Psychologia rodziny jest pełna paradoksów. Podzielę się jednym z nich. Jedną z częstych sytuacji w pracy psychologa rodzinnego jest skarga, że ​​jeden z kłócących się małżonków w ferworze kłótni mówi: „Kocham nasze dziecko bardziej niż Ciebie!” Po czym następuje prawdziwy paraliż życia rodzinnego. Ponieważ osoba, której to powiedziano, jest teraz przekonana, że ​​przestała być kochana i otwarcie zdradzana; ludzie żyją z nią tylko ze względu na dziecko. W jego głowie od razu rozpoczynają się niekończący się taniec powszechnych zwrotów, jak np.: „Niewłaściwe i daremne jest, aby małżonkowie żyli dla dobra dziecka! To jest męka dla każdego: męża, żony i dziecka. Dziecko to wszystko poczuje, wpłynie to negatywnie na jego psychikę. Syn/córka dorośnie, a my nadal będziemy osobno. Czy warto więc odkładać na później sprawę? Może powinniśmy już teraz złożyć pozew o rozwód? Ponadto ważne jest, aby za wszelką cenę zachować prawo do posiadania dziecka. Przecież skoro mąż/żona mówi, że kocha jego, a nie mnie, to znaczy, że po rozwodzie będzie próbował pozbawić mnie możliwości komunikowania się z nim. To niedopuszczalne, bo kocham nasze dziecko nie mniej niż ono!” Wiadomo, że takie sformułowanie problemu z pewnością nie wzmacnia więzi rodzinnych. W parze zanika wzajemne zaufanie; mąż i żona starają się zwrócić uwagę i miłość dziecka tylko na swoją stronę, przez co ich wzajemna podejrzliwość tylko wzrasta. W rodzinie zanika komfort duchowy, życie intymne i przejrzystość finansowa. Niedaleko jest pojawienie się tych zewnętrznych i obcych „pocieszycieli”, którzy szybko stają się „naszymi, bliskimi i drogimi”. Powstają te same trójkąty miłosne, których ostre rogi są skierowane przeciwko sobie. Tak rodzi się paradoks: Miłość rodziców do dziecka jest często przyczyną nienawiści tych samych rodziców do siebie. Można też powiedzieć tak: Miłość rodziców do własnego dziecka może stać się przyczyną tragedii w jego i ich życiu pojawia się pytanie: co zrobić w takiej sytuacji? Moja odpowiedź jest następująca: nie pozwólcie, aby taka sytuacja miała miejsce. Aby temu zapobiec, mężowie i żony (zwłaszcza żony, gdyż ta forma konfliktu rodzinnego jest dla nich bardzo powszechna) powinni zadać sobie kilka ważnych pytań i szczerze na nie odpowiedzieć. Spróbuję to zrobić z tobą. Pytanie 1: „Dlaczego sama twoja rodzina została stworzona?” Prawidłowa odpowiedź: Oczywiście, aby dzieci mogły rodzić się razem! Przecież aby prowadzić życie intymne, spędzać czas wolny, dawać sobie prezenty, wspólnie wyjeżdżać na wakacje, zapewniać sobie pomoc i uwagę, mieszkać razem i rejestrować małżeństwo, nie jest to konieczne. Wasze wspólne pożycie i małżeństwo mają na celu przede wszystkim posiadanie i wychowywanie dzieci. Wszystko inne jest drugorzędne. Tworzy się parę ze względu na komunikację, wypoczynek i seks, rodzinę tworzy się ze względu na dziecko. Pytanie 2: „Znalezienie się w sytuacji wyboru, w czyim interesie będziesz działać, dla kogo będziesz kochał bardziej: swoje dziecko czy swoją „drugą” połówkę”? Prawidłowa odpowiedź: Nie ma wątpliwości, że sam wybierzesz swoje dziecko. Ponieważ to dla jego narodzin i wychowania stworzyłeś kiedyś tę rodzinę. I nikt nie będzie Cię osądzał za tę odpowiedź. Mężczyźni i kobiety na całej Ziemi, stojąc przed takim dylematem, zawsze wybiorą dziecko. Jest to normalna cecha psychologii normalnego człowieka. Stąd pytanie nr 3: „Czy powinieneś potępiać swoją „drugą połowę” za to, że kochasz dziecko bardziej niż siebie? Prawidłowa odpowiedź: Jeśli rozumujemy logicznie, to jak możemy potępiać Twojego partnera życiowego za to, że w stosunku do Twojego dziecka zajmuje i wyznaje dokładnie tę samą pozycję, co Ty sam? Jeśli szczerze kochasz swoje własne dziecko, czy sprawiedliwe i rozsądne byłoby krytykowanie i hejtowanie ukochanej osoby, która zachowuje się dokładnie tak samo jak ty? Nie możesz obrażać się na ludzi za takie same postawy behawioralne dzielisz się sobą. Z mojego punktu widzenia, jako psychologa, absurdem jest obrażać się z powodu takiego samego podejścia do życia.