Bardzo trudnym tematem są relacje dziecko-rodzic, ponieważ obejmują wszystkie aspekty psychologii. Istnieją traumy, relacje systemowe, programy ogólne, relacje damsko-męskie i wiele, wiele więcej. Przyjrzyjmy się jednemu aspektowi relacji rodzic-dziecko z systemowego punktu widzenia. Przez system rozumiemy w tym przypadku klan, rodzinę, w której się urodziliśmy i wychowaliśmy, a jeśli dochodzi do adopcji, to trzeba wziąć pod uwagę także „rodzinę biologiczną”. To. spojrzymy na relacje dziecko-rodzic z punktu widzenia tego, co otrzymujemy przy urodzeniu, jaki „bagaż” – tradycje, fundamenty; „scenariusze ogólne”. Obejmuje to także klątwy rodzinne, „szczególne losy”, które spotykają niektórych członków klanu; tajemnice rodzinne….. W końcu przychodzimy na świat z tym „bagażem” i czasami nosimy go ze sobą przez całe życie. Ciekawą obserwacją jest to, że u ludzi mogą wystąpić napady klaustrofobii (lęku przed zamkniętymi przestrzeniami) lub ataki uduszenia. którzy mają w rodzinie historię przebywania w niewoli, więzieniu, aresztowaniu, „grzebania żywcem” (na przykład podczas działań wojennych) i podobnych przypadkach Trzeba powiedzieć, że niestety nie co setnej osobie udaje się się pozbyć części ogólnych skryptów i programów bez przekazywania ich w spadku moim dzieciom. A w życiu można to wyrazić na przykład w powtórzeniu losu jednego z bliskich („Mój los jest tak podobny do losu mojej babci”). Najczęściej po prostu o tym nie myślimy, żyjemy tak, jak żyjemy na żywo. Co zrobić, jeśli jest to zapisane w Twojej rodzinie? I to też jest szanowane stanowisko. Ale teraz chcę porozmawiać o tym, co można jeszcze zrobić, aby pozbyć się ucisku i beznadziejności programu porodu. Często osoby zgłaszające się na terapię mówią dokładnie to: Nie mogę już tego robić - moje życie wygląda tak, jakby nie chodziło o mnie. Chcę innego życia, mojego życia, mojego przeznaczenia... Moje dziecko zachowuje się tak, jakbym była jego wrogiem... To jest nie do zniesienia - syn pije, mąż bije itp. itd. Nie chcę już tego – w mojej rodzinie w ogóle nie jestem szanowany…. Chcę innego podejścia do siebie... itd. I właśnie w tym momencie, kiedy czują, że „nie mogą już tego robić”, podejmują decyzję o zmianie czegoś. Bez tego wyboru nic się nie stanie! Najczęściej pierwszym pytaniem, jakie zadaje Ci terapeuta, jest: „Czy w Twojej rodzinie spotkał Cię podobny los?” lub „Jakie szczególne przeznaczenie miałeś w swojej rodzinie?” A oto dlaczego: przez wiele pokoleń, zanim przyszliśmy na ten świat, w naszej rodzinie miały miejsce zdarzenia i incydenty, zaczęły się relacje. W historii naszego kraju są to także wojny, represje, getta, rewolucje, wywłaszczenia itp. Wszystko to jest starannie i dokładnie rejestrowane w polu informacji energetycznej i tam bezpiecznie przechowywane. Pole nie dzieli zdarzeń na dobre i złe, pożądane i niepożądane, dlatego po prostu przechowuje wszystko. W przeciwieństwie do nas, ludzi, mamy tendencję do dzielenia wydarzeń na te, które chcemy zapamiętać i te, o których chcemy zapomnieć. I wszystko byłoby dobrze, gdyby te wydarzenia z dawnych czasów nie odbiły się na naszym dzisiejszym życiu i na życiu naszych prawie dzieci w Każda rodzina ma tajemnice, o których nie ma zwyczaju (a nawet zakazu) mówić. Lub osoby, o których nie można wspomnieć (jakby to mogło być niebezpieczne). Najczęściej są to przypadki związane z morderstwem, przemocą, szaleństwem. zdrada; mężowie, którzy porzucili swoje żony i dzieci; dzieci nienarodzonych lub wcześnie zmarłych. Chcąc zapomnieć o tej strasznej rzeczy, oczywiście dążymy do bardzo dobrego celu, jakim jest ochrona naszych dzieci przed tym horrorem, przed tym brudem, aby, jak to mówią, nie daj Boże, ale wtedy stanie się dokładnie to, czego tak się boimy. Dziecko rodzi się w całkowicie zamożnej rodzinie. I dorasta w miłości i uczuciu, ma wszystko, ale jest jak „czarna owca” (Albo na przykład rodzi się dziecko z ciężką patologią). „A kim on jest?” – mówimy nasze serca i „Dlaczego jesteśmy tak karani?” I w tym miejscu musimy pamiętać o tych, o których nasze matki, ojcowie, babcie czy dziadkowie tak bardzo chcieli zapomnieć, a którzy zostali wykluczeni z klanu,jako niegodnego. Chodzi o to, że zapominając o kimś, niejako pozbawiamy go jego miejsca, zaburzając w ten sposób równowagę w systemie. A ten, który przyjdzie później (urodzony po 1,2,3 pokoleniach), zajmuje jego miejsce. A wszystko to w jednym tylko celu – przywrócić sprawiedliwość, przywrócić utraconą równowagę swoim losem, swoim zachowaniem zdaje się przypominać wszystkim, kto został potraktowany niesprawiedliwie, a kogo należy zwrócić, zintegrować z systemem klanowym. A to oznacza nie tylko uznanie go za należne mu miejsce”, ale także „przyznanie mu miejsca w naszym sercu”, jako równego sobie. A gdy to zrobimy (koniecznie szczerze), uwolnimy nasze dziecko od misji „”. przypominać wykluczonym”. Wtedy zostaje mu objawione jego własne przeznaczenie, a nie przeznaczenie kogoś innego. To tak, jakby budził się po złym śnie. Osoby, które są w takich rodzinnych uwikłaniach, często na terapii opisują swoje życie „jak we mgle”, „jakbym to nie był ja”, „poczucie, że nie żyję swoim. własne życie” itp. To pewny znak, że w takich przypadkach w systemie występują naruszenia. Istnieją pewne metody radzenia sobie z takimi przypadkami. Autorem i założycielem tej systemowej szkoły fenomenologicznej jest Bert Hellinger, nauczyciel, filozof, teolog i psychoanalityk. > Aby nasze słowa nie odbiegały od czynów i abyście już mogli poczuć, jak to może być w życiu, teraz, właśnie w momencie, gdy czytacie ten materiał, proponuję wam małe i bardzo przydatne ćwiczenie: Dacie radę to zrobić ćwiczenia podczas czytania tekstu. Najważniejsze to się nie spieszyć. Jeśli wykonasz ćwiczenie później, z pamięci, możesz zamknąć oczy. TAK: Pomyśl teraz o kimś, kto jest „niezbyt kochany” przez twoich bliskich lub przez ciebie. Albo o kimś, kto Twoim zdaniem zrobił coś złego. Wyobraź sobie, że ta osoba stoi (lub siedzi) właśnie przed Tobą. Spójrz mu w oczy... Powoli, ostrożnie... Całkiem możliwe, że to nie jego wina, ale KŁOPAT. A jego problem polegał na tym, że się po prostu bał, albo nie miał innego wyjścia, albo nie wiedział inaczej, albo nie mógł, nie miał czasu... Spróbuj zrozumieć sercem, poczuć że ta osoba w tym momencie sama była „w tarapatach”. I być może on sam cierpi z powodu tego, co zrobił. I dużo więcej niż inne. W końcu życie z ciężkim sumieniem nie jest łatwe. Jeśli masz skargi na tę osobę, powiedz mu o tym. Mów co chcesz – szczerze, emocjonalnie. Powiedz mu, żeby zrozumiał, jakie to było dla Ciebie złe, bolesne, trudne. Rozmawiaj tak długo, aż będziesz miała coś do powiedzenia... Jeśli jednocześnie masz łzy, złość lub inną emocję, uczucie - pozwól im być. (To proces oczyszczania i uzdrawiania, który zawsze jest trochę bolesny. Nie pozwól, aby cię to przestraszyło na zawsze.) Kiedy zaczniesz mówić, na pewno poczujesz się lepiej w swojej duszy... A potem powiedz mu: „ Próbuję cię zrozumieć!” Nie jest mi to łatwe! Ale bez względu na wszystko, daję ci dobre miejsce w moim sercu. Na pewno nadejdzie czas, kiedy całkowicie przestanę się na ciebie obrażać. Przyjrzyj się jeszcze raz uważnie jego twarzy. Czy widzisz, jak stał się „miększy”, „lżejszy”? Być może miał łzy w oczach. Być może teraz mówi Ci słowa wdzięczności za to, że próbowałeś go zrozumieć. Tak długo na to czekał... Zostań z nim jeszcze trochę. Jeśli chcesz go przytulić lub wyrazić swoje uczucia w inny sposób, wyobraź sobie, że to robisz... Weź głęboki oddech... jeszcze raz... jeszcze raz... i powoli otwórz oczy, jeśli ci się to nie uda pierwszy raz, nie denerwuj się. W końcu możesz to robić tyle razy, ile chcesz. I za każdym razem przyniesie to rezultaty. A ten kawałek lodu, który od wielu lat tak zwyczajnie kłuje mnie w serce, będzie za każdym razem stawał się coraz mniejszy. I jej krawędzie nie będą już tak ostre... I na koniec chcę powiedzieć, że „terapia dla dzieci zaczyna się od terapii dla rodziców”. Aby pomóc naszym dzieciom, musimy (po prostu musimy) najpierw pomóc sobie. Możemy pomóc naszym dzieciom.