O miłości własnej Jednym z powszechnych wyobrażeń spotykanych zarówno wśród osób zajmujących się psychologią zawodowo, jak i tych, którzy interesują się nią „na wezwanie serca”, jest pogląd, że „trzeba być sobą”. ukochany." Ludzie podchodzą do tej sprawy kreatywnie i rzetelnie. Wymawiają frazy autohipnotyczne. Patrzą na siebie w lustrze, próbując „wypełnić miłością każdą cechę siebie”. Odkrywszy brak miłości i troski o siebie, denerwują się, nieco zawstydzają (nie bardzo, z miłością, z miłością) i obiecują sobie, że „nigdy więcej tego nie zrobią”. Czasem jednak posuwają się za daleko, okradając innych z najsłodszego kawałka tortu (własna koszula jest bliżej ciała!) – ale z reguły tylko „w przypływie namiętności”. Nazywają siebie czułymi imionami, uczą się zadowalać i rozpieszczać. W ogóle idylla: „Nie wyleczyli nas, ale teraz jestem z tego dumna!”. Prawdopodobnie pragnienie kochania siebie i bycia kochanym – przynajmniej przez siebie – jest naprawdę skuteczną przeciwwagą dla tych relacji, w których nie jesteśmy kochani, nie doceniani, gdzie musimy rezygnować z własnych wartości, pragnień i radości. To, jak weszliśmy w ten związek i dlaczego nadal w nim trwamy, nie jest już teraz o tym. Czy jednak zawsze miło i pożytecznie jest kochać siebie? Nie wiem jak Wam, ale mi – i to jest absolutnie pewne – daleko mi do anioła. Czasami nawet zauważam u siebie cechy charakteru, których nie lubię. W zasadzie nie lubię jej ani na ekranie, ani wśród znajomych, ani osobiście. A mój nos jest haczykowaty, wcale nie uroczy jak na mój gust. To oczywiście nie neguje okoliczności, że a) jestem osobą najbliższą mi i b) będę musiała żyć ze sobą przez całe życie. Nie zmienia to też faktu, że złość i nienawiść skierowane w stronę samego siebie są bardzo destrukcyjne. Ale wyciśnięcie czułości i podziwu dla tych własnych cech, które w rzeczywistości nie są zbyt przyjemne, czasami przekracza wszelkie ludzkie siły. A zmuszanie się do kochania czegoś, czego nie chcesz kochać, jest nie mniej nudne i mało obiecujące niż próba przestania być tym, kim naprawdę jestem. A w niektórych przypadkach, wydaje mi się, byłoby to o wiele bardziej przydatne i zupełnie wystarczające naucz się po prostu znosić siebie, zamiast starać się ze wszystkich sił kochać siebie.____* „Dlaczego wyglądasz na smutnego?” „Ach.. wstyd się przyznać.. Oddaję mocz przez sen.” „Idź do psychoterapeuty, on cię łatwo wyleczy.” Miesiąc później: „No cóż, wyglądasz zupełnie inaczej, założę się, że jesteś wyleczony!” „Lek nie został wyleczony, ale teraz jestem z tego dumny!"