Kilka lat temu miałam ciekawe doświadczenie jako wolontariuszka w schronisku dla zwierząt. Co mnie do tego skłoniło i do czego to doprowadziło? I w ogóle, kim są ci ludzie, którzy poświęcają cały swój czas i energię na pomaganie kotom i psom? Chodźmy po kolei. Teraz, patrząc wstecz, mogę wreszcie przeanalizować, dlaczego zdecydowałam się zostać wolontariuszem. Po pierwsze, miałam wtedy bardzo trudną relację z młodym mężczyzną w moim życiu, czułam się nieszczęśliwa, niespełniona, próbowałam zmienić partnera, uczynić go lepszym, pokazać mu, że można żyć inaczej, być milszym, lepszym, szczęśliwszym , ale ciągle traciłem rozum, czułem się, jakbym był w pomieszczeniu metr na metr i każdy krok prowadził mnie do ściany, o którą uderzałem głową. Wtedy nadal wierzyłam, podobnie jak wiele dziewcząt, że ludzi można zmienić jedynie poprzez ich pragnienia i wysiłek. Po drugie, był to mój pierwszy bardzo poważny związek i obudził się we mnie instynkt macierzyński, bardzo chciałam mieć dziecko, ale z różnych powodów nie mogłam tego pragnienia zrealizować (za co jestem teraz niezmiernie wdzięczna, bo rozumiem, że to nie był wtedy ten czas). Te dwa czynniki spowodowały, że miałam ogromną potrzebę opieki i to nie tylko opieki nad kimś, ale nad kimś, kto zastąpi moje dziecko. Zostałam więc wolontariuszką w schronisku. Pracowałem tam około sześciu miesięcy. W każdą sobotę chodziłem tam, żeby nakarmić psy, wyprowadzić je na spacer, poprawić ich warunki itp. Teraz rozumiem, że nie miało to sensu. Dlaczego? Bo zwierzęta to nie ludzie. Nie rozumieją i nie zdają sobie sprawy z tego, co robisz. Nie widzą różnicy w tym, że przez cały tydzień siedzą sami, a w weekendy przychodzi do nich wolontariusz i je karmi. Jednocześnie są tam robotnicy, którzy codziennie otrzymują pensję i zapewniają żywność, sprzątają zagrody i nalewają wodę. Czyli te wolontariackie wyjazdy dla zwierząt nie mają sensu, są potrzebne jedynie samym ludziom. Zwierzę potrzebuje właściciela. Jeśli naprawdę chcesz pomóc, a nie rekompensować jakiś aspekt swojego niespełnionego życia, to idź i adoptuj psa lub kota ze schroniska. Wszystko inne to rekompensata. Jeśli wątpisz w siebie, może to być chęć bycia dobrym. Motyw ten zwykle widać u ludzi, którzy pomagają od czasu do czasu, a nie regularnie. Ci sami ludzie, którzy poświęcają temu swoje życie lub większość, są fanatykami. To ludzie, którzy myślą bardzo wąsko i prymitywnie, nie mają własnych poglądów, nie potrafią uporządkować swoich uczuć, nie potrafią spojrzeć na siebie od środka, jest to dla nich bardzo bolesne i trudne. Decydują się więc podążać za jakimś pomysłem. Stawiają go na piedestale swojego życia, aby zakryć inne problemy, których dana osoba nie chce rozwiązać. Najczęściej do tej grupy osób zaliczają się kobiety bezdzietne i mężczyźni, których relacje z dziećmi lub mężami są bardzo trudne i bolesne. Nie potrafi tego rozwiązać, a wolontariat zastępuje jej całe życie. Jak zakończyło się moje doświadczenie? Stopniowo zdałem sobie sprawę, że to nie rozwiąże moich problemów i nie rozwiążę problemów zwierząt. Prawdopodobnie jednym z punktów zwrotnych była sytuacja z psem ze schroniska. Uciekła z zagrody, próbowaliśmy ją złapać, ale wszystko skomplikował fakt, że była niesocjalna i boiła się ludzi, więc musieliśmy ją złapać pętlą. Ugryzła moją koleżankę w rękę, ale w końcu udało się jej wstrzyknąć środek uspokajający i zabrać ją do zagrody. Jeden z wolontariuszy zrobił zdjęcie psa z pętlą na szyi i umieścił je na Facebooku. Nie będę wszystkiego szczegółowo opisywać, ale było takie zamieszanie, że zabijaliśmy i torturowaliśmy psy, w wyniku czego schronisko zostało nawet chwilowo zamknięte dla zwiedzających, bo jakieś szalone fanatyczne kobiety już planowały je szturmem zdobyć. Kolejna nieodpowiednia kwestia dotyczy traktowania zwierząt. Wolontariusze zbierają dziesiątki, a czasem setki tysięcy rubli na wykonanie operacji lub zakup leków, które przedłużą życie nieuleczalnie chorych psów i kotów o kilka dni lub miesięcy. Pojęcie rozsądku i racjonalności jest nieobecne.