Dokładnie cztery lata temu napisałam swoją pierwszą notatkę na stronie internetowej psychologów zawodowych. Było wtedy ciepłe, słoneczne lato, a ja obroniłam pracę magisterską na temat alienacji psychicznej i oficjalnie zostałam psychologiem. Byłam pełna sił, aby rozpocząć naukę nowego zawodu. Wtedy właśnie wpadłam na pomysł, że psychologia powinna głosić zasady odporności, skupienia i woli, a także uwzględniać potrzebę połączeń emocjonalnych jako najważniejszego wyznacznika psychiki. Od tamtej pory zgłaszali się do mnie ludzie w różnym wieku . Pomogłem im pokonać trudności. Dla niektórych był to wzorzec masochistyczny, dla innych związek współzależny, dla innych niestabilna samoocena, dla jeszcze innych depresja. Równolegle dużo pisałem. Chciałem stworzyć własny kierunek w psychologii, który lepiej niż inne wyjaśniałby wzorce życia psychicznego człowieka i oferował skuteczne strategie pokonywania trudności. Obecnie pracuję nad pracą magisterską, która jest poświęcona roli powiązań emocjonalnych w człowieku życie (wrodzona towarzyskość). Moim zdaniem psychika i ciało ludzkie mają wspólną cechę: będąc jednym systemem, chcą żyć i żyć w pełni, zaspokajając wszystkie istotne potrzeby i pragnienia, które są ważne dla człowieka co przyczynia się do życia w wymiarze mentalnym. Są to samoafirmacja, relacje i rozwój. Pięć głównych celów duszy (psychiki i ciała): 1) Przetrwanie (podtrzymanie życia) - uzyskanie satysfakcji z braku głodu, obecność komfortu i bezpieczeństwa 2) Samoafirmacja - czerpanie przyjemności z seksu, gier i aktywności fizycznej 3) Ekspansja – poczucie, że ludzie Cię potrzebują, że troszczą się o Ciebie i Cię cenią 4) Zaangażowanie – poczucie, że jesteś częścią jakiegoś związku, na przykład miłości, lub przynależysz do społeczności ) Rozwój - poczucie, że stajesz się lepszy, bardziej kompetentny, bardziej wolny.6) Kreacja - czerpanie przyjemności z kreatywności, zaangażowanie w wartości duchowe. Pierwsze dwa cele wskazują, że nasze ciało i dusza nieustannie potrzebują biologicznego wyładowania, a drugi - tego wszyscy potrzebujemy więzi emocjonalnych. Rozwój i twórczość charakteryzują tylko tych ludzi, którzy potrafią wyjść poza swoje egoistyczne i społeczne motywy. Niemożność osiągnięcia tych celów prowadzi do frustracji, która staje się podstawą nerwic, psychoz, chorób psychosomatycznych i samobójstw ludzkie ciało, ma na celu pełne życie, a nie przystosowanie się do środowiska (cokolwiek by to nie było). Wiele osób nie chce czuć, że żyje i żyje w środowisku, w którym nie da się wyrazić swoich uczuć, nie można otrzymać niezbędnej dawki ciepła i troski, nie da się robić tego, co kochają. Dlatego właśnie widzimy ogromną liczbę osób cierpiących na depresję, ataki paniki i inne zaburzenia lękowe. Te obszary psychoterapii, które głównym zadaniem psychiki widzą jedynie w adaptacji, są gotowe jedynie przystosować człowieka do warunków, w jakich on żyje. Działają w trybie „tu i teraz” i są dobre w łagodzeniu objawów poprzez edukację i leki. Oznacza to, że są skierowane do teraźniejszości. Klasyczna psychoanaliza pracuje głównie z przeszłością danej osoby. Moim zdaniem, jeśli chcemy pomóc człowiekowi zmienić jego życie, musimy działać w trzech wymiarach czasowych. Aby to zrobić, musisz: 1) zrozumieć przeszłość; 2) zmienić podejście człowieka do przeszłości; 3) dowiedzieć się, czego najbardziej brakuje w teraźniejszości i jak wypełnić deficyt; 4) namalować jasny obraz tego, czego przyszłość od niego oczekuje? Przyszłości zawsze się od nas oczekuje: albo niekończącego się powtarzania traumatycznego doświadczenia, albo nowego doświadczenia uzdrawiającego, albo czegoś innego. W każdym razie nasze działania są skierowane w przyszłość. Jednocześnie nasza dusza często jest obciążona przeszłością i cierpi na braki w teraźniejszości. Deficyt jest skutkiem niezadowolenia z celów życiowych. A oto ta sama krótka notatka sprzed czterech lat: Żyć czy istnieć?⇒!