Od autora: Artykuł o tym, dlaczego niektórzy ludzie nie mogą nauczyć się komunikować, nawet jeśli szczerze tego chcą. Nie chodzi tylko o określony typ charakteru, introwersję, ale także o rzeczy, które nie są tak oczywiste – na przykład ograniczające postawy i korzyści wtórne. KORZYŚCI DODATKOWE Bez względu na to, jak dziwnie to może zabrzmieć, jeśli nie komunikujesz się tak, jak byś chciał, oznacza to, że nadal do czegoś tego potrzebujesz. Masz prawo zadać sobie pytanie: „Dlaczego mam komunikować się w taki sposób, abym mógł być wtedy z siebie niezadowolony lub, co gorsza, zrujnować swoje relacje z innymi ludźmi?” Wydaje się, że nie ma w tym żadnej logiki, ale to tylko na pierwszy rzut oka. W psychologii praktycznej istnieje coś takiego jak „korzyści wtórne”. Korzyści wtórne to istotne, choć często nieświadome potrzeby człowieka, które stara się on zaspokoić w sposób pośredni. Na przykład opowiada dowcip, szczerze wierząc, że chce zabawić towarzystwo, ale poza tym przyciąga uwagę wszystkich. Czasami korzyści drugorzędne wyraźnie zaprzeczają świadomym pragnieniom i intencjom. Dzieje się tak zazwyczaj wtedy, gdy dana osoba nie posiada odpowiednich opcji behawioralnych, dzięki którym mogłaby bezpośrednio zaspokoić ukrytą potrzebę. Na przykład, jeśli potrzebujesz odpoczynku, ale nie możesz wziąć urlopu lub po prostu odłożyć wszystkiego na później, dana osoba może uciec się do sposobu na odpoczynek, na przykład z powodu drobnej choroby. Metoda nie jest najlepsza pod wieloma względami, ale działa bez zarzutu. Spróbuj odkryć korzyści lub zalety, jakie daje Ci nieefektywna komunikacja, zapisz je. Oto przykłady, z którymi często spotykam się w swojej praktyce: – Szef wie, że mam język ograniczony, więc nigdy nie wysyła mnie na spotkania – Nie wiem, jak wyrazić swój punkt widzenia, jak go bronić, ja cały czas zgadzam się z innymi, ale to pozwala mi unikać sytuacji konfliktowych – Od dzieciństwa mam poczucie, że moi rodzice są ze mnie niezadowoleni, że nie jestem dobra. Powiem coś głupiego, a potem zbesztam się i wyzywam siebie, tak jak na to zasługuję. Wygląda to tak, jakbym celowo stwarzał sytuacje, za które potem będę się bił, jakbym szukał potwierdzenia, że ​​tak naprawdę nie ma we mnie nic dobrego – Życie zespołu mnie nie interesuje. Nie jestem zwolenniczką „imprez korporacyjnych” i „pracy zespołowej”. Wszyscy przyzwyczaili się już do tego, że „mój dom jest na krawędzi” i już dawno przestało mi to przeszkadzać. Dzięki temu w pracy czuję się spokojniejsza.” „Kiedy byłam mała, ciągle coś „zamazywałam” – moi rodzice często musieli się za mnie rumienić. Kiedy miałem dziesięć lat, zdecydowałem, że bezpieczniej będzie milczeć. Potem zdałem sobie sprawę, że w książkach możesz sam znaleźć wszystko, czego potrzebujesz i co jest interesujące. USTAWIENIA OGRANICZAJĄCE Przez lata naszego życia wszyscy zgromadziliśmy wiele stwierdzeń: „tak powinno być”, „muszę” i „oni muszą”. Rozwinęły się także przekonania wartościujące, które dają nam możliwość poruszania się po świecie społecznym i odróżniania „dobra” od „złego”. To prawda, że ​​\u200b\u200bw pewnym momencie zaczynają przeszkadzać, ograniczać, zwalniać. „Pieniądze to zło”: wchodzisz do sklepu – zła jest za mało! „Szanowane dziewczyny nie dzwonią pierwsze”: ale zadzwoniła Twoja koleżanka i teraz jest na randce, a Ty jesteś w domu z książką. „Praca nie może sprawiać przyjemności”: zatem każdy dzień pracy jest jak wejście na Golgotę; wyglądasz, a inni naprawdę wyglądają, jakby to były wakacje. Istnieje wiele ograniczających postaw i przekonań związanych z komunikacją. Na przykład: „Kłamstwo nie jest dobre”, „Zawsze powinieneś mówić prawdę”, „Lepsza gorzka prawda niż słodkie kłamstwo”, „Prawda boli oczy”, „Odmowa prośby jest niewygodna”, „Człowiek będzie obrażać się na bezpośrednie słowa”, „Przeklinanie wulgaryzmów” niecywilizowanych”, „Z grzeczności powinieneś powiedzieć coś dobrego”, „Tylko analfabeci mówią „Dzwoni””, „Na „Dziękuję” powinieneś odpowiedzieć „Jesteś Witamy." Cała przyjemność po mojej stronie? Cóż, to oznacza, że ​​jesteś naprawdę mile widziany. Jeśli sam nie widzisz wartości tego, co zrobiłeś, dlaczego ktoś inny miałby to docenić i traktować cię z uznaniem i wdzięcznością? Uważaj na siebie, na to, co mówisz ty i twoi ludzieukochani. Być może znajdziesz wyrażenia i stwierdzenia, które wyrządzą Ci krzywdę. Ich rozpoznanie i realizacja to już połowa drogi do efektywniejszych modeli komunikacji. SAMOWIEDZA I SAMOAKceptacja Ktoś powie o sobie: „Jestem grubym, nędznym, bezużytecznym kawalerem”, a ktoś powie: „Jestem dobrze odżywionym człowiekiem w kwiecie wieku!” I te słowa naprawdę zmieniają rzeczywistość. Fakty są zazwyczaj neutralne. To tylko fakty. Liczy się tylko to, jak je traktujemy, jak je rozumiemy i jak bardzo je akceptujemy. Wszystkie indywidualne cechy danej osoby, podobnie jak fakty, są neutralne. Ale społeczeństwo nie byłoby społeczeństwem, gdyby nie przyklejało etykietek na wszystko. Dziś rozwinięte umiejętności komunikacyjne są tak pożądane, że ludzie z natury niekomunikatywni zmuszeni są czuć się niemal gorsi, ale od wieków panował pogląd, że cisza jest złotem. Kiedy na konsultację zwracają się do mnie wyraźni introwertycy, zwykle formułują swoją prośbę w ten sposób: Chcę się porozumieć. Spróbuj im powiedzieć, że tego nie chcą... Jak to możliwe, że tego nie chcą? Każdy chce się komunikować! Jak nie chcieć się komunikować? Co ty mówisz? To prawda, że ​​kiedy podczas konsultacji 3-4 zadaję im pytanie: „Czy chcesz się porozumieć?”, wielu z nich odpowiada: „Tak, jakoś zacząłem w to wątpić… Zastanawiam się nawet, dlaczego się zdecydowałem przyjść do ciebie w pierwszej kolejności. Właściwie to dobrze się z tym czuję! Co wymyśliłeś? Prawdę mówiąc, zawsze marzyłam o życiu na bezludnej wyspie…” Cóż, dlatego przyszedłem. Bycie innym niż wszyscy nie oznacza bycia „złym”, ale jest to banał. Ale jeśli przyjrzysz się bliżej, gdzie znajdziesz dwie identyczne osoby? Wszystko inne. To prawda, że ​​​​jednocześnie niektórzy uważają, że jedna osoba ma „dobre” cechy, ale on osobiście miał pewne niefortunne, nieodebrane i niewygodne cechy. Ważne jest, aby znać swoje indywidualne cechy, ale nie tylko wiedzieć, że istnieją, że istnieją - o wiele ważniejsze jest zrozumienie, jakie są ich mocne i słabe strony, jak, gdzie i do czego można je najlepiej wykorzystać . Zbyt podejrzane? Ale prawdopodobnie udaje ci się rozsiewać słomę wszędzie w życiu. Gorący temperament? Ale nie kumuluj w sobie negatywności. Zbyt rozmowny? Idź pracować w radiu. Czy ciągle odkładasz ważne rzeczy na później? Znajdź więc czas na coś przyjemniejszego. Być może nadszedł czas, aby ponownie rozważyć swoje priorytety? Można poznać siebie na różne sposoby. Jednym z nich jest patrzenie na innych. Tak jesteśmy stworzeni: w innych widzimy tylko to, co jest w nas, zarówno dobre, jak i – zwłaszcza – „złe”. Dlaczego w cudzysłowie? Tak, bo wcale nie jest tak źle. Po prostu nie akceptujemy tego w sobie. Zrób listę wszystkiego, co Cię denerwuje, a nawet irytuje w innych. A potem zobacz, czy to jest w tobie. Możesz pomyśleć, że nie. Wtedy będziesz musiał przyjrzeć się bliżej. Na przykład przez bardzo długi czas denerwowali mnie „pijani” mężczyźni. Niewiele osób lubi komunikować się z pijanymi ludźmi, ale nie jest to powód do irytacji. Nie mogłem odnieść tego „pijaństwa” do siebie, przynajmniej dopóki nie zdecydowałem się zadać sobie pytania: co dokładnie jest w tej cesze, czego nie lubię? Nie bardzo umiałem sobie to wytłumaczyć, ale zauważyłem, że wszystkie moje „wyjaśnienia” sprowadzają się do stwierdzenia, że ​​tacy ludzie „jak tylko wpadną w szał, to koniec, osoba znika na tydzień i nie ma sposób, żeby go stamtąd znaleźć. Wydobędziesz mnie!” I właśnie tam nastąpił wgląd. Jeśli jakieś zadanie mnie pochłonie, to rzucam się w nie na oślep, bez zastrzeżeń, na 24 godziny na dobę, a potem… Moje biedne życie: naczynia nie umyte, kot nie nakarmiony, lodówka pusta ; moje biedne ciało: wtedy śpi tylko około 5 godzin na dobę, karmią go suchą karmą, a kosmetyków w ogóle nie dostaje; moi biedni przyjaciele: znowu słusznie zarzucają mi, że nie zadałem sobie trudu, aby do nich zadzwonić lub przynajmniej napisać kilka linijek na VKontakte. Dlaczego nie „objadać się”? I wtedy stało się absolutnie jasne, że nie akceptuję w sobie tej cechy w 100%. Odkąd pamiętam, próbowałam się zmuszać.