Niech rozwój osobowości narcystycznej będzie ścieżką najpierw uwodzenia, potem oczarowania, a potem rozczarowania. W takim narcystycznym stanie osoba może znacznie przecenić swoje możliwości. Narcyz nie może jednocześnie być w bliskim związku i jednocześnie czuć jak osobna osoba. Dla narcyza najważniejsze jest unikanie upokorzenia. Ważną cechą narcystycznego zachowania człowieka jest powściągliwość. Narcyz powstrzymuje siebie i swoje uczucia. Osobowość narcystyczna unika uczuć takich jak zazdrość. Narcyz zaprzecza własnym uczuciom. Każdy człowiek ma w sobie część narcystyczną. Aby poczuć swoją narcystyczną część, możesz wykonać bardzo proste ćwiczenie. Ale nie ma sensu robić tego sama. Musisz mieć osoby, które mogą udzielić Ci informacji zwrotnej. Zapisz imiona i nazwiska trzech osób, które są dla Ciebie ważne i ważne. A potem wyobraź sobie, że stoją przed tobą i kłaniają się każdemu z nich po kolei. Jeśli dana osoba ma silnie wyrażoną część narcystyczną, wówczas odmówi wykonania tego ćwiczenia. Jeśli to ćwiczenie zakończy się sukcesem, wówczas u danej osoby rozwinie się poczucie wdzięczności wobec tych osób, a część narcystyczna zastępuje część neurotyczna. Dla psychologa bardzo ważne jest, aby nie skupiać się na swojej narcystycznej części, ale się od niej oddalić obawy związane z konkurencją, własną wszechmocą lub znikomością, od chęci kontrolowania wszystkiego po doświadczenia takie jak uczucie, wdzięczność, intymność, poczucie bezpieczeństwa lub niepewności, poczucie chaosu lub całości psycholog musi wspierać swoje neurotyczne i schizoidalne części klienta. Dla psychologa bardzo ważne jest, aby w swojej pracy zachować wsparcie klienta, ale jednocześnie mieć własną osobowość. I w ten sposób pokaż klientowi, że możesz być w bliskiej relacji z daną osobą i cieszyć się wsparciem innych osób, a jednocześnie pozostać indywidualnością, mieć swoje różnice w stosunku do innych ludzi.