Od autora: pierwszy rozdział z książki Vladislav Lebedko, Evgeny Kustov „Archetypowe studium samotności”, Penza „Złoty Sekcja”, 2012 Vladislav Lebedko, Evgeny Kustov O podstawowych elementach rozumienia zjawiska samotności. „Och, samotność, jaki fajny masz charakter…” Bella Akhmadulina Badanie podstawowych podstaw zjawiska samotności, podstaw jego występowania można rozpocząć od jakościowej umiejętności oceny świata*. Proponuję wybrać ustawienia programu percepcji jako jeden z kluczowych obszarów badań. Zebrano wystarczającą ilość informacji na ten temat, aby śledzić algorytm od szczegółu do ogółu i od ogółu do szczegółu lub rozważyć temat. w swym polu integralności z wahadłowymi ruchami naszej uwagi Pierwszą z cech zjawiska samotności, które jest dla mnie mniej lub bardziej dostępne, jest antropomorfizm tematu. Jest mało prawdopodobne, aby biologiczne i organiczne odmiany wszechświata - „lwy, orły i kuropatwy, jelenie rogi, gęsi, pająki, ciche ryby żyjące w wodzie, rozgwiazdy” - „czuły się” same, oddzielone od reszty swoich składników . Człowiek przywłaszczył sobie wyłączny przywilej cierpienia z powodu samotności. Dlaczego cierpimy z powodu samotności? Po co?! Jak to się stało!? Z dużym prawdopodobieństwem można określić okres życia, w którym Ty i ja wprowadzany jest system ustawień oprogramowania - SPU. Dzieje się tak już w czasie ciąży i dalej – po urodzeniu – we wczesnym i późnym okresie dzieciństwa. We wczesnym dzieciństwie wprowadzanie informacji do osobowości człowieka następuje bardzo aktywnie. Do świadomości wprowadzane i tworzone są podstawowe szablony Matrycy Percepcji**, które determinują nasze późniejsze zachowanie na wiele lat życia. Osobliwością wdrożenia w tym okresie jest bezwarunkowość, ponieważ dziecko nie ma jeszcze krytyczności jako takiej. Proces programowania i utrwalania w nas wzorców matrycy ma charakter zarówno werbalny, jak i niewerbalny, choćby dlatego, że w tym wieku polecenia werbalne odbieramy bezwarunkowo. Jednocześnie kontakt ze światem, a raczej jego konieczność zachodzi, można by rzec, energicznie i z elementami kreatywności, gdyż dominuje w nas tendencja do „opanowania” świata rodziców – chęć „bycia po ich stronie.” W swojej praktyce zaobserwowałam przypadek, gdy siedmiomiesięczne dziecko, urodzone w akademiku, aby nie umrzeć z głodu, przyciągnęło uwagę studentki poprzez * Zobacz artykuł „Algorytmy percepcji według Sherlocka Holmesa. Aktualne zagadnienia adekwatnego postrzegania” w załącznikach do książki. ** Matryca Percepcji (MP) to stabilny, samowystarczalny zespół ustawień programu psychofizjologicznego, uformowany i wyłaniający się ślad funkcji i reakcji psychomotorycznych, osobiste wyobrażenia, przejawy pewnych poglądów na świat, system ocen. że często na siebie robił kupę i tylko w tym przypadku zyskał niezbędną uwagę. Osoba ta zachowała tę metodę przyciągania uwagi innych aż do dorosłości, kiedy musiała przeprowadzić poważną korektę psychologiczną. We wczesnym dzieciństwie - od dnia urodzenia - obowiązują zasady niewerbalnej asymilacji osobliwości interakcji ze światem. dominujący. Są to charakterystyczne czynniki odbierane przez niemowlę w zakresie dotyku i wrażliwości: zimno-ciepło, mokro-sucho, głodno-najeść itp. Jak widać jest to binarny (liniowy) system percepcji*.A, od około 4 -5 lat, kiedy rozwój komunikacji językowej dobiegnie końca, SPU zaczyna tworzyć się głównie werbalnie. Dla większości ludzi binarny (liniowy) system postrzegania informacji trwa przez całe życie. Co więcej, „praktyczne doświadczenie” tej „większości ludzi” pokazuje, że łatwiej jest żyć w ten sposób, bez żadnych specjalnych problemów: „to jest dobre - to jest złe, to jest moje - to nie jest moje, to jest dla nas , a ci są przeciwko nam” itd. System ocen – CO – w tym okresie życia znajduje się na 1. poziomie bezpieczeństwa** – 1. SB – przetrwanie. Dla stosunku II-nd UB - psychologiczne -objawia się w okresie, w którym pojawiają się możliwości częściowej samowystarczalności i samoopieki, kształtuje się i doskonali przez resztę życia; W przypadku, gdy wychowawcy nie wpiszą do matrycy percepcji algorytm ewaluacyjny trójskładnikowej (wolumetrycznej) komunikacji ze światem: czarno-biało-szary; dobry-zły-nie dobry i niezły; tak-nie - ani tak, ani nie; Oś X jest pozioma, oś Y jest pionowa, oś Z jest oznaczeniem tworzenia objętości – binarny system oceny pozostaje niezmieniony, a człowiek ocenia to, co się dzieje, wyłącznie liniowo. Różnica między binarnym (liniowym) systemem oceny a systemem wolumetrycznym ma charakter jakościowy. Jeśli ktoś ma „przestarzały system operacyjny” percepcji, to dyskretnie interpretuje całą różnorodność świata, bardzo „swobodnie” łącząc poszczególne fakty rzeczywistości. W rezultacie nosiciel takiego postrzegania zamienia świat w „czarną skrzynkę” (termin z cybernetyki). Przy wejściu „do tej skrzynki” chcemy dużo i bez większego wyjaśnienia autentyczności tych „potrzeb” tylko dla siebie: „dwóch worków pieniędzy, niebieski z helikopterem i, żeby już nie ładować, dżin z butelki lub magicznej różdżki... „O tym, jak działa świat, większość jego mieszkańców nie tylko ma niejasne wyobrażenia, ale nie ma w ogóle żadnych wskazówek, że „świat powinien być jakoś zorganizowany”. A przy wyjściu z „pudełka” znajduje się odpowiedni wynik, który nie pokrywa się ze wszystkimi naszymi „pragnieniami”, nawet w przybliżeniu. To jest rzeczywistość. Ale nawet przy rozczarowaniu uzyskanym wynikiem kontynuowane są te same wyjaśnienia dyskretnego postrzegania porządku świata. Być może z pewną dozą pewności uda się zbudować łańcuch przyczynowo-skutkowy występowania zjawiska samotności: dyskretność postrzegania świata - nieadekwatne wnioski oparte na dyskretności postrzegania świata i odpowiadających im decyzjach - działania zgodnie z decyzjami dyskretnego postrzegania świata - reakcja świata (odpowiadająca ---------- ------------------------------ ---------------------------------- ------------------------------ ---------------------------------- --------* Binarny (liniowy) system percepcji to sposób postrzegania świata, jego interpretacja według podwójnego algorytmu: dobro-zło, wojna-pokój, 0100101, słodko-gorzki ** Poziom bezpieczeństwa (SS) – głównego SS w człowieku – są trzy: Poziom I – przetrwanie. System reakcji w zakresie dobrostanu psychofizjologicznego opiera się na instynkcie przetrwania, zatem jest wrodzony już pierwsze minuty porodu; jest dominujący tak długo, jak dziecko jest jak najbardziej bezbronne i całkowicie zależne od wsparcia innych. Postawy wiodące: ochrona życia, zachowanie integralności ciała, nasycanie ciała jedzeniem, powietrzem, wrażeniami. Zobacz ciąg dalszy strona konsekwencji działań) jest równie nieadekwatną oceną reakcji świata (przeważnie „reakcja świata” odbierana jest jako ostra lub okrutna – dla dyskretnego postrzegania świat nie sprawia wrażenia harmonii doskonałości z rzeczywistością). bezwarunkowy triumf praw fizycznych i metafizycznych, ale raczej jako swego rodzaju „agresywny, bezduszny zespół dynamicznych procesów, którym należy się przeciwstawić: „Nie świat, ale wojna!” – staje przed wyborem: niegwarantowane bezpieczeństwo dla siebie, ale w pokoju i ze światem, lub nawykowa egzystencja według zastępczych wartości (choć gdyby było to „trzykrotnie” dyskretne), „ale przynajmniej dzięki temu przynajmniej żyję, wybierając to drugie”. „Nie jestem ze światem” - „nie oddycham” z nim, a on „nie oddycha” ze mną. Odgradzają mnie od Niego moje lęki i niewiara. Dokonując takiego wyboru, jestem skazany na samotność. Następnie utrwalane są mało świadome (lub całkowicie nieświadome) jednostronne stanowiska osobiste, które prowadzą do ukształtowania się w MV definiujących kategorii oddzielenia od świata, dezidentyfikacji z państwem.naturalna harmonia integralności. Tutaj pojawiają się przesłanki dominacji idei. A to coraz bardziej oddala świadomość człowieka od bezpośredniości światopoglądu w stan rozłamu ze światem, nieprzerwanego przez chwilę zwątpienia i ciągłego pragnienia osiągnięcia stabilnego dobrostanu (wewnętrznego i zewnętrznego). jest wynik? Nawet wśród bliskich i krewnych człowiek nie jest w stanie doświadczyć naturalnego poczucia organicznej jedności. Dla takiego biedaka „wszystko na tym szalejącym świecie jest iluzją!” "Jestem samotny! Nawet wśród tłumu ludzi!! Jestem jak ten, który woła na pustyni!” Krąg zamknął się i zaczął rozwijać w dół spirali krystalizacji osobowości zgodnie z cechami egocentrycznymi*.------------------------------------------------------ ------ -------------------------------------------- ------ -------------------------------------------- ------ ------- Drugi poziom bezpieczeństwa – psychologiczny – pojawia się wraz z pojawieniem się możliwości samowystarczalności i kształtuje się przez całe życie. System wartościowania osoby o dyskretnym postrzeganiu świata ma dwoistą (dualną) naturę. W początkowej fazie formacji ma tendencję do wchodzenia w bezpieczniejszą strefę światopoglądową i poszerzania swojej strefy komfortu: - od około 5 do 18 lat - wyłącznie dla siebie - od 18 lat do chwili śmierci - dla siebie i jego potomstwo; - od 30 do 45 lat - dla grupy etnicznej, dla społeczeństwa Pary semantyczne: „obrażają, nie obrażają”, „pobiję cię, pobiją mnie”, „duża pensja - mała pensja”. ”, „Wygrywam – oni mnie pokonują” itp. Podstawowy aspekt MV II poziomu bezpieczeństwa jest przejawem chęci rozwijania cech, które pozwalają realizować swoje potrzeby i pragnienia (wypełniając lukę między pragnieniami a możliwościami): „chciwość-hojność”, „agresywność-spokój”, „ciekawość-ciekawość”. III poziom bezpieczeństwa - społeczny - powstaje wraz z pojawieniem się redundancji materialnej i psychologicznej, gdy możliwości i pragnienia zbiegają się, potrzeby (nawet najbardziej egzotyczne) mogą zostać zaspokojone. . Komunikacja ze światem z nadmiaru możliwości wdrożeniowych Należy zauważyć, że wszystkie III poziomy bezpieczeństwa działają jednocześnie. Pytaniem jest ich względna proporcja. To właśnie ich świadomy lub nieświadomy wpływ na zachowanie decyduje o jakości naszego życia. Przykładowo nawet na III poziomie bezpieczeństwa przy braku świadomości natury I i II poziomu człowiek będzie skazany na cierpienie. uzależnienie od wielowymiarowości swojej istoty („Chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz Mu o swoich planach”). Każda minuta, każda godzina odgrodzenia od prawdziwego uporządkowania rzeczywistości zmusza nas do dostarczenia znaczącego składnika naszych dalszych kroków: „Jeśli w ciągu najbliższych sześciu miesięcy nie zarobię kolejnych dwóch miliardów, wtedy łatwiej będzie mi strzelać siebie!”, „...siedzę na toalecie z czystego złota, na szczytach gór własnej wyspy, z której rozpościera się widok na bezkres oceanu we wszystkich czterech kierunkach! „... * Jakość egocentryczna - a osoba ustawia siebie jako centrum wszechświata; jego postrzeganie świata z dominacją w MV zasady jego całkowitej wyłączności, która prowadzi jego nosiciela do rywalizacji, samoafirmacji, manipulacji i ciągłego narzucania swojej logiki postrzegania świata wraz z postępującą socjalizacją życia, gdy wspólnota ludzka jest coraz bardziej skupiona w miastach i megalopoliach, nasze życie coraz bardziej przypomina kopiec termitów lub mrowisko. Ale jednocześnie rozłączenie człowieka zarówno w sobie, jak i między sobą wzrasta w odwrotnej proporcji. Paradoks? Wcale! Człowiek miasta staje się zakładnikiem technogenicznego komfortu wraz z jego nieuniknionym oddzieleniem od natury własnej natury. Część uczestników dyskusji może zaprotestować: „Technogeniczność może być nowym etapem ewolucji…”. Ale przyjrzyj się uważnie temu procesowi. W historii naturalnej przyrody postęp instytucji stosunków plemiennych i rodzinnych jest główną oznaką rozwoju człowieka jako istoty społecznej. W tej sytuacji procesy interpersonalne i społeczne ulegają wzmocnieniu i usprawnieniu. Następniejak niezdrowa indywidualizacja człowieka zachodzi w megamiastach - aż do autyzmu. Instytucja rodziny wyraźnie ustępuje miejsca rosnącej niezależności mężczyzny i kobiety od siebie. Dzieci są obecnie nie tyle czynnikiem jednoczącym, ile stymulują cechy rywalizacji, samoafirmacji i dominacji ambicji niezwiązanych z relacjami płciowymi. Obecnie mieszkańcy miast są bardziej uzależnieni od spraw produkcyjnych niż od budownictwa wewnątrzrodzinnego. „Połączenie czasów zostaje przerwane”, zanikają tradycje budowania domów i powstaje społeczeństwo „mrówczego socjalizmu” (według I. Efremova), w którym w osobowości człowieka jest coraz mniej miejsca na dwustronną komunikację ze światem . A teraz mieszkasz już w ogromnym wielopiętrowym budynku, w którym nikogo nie znasz i nie chcesz nikogo znać. Telewizja i Internet stwarzają współczesnemu człowiekowi iluzję pewnego zaangażowania w procesy społeczne. Natomiast jego żyjące serce, aby w pełni wdychać życie, potrzebuje jego pełnego wydechu. Zachodzi tu intymna sfera kontaktu, zarówno publicznego, jak i międzyludzkiego... Stan samotności często przypomina złośliwy proces onkologiczny, który na zewnątrz przypomina naturalny rozwój tkanki, ale w rzeczywistości niszczy jej naturalną integralność. Do chwili, gdy cierpienie (a życie osoby o dyskretnej jakości percepcji jest niczym innym jak Drogą cierpienia) doprowadzi jednego z nas na Drogę zrozumienia, a procesy intencjonalności (kiedy uczucia kierują się ku faktycznemu stan rzeczy), personifikacja wnika w codzienność rozsądnego człowieka (chęć bycia sobą, życia zgodnie z zasadą tego, co faktycznie istnieje) – poczucie samotności pozostaje jednym z wiodących uczuć. Na drodze rozdziału pierwszego: Człowiek był i pozostaje istotą społeczną. Jesteśmy od siebie zależni. Jest okej. Choćby dlatego, że nikt nie anulował potrzeby prokreacji. Ale zdarzają się przypadki, gdy matka lub ojciec dużej rodziny czuje się samotny do tego stopnia, że ​​traci sens istnienia. A nie często w takich przypadkach udaje się skutecznie pomóc w przezwyciężeniu samotności w oparciu o konkretną prośbę o pomoc. Zatem samotność, choć pozornie oczywista i zrozumiała, ma tendencję do wymykania się nawet w procesie najbardziej szczegółowej analizy. A dzieje się tak dlatego, że zjawisko to jest wieloczynnikowe, złożone i niejednoznaczne, wymagające wnikliwego i wnikliwego zbadania na poziomie praktycznej interakcji ze zjawiskiem samotności. Cóż, to, co uważam za absolutnie fundamentalne w temacie samotności – niezależnie od tego, ile stuleci był badany, bez względu na to, jakich bystrych umysłów dokonały cudownych odkryć – dla każdej indywidualnej osoby spotkanie ze stanem samotności jest zawsze wyjątkowym przeżyciem jest to zawsze głęboko osobista próba, która może wepchnąć go w ramiona śmierci lub skazać na beznadziejną wegetację w ciągu serii szarych dni i nocy, lub też skłonić go do przyjęcia wielkiej lekcji wglądu – zrozumienia „ sposób zrównoważyć horror bycia mężczyzną z podziwem dla bycia mężczyzną” (Z instrukcji Don Juana Matusa). Linki i dodatki do rozdziału 1: (1). N. E. Pokrovsky „Wszechświat samotności. Pojęcie anomii i jej aspekty semantyczne”: „Kiedyś C. Jung zwrócił uwagę, że mitologia starożytna zawierała symboliczne utożsamienie Prometeusza z samotnością. Według szwajcarskiego badacza kradzież ognia Prometeusza oznacza krok w stronę wolności i samoświadomości (oświecona refleksja). Jednak bogowie mieli moc ukarania Prometeusza samotnością. Został przykuty do skały i zapomniany zarówno przez bogów, jak i ludzi. Ponieważ Prometeusz nie należał ani do bogów, ani do ludzi śmiertelnych, był już skazany przez swoje przyrodzone prawo na inność, a nie na jedno lub drugie - był marginalny i dlatego skazany na nosiciela samotności. Ale tragedia Prometeusza polega w szczególności na tym, że jest on świadomy swojej „inności”, a to oznacza jego samotność. Pragnie być przyjacielem ludzi i przedstawia im tajemnicę ognia, a właściwie moc wiedzy i poznania, ale nie znajduje żadnejwdzięczności, ani zrozumienia, ani zwłaszcza współczucia. W micie Prometeusza odnaleźć można cechy ponadczasowej tragedii samotności, która towarzyszy każdemu, kto deklaruje swoją indywidualność, pragnąc odnaleźć samorealizację w służbie ogółowi, a nie partykularnemu. Syzyf to kolejny mitologiczny bohater, który stał się ucieleśnieniem samotności. Albert Camus uczynił analizę mitu Syzyfa jednym z centralnych punktów swojej filozofii. Skazany przez bogów na ciężką, bezsensowną i niekończącą się pracę, Syzyf, podobnie jak Prometeusz, pozbawiony jest wsparcia zarówno ludzi, jak i bogów. Paradoks egzystencjalistycznej interpretacji mitu polega jednak na tym, że ogromna samotność tego mitologicznego bohatera staje się potwierdzeniem siły jego ducha i przejawem wewnętrznej wolności. Skoro „kondycją ludzką” według A. Camusa jest samotność, to pełnia i pełnia samotności Syzyfa jest potwierdzeniem, że wzniósł się ponad tych, którzy będąc osamotnieni, nie chcą się do tego przed sobą przyznać. „Zostawiam Syzyfa u podnóża góry. Nie możesz uciec od własnego ciężaru. Ale Syzyf uczy najwyższej lojalności, która wypiera się bogów i podnosi fragmenty skał. Syzyf też przyznaje, że wszystko jest w porządku... Wystarczy jedno wejście na szczyt, żeby serce człowieka wypełniło się po brzegi. Trzeba sobie wyobrazić Syzyfa szczęśliwego” [64, s. 177-178]. Uczynić samotność szczęściem, a wolność ciężkim ciężarem – oto wizja Camusa. Ale nawet bez uwzględnienia egzystencjalistycznej interpretacji tego mitu trudno nie dostrzec w nim przejawu wczesnego odbicia samotności”. (2). Pokrovsky N. S. Człowiek, samotność, humanizm. Labirynty samotności. M., 1989 (3). Shvalb Yu. M., Dancheva O. V. Samotność. Kijów, 1991; (4). Gagarin A. S. Samotność jako zjawisko ludzkiej egzystencji. Racjonalność irracjonalności. Jekaterynburg, 1991 (5). Starovoitova L. I. Samotność: analiza społeczna i filozoficzna. Cand. dis. M., 1995 (6). Khamitov N.V. Filozofia samotności. Samotność kobiet i mężczyzn. Kijów, 1995 (7). Puzanova Zh. V. Samotność. M., 1998 (8). Losev A.F. Historia filozofii starożytnej w podsumowaniu. M., 1989. s. 29: „Szczęście dla starożytnego Greka polega na życiu społecznym, na przynależności do jakiejkolwiek wspólnoty. Analiza wyników badań dzieł autorów starożytnych (Owidiusza, Platona, Arystotelesa, cyników, rzymskich stoików) pokazuje, że samotność, która sprzeciwia się wszelkim uspołecznieniom, najczęściej ma cechy negatywne. Wiele mitów (o Syzyfie, Prometeuszu, Bellerofonie, Jazonie, królu Edypie, Narcyzie) w pewnym stopniu odzwierciedla egzystencjalne postrzeganie lęku człowieka starożytnego przed możliwą izolacją człowieka i jego wyobcowaniem ze społeczeństwa. Z punktu widzenia starożytnej mentalności osoba samotna jest albo osobą dumną, albo wyrzutkiem, albo sierotą i zasługuje na potępienie i litość. Samotność to los, kara losu za nadmierną sławę, bezczelność, ludzką arogancję, próbę oszukania bogów. Potępienie samotności i przejawów skrajnego indywidualizmu jest wyraźnie ukazane w micie narcystycznego młodzieńca Narcyza. Bohater mitu ulega całkowicie iluzji oderwania od wszystkiego, co go otacza, osiągając skrajną izolację i zagłębienie się w siebie. Za to, według mitu, został surowo ukarany przez samą boginię losu Nemezis. Mit ten wskazuje zatem, że taki jest los wszelkiego indywidualizmu, samoizolacji i wyrzeczenia się żywej rzeczywistości. Temat kary boskiej poprzez samotność reprodukowany jest także w micie o Jazonie, który nadużył wobec niego łaski bogów. Na próżno ich wyzywa, łamie przysięgę wierności Medei, za co zostaje ukarany bezdomnością i samotnością-wygnaniem. Wędruje od miasta do miasta, pogardzany przez ludzi, aż umiera w absurdalnym wypadku – próbując powiesić się na dziobie statku Argo, został zmiażdżony przez zawaloną belkę. Boska kara dosięga także tragicznego bohatera – króla Edypa. Na długo przed urodzeniem nosi piętno klątwy, która prześladuje całą jego rodzinę; jego życie jest od początku skazane na zagładę, wszystkie jego zbrodnie – morderstwo ojca, cudzołóstwo z matką –z góry ustalone przez los. Edyp posiada mądrość, która pomaga mu odgadnąć zagadki Sfinksa dotyczące istoty człowieka. Nie może jednak pojąć tajemnicy swojego losu. W związku z tym możemy stwierdzić, że nieuchronność losu pozbawia starożytnego człowieka przejawu jego woli i indywidualności. Obraz Edypa jest dość wyjątkowy, ponieważ zawiera kilka hipostaz: podrzutka, mędrca, króla-kryminalistę, wyrzutka, wędrowca, samotnego wędrowca, skazanego na niechlubną śmierć. Okoliczność ta daje nam prawo przypuszczać, że jest to punkt wyjścia europejskich obrazów kulturowych osoby samotnej. Powyższe pozwala zauważyć, że aby stać się samotnym w starożytnej polis, konieczne są szczególne, niezwykłe powody, które mogą wypchnąć osobę poza granice zwykłego społeczeństwa. Takimi przyczynami mogą być zbrodnia, ezoteryczna tajemnica, tragiczna pierwotna wina wyrzutka itp. Takim powodem może być także mądrość, bo mądrość jest tym, co nas wyróżnia od innych, tym, co tkwi w nielicznych. Mądrość nigdy nie jest zbiorowa: człowiek zawsze zdobywa ją sam, sam.” (9). Elena Shuvaeva-Petrosyan - pisarka, poetka, dziennikarka: „Zastanawiając się, co oznacza samotność dla ludzi, przeprowadziłam małą ankietę: Marina ma około trzydziestu lat, nie jest mężatką, twierdzi, że jej samotność to styl życia. Odpowiedziała na moje pytanie w przenośni: „Jak wiadomo, atom ma trzy stopnie swobody, a cząsteczka dwuatomowa ma cztery stopnie swobody, to znaczy, że dwa atomy mają cztery stopnie swobody. Po połączeniu tracą po jednym stopniu każdy. To samo dzieje się w małżeństwie. I nie widzę jeszcze osoby, dla której mogłabym poświęcić swoją wolność. To oznacza, Marina, samotność nie jest dla ciebie stylem życia, ale stanem wymuszonym, ponieważ nie poznałaś jeszcze właściwej osoby. Emma, ​​ponad trzydzieści lat: „Samotność to styl życia, którego nie chcę jeszcze zmieniać. Ale jeśli chcę, mogę to łatwo zmienić.” Cieszył mnie optymizm respondentki, który niestety mogę nazwać fałszywym, bo z jednego źródła dowiedziałam się, że Emma (ze szczęścia?!) umieszcza profile w serwisach randkowych, odwiedza dyskoteki „Kto ma ponad 30 lat…” Ale fakt, że nie okazuje przygnębienia, to także plus. Uśmiechaj się, nawet jeśli dusza płacze: uśmiechnięci ludzie są atrakcyjniejsi... A zadowolenie z samotności to tylko mit, najzwyklejsza samoobrona... Karina, około czterdziestu lat: „Samotność... Ja nie nie wiem... Tak potoczyły się okoliczności, cóż, nie spotkałem swojej bratniej duszy – traktuję to jako coś oczywistego. Dla mnie samotność to raczej nawyk. Ale nie wierzę, że ten stan można uznać za styl życia; zdarza się to tylko buddystom, guru i pustelnikom. Szczera odpowiedź. Przelotny smutek w oczach. Ale Karina zmaga się z samotnością – uczęszcza do klubu tanecznego i chodzi na basen. Jeśli Bóg pozwoli, spotkam się ponownie... Irina, 25 lat: „W tej chwili jestem po uszy w pracy. Nie ma czasu na walkę z samotnością. A moja rodzina może przeszkadzać w mojej karierze”. Niestety naturą ludzką jest myślenie, że rodzina stanowi przeszkodę w rozwoju kariery. Ale jeśli przyjrzysz się sytuacji, zawsze jest kilka wyjść... I możesz z powodzeniem połączyć karierę z rodziną... Nie musisz daleko szukać przykładów - przyjrzyj się kobietom mieszkającym w pobliżu. Czy naprawdę nie ma takich wśród nich? Anna, ponad czterdziestka: „Kiedyś wybierałam i wybierałam wszystko i zostałam sama. Gdybym mógł cofnąć się w czasie, wiele bym zmienił.” Leonid, ponad pięćdziesiąt lat: „Trzydzieści, dwadzieścia lat temu myślałem, że dla pełnego ludzkiego szczęścia muszę realizować się w swoim zawodzie. Potępiał tych, którzy ledwie ukończyli szkołę, uciekli do urzędu stanu cywilnego. I teraz myślę: DLA KOGO zbudowałem swoją karierę, jeśli wrócę do domu i będzie pusty... Wszystko, co w życiu zdobyłem, nie będzie szczęśliwe, jeśli nie będzie kontynuacji życia. Bez komentarza.". (10). Andrew D. Chamblee. Siedem twarzy samotności (11). Perlman D., Peploe L.E. Teoretyczne podejście do samotności. Labirynty samotności (opracowanie, redakcja ogólna i przedmowa: N. E. Pokrovsky) M., 1989 (12). Kharash AU Psychologia.