O dorastaniu. To słowo stało się tak powszechne - dorośli, dorastanie. I dlaczego nagle? To nie jest tak, że bardzo urosłam, czy nagle stałam się dorosła, ale zaczęłam zauważać, że znane mi niegdyś sposoby życia nie tylko nie przynosiły radości, ale w ogóle nie miały w sobie żadnego sensu to jest. Nie ma znaczenia, ile mamy lat, nie można być dorosłym nawet w wieku 50 czy 70 lat; w niektórych miejscach pozostajemy dziećmi przez całe życie. I to nie jest nic złego. Ale są chwile, kiedy to staje na przeszkodzie. Nie jestem dorosły. Nie jestem dorosły, jeśli oczekuję rozwiązań moich problemów od rodziców, partnera, przyjaciół, podwładnych, pracodawcy. Jakby to ich zadaniem było ulepszanie mojego życia, a nie mojego. Oddaję się w ich ręce, daję im dużą władzę, a sam niewiele mogę zrobić. Są wszechmocni i silni, a ten słaby ptaszek to ja! Naprawdę czegoś chcę – pięknego życia, bogactwa, sukcesu, dzieci, rodziny – ale ktoś inny musi to za mnie zrobić. To tak, jakbym sam nie mógł tego zrobić. A ja powierzam się komuś silniejszemu. Nie jestem dorosła, jeśli uważam, że dam radę sama, nie potrzebuję nikogo, nie powinnam nikogo o nic prosić, najlepiej nie ma sensu. w ogóle ufać. Mogę polegać tylko na sobie, żadnych „innych” dla Ciebie. Paradoks! Nawet dla siebie – zawsze byłem w tej części bardzo „dorosły”. Ale generalnie dorosły rozumie, że nie jest wszechmocny, że jest inny świat, że czasem warto poprosić o pomoc, czasem trzeba zaufać, wyjść naprzeciw innym. I z tym, że zaufania (och, o zgrozo) można oszukać, nie jestem dorosła, jeśli będę czekać lub wierzyć w idealną miłość aż do grobu, jeśli wierzę w to bardzo szczęśliwe, idealne małżeństwo wyśpiewane w piosenkach i wierszach (ale nieosiągalne). ). Uważam, że trafiłam na złego partnera, inaczej wszystko byłoby dobrze. Cóż, albo muszę się bardziej postarać - i wszystko też się ułoży. To znaczy nie przyznaję, że mogłoby tak być - wszystko się zawali, on odejdzie lub, co najbardziej zaskakujące, odejdę. Och, także z tego niedorosłości - zdrada nie zdarza się, mówią, nigdy u nas, ale u nich tak jest, ale nigdy u nas. Nie ma rozstań i nie będzie. Nie jestem dorosła, jeśli oczekuję od siebie „dobrych” reakcji, bycia kochaną, najlepiej przez wszystkich, którzy mnie znają, a jeszcze lepiej przez wszystkich. Aby wszyscy byli ze mną zadowoleni i zawsze mnie witali. Aby mi niczego nie odmówili, abym się nie denerwował. A także, że nie będę musiała im mówić niczego nieprzyjemnego, to ryzykowne, cóż, ja też wolę zawsze uśmiechać się słodko. Nie jestem dorosła, jeśli mam pewność, że w ogóle mnie nikt nie potrzebuje. Jestem takim dziwakiem, że ani moi przyjaciele, ani moja rodzina, ani nawet w pracy nie mogą się beze mnie obejść. Albo cała ludzkość mnie potrzebuje, a przynajmniej Putin radzi sobie beze mnie. Nie jestem dorosły, jeśli taki jestem. O uczuciach. Jeśli naprawdę staram się unikać bólu, nic nie mówię, jeśli nie mogę przetrwać bolesnych uczuć. Jeśli szukam tylko radości, jeśli na wszelkie możliwe sposoby zaprzeczam możliwości żałoby, smutku, niemożności poradzenia sobie z czymś. Nie potrafię też przyznać się do rozstań, błędów, zmian, bo to jest bardzo, bardzo straszne, bolesne, samotne. Czekam i domagam się sprawiedliwości. Niesprawiedliwość wywołuje we mnie słuszny gniew i urazę, a z godną pozazdroszczenia konsekwencją i umiejętnościami obrażam się na wszystko, co jest niesprawiedliwe. Czekam na to, co mi się należy. Ktoś musi ustanowić równość, sprawiedliwość i dać mi miejsce pod słońcem. W przeciwnym razie po co się urodziłem z wiarą w swoją doskonałość, nieomylność i idealność. Albo w idealność i doskonałość innego, który może uczynić mnie takim samym. Albo w doskonałość i idealność świata. Nie jestem dorosła, jeśli nie potrafię przystosować się do zmian. Unikam ich, odmawiam im, odmawiam innym. Ogólnie rzecz biorąc, zmiany pod wieloma względami spotykają nas dokładnie w taki sposób, w jaki je tolerujemy. Natomiast jeśli stabilizacja i brak zmian są dla mnie nie do zniesienia i przyprawiają o mdłości, to od razu jest to stagnacja i degradacja, a w ogóle śmierć też nie dorasta. Wierzę, że nie umrę. Cóż, wierzę, aktywnie udaję, że tak się nie stanie, a jeśli tak się stanie, nie przydarzy się to mnie. Zawsze będę młody, mam dużo czasu, moje zdrowie to beczka z miodem bez dna (co to jest jedna lub dwie muchy w maści?). Możesz żyć w zapomnieniu tak długo, jak chcesz – nadal ;))