MATKA, O KTÓREJ ZABRONI SIĘ MÓWIĆ. Mama jest pierwszym słowem, głównym słowem w każdym przeznaczeniu. Mama dała życie, Śmierć dała mi... A Ty? Zjawisko „martwej matki” zostało wyodrębnione, nazwane i zbadane przez słynnego francuskiego psychoanalityka Andre Greena. Artykuł Andre Greena został pierwotnie zaprezentowany jako wykład w Paryskim Towarzystwie Psychoanalitycznym 20 maja 1980 roku. Chciałbym podkreślić, że kompleks martwej matki nie wynika z faktycznej utraty matki, martwa matka to matka, która pozostaje żyje, ale jest martwa psychicznie, bo z tego czy innego powodu popadła w depresję (śmierć dziecka, krewnego, bliskiego przyjaciela lub innego obiektu bardzo kochanego przez matkę). Albo jest to tak zwana depresja rozczarowania: mogą to być zdarzenia, które mają miejsce we własnej rodzinie lub w rodzinie rodziców (zdrada męża, przeżywanie rozwodu, upokorzenie itp.) W swojej relacji A. Green bada pojęcie kompleksu „martwej matki”, jego rolę i wpływ na kształtowanie się i rozwój osobowości dziecka. A. Green twierdzi także, że u takich klientów nie występują objawy depresyjne, „pojawia się poczucie bezsilności: bezsilność w wyjściu z sytuacji konfliktowej, niemoc w kochaniu, wykorzystywaniu swoich darów, zwiększaniu swoich osiągnięć lub ewentualnie głębokie niezadowolenie z ich wyników” [1] Po raz pierwszy uświadomiłam sobie, że moja zmarła matka przyszła na terapię, na długo przed przeczytaniem Andre Greena. Wciąż pamiętam tę burzę żalu, goryczy, rozdzierającego serce bólu i przepełnionego duszą cierpienia, a także poczucie powszechnej niesprawiedliwości. Potem poszłam dalej i odkryłam, że bardziej bolesne i bardziej destrukcyjne od martwej matki jest martwa matka zabijająca (tak ją nazwałam). A ja chciałabym porozmawiać o zmarłej zabijającej matce Moim zdaniem martwa zabijająca matka wyrządza dziecku poważniejsze szkody niż tylko martwa matka Martwe zabijające matki to nie tylko matki, które wykazały się okrucieństwem wobec swojego dziecka, odrzuceniem emocjonalnym, odrzuceniem. zaniedbali, poniżali swoje dzieci na wszystkie znane sposoby. Ale są to także matki, których zewnętrzne przejawy stwarzają wrażenie troski i miłości do swojego dziecka, jednak ta tak zwana troska i miłość objawia się w przebiegłej i dominującej hiperopiece, zwiększonej odpowiedzialności moralnej. Nazywam takie matki syrenami, są bardzo pociągające, po prostu przyciągają do siebie, przywołują, wołają, a potem „pożerają”. Tak naprawdę matka, która jest surowa, agresywna i odrzucająca, może wyrządzić mniej szkody niż matka nadopiekuńcza, nadopiekuńcza i chronicznie niespokojna. Ponieważ okrutna matka nie maskuje swoich agresywnych i morderczych skłonności jako troskliwych i kochających. Co więcej, martwe matki-zabójcy to także matki, które bardzo troszczą się o zdrowie swojego dziecka. Takie matki interesują się chorobami dziecka, jego niepowodzeniami (są bardzo współczujące, jeśli dziecku dzieje się coś złego, jest w tym dużo troski i energii) i zawsze snują ponure prognozy dotyczące przyszłości swojego dziecka. Zawsze wydają się martwić o swoje dziecko, żeby coś mu się nie stało. Żebyś nie zachorował, nie spadł ze wzgórza, nie został potrącony przez samochód. „Moja córka dorasta, tak się boję, że zostanie zgwałcona”. „Och, jak się boję o swoje dziecko, cały czas się boję, boję się, że coś złego mu się stanie”. Taka matka pozostaje obojętna na korzystne zmiany i nie reaguje na radość dziecka, a nawet nie przeżywa jakiegoś niezadowolenia. Dzieci takich matek w wieku dorosłym mówią, że czują prawdziwe zainteresowanie i troskę ze strony matki, jeśli coś im się stało, a gdy wszystko jest w porządku, wówczas pojawia się uczucie, jakby matka nie była zbyt szczęśliwa, a nawet jakby była zdenerwowana że nic złego się nie stało. W snach takich matek jest wiele chorób, śmierci, krwi i trupów. W zachowaniu nie powoduje widocznej szkody dla dziecka, ale stopniowo i metodycznie tłumi w nim radość życia i wiarę w siebie, w rozwój, w życie i ostatecznie zaraża go niąśmiertelności, dziecko zaczyna bać się życia i zostaje pociągnięte na śmierć. Istotą śmierci matki-zabójcy jest zatem nie tyle jej zachowanie, ile raczej jej podświadomy stosunek do dziecka, który może objawiać się zarówno w zachowaniu destrukcyjnym, jak i w jego działaniu. w formie opieki. Dla mnie nie ma wątpliwości, że pomiędzy matką a dzieckiem następuje wymiana informacji. Sugeruję, że wymiana następuje poprzez fuzję, internalizację i identyfikację przez dziecko z matką. Spiegel twierdzi, że „niemowlę jest zdolne do empatycznego postrzegania uczuć matki na długo przed tym, zanim jego rozwój pozwoli mu zrozumieć ich znaczenie, a przeżycie to ma poważne znaczenie. jakiekolwiek zakłócenia w komunikacji powodują niepokój, a nawet panikę.” [3] Mówi, że w wieku pięciu miesięcy dziecko wykazuje objawy lęku skierowanego przeciwko matce. Z mojego doświadczenia jako matki mogę powiedzieć, że dzieje się to znacznie wcześniej, już w miesiącu, w którym dziecko może je ujawnić objawy. Ponadto już w wieku tygodnia dziecko wyczuwa niepokój matki i reaguje na niego silnym płaczem, np. gdy matka bierze spokojne dziecko w ramiona lub po prostu pochyla się i patrzy na nie że „być może dziecko otrzymuje nieświadome impulsy od matki, wrogość, napięcie nerwowe i poprzez empatyczną percepcję zostaje przytłoczone swoimi emocjami, takimi jak depresja, lęk i złość”. [3] Tutaj mogę dodać, że nie jest możliwe, że otrzymuje, ale że na pewno otrzymuje. Ponadto depresja, lęk i złość matki mogą być rozpoznane przez samą matkę, ale dziecko i tak je odbiera. Świadomość swojej destrukcyjności matki nie chroni dziecka przed empatycznym postrzeganiem jej śmiertelności. Ale dzięki tej świadomości dziecko nie może ulegać nieświadomym agresywnym impulsom matki, w postaci „przypadkowych” nieporozumień, takich jak: upadek z łóżeczka lub przewijaka, przypadkowe uderzenie lub zderzenie się z czymś (nie zamierza) lub „och, jakoś.” wykręciło się i wypadło mu z rąk”. Zatem dziecko całkowicie akceptuje i wchłania obraz matki, w tym jej wrogość i destrukcyjność. Ten morderczy impuls jest zintegrowany ze strukturą osobowości dziecka, jego rosnącym ego. Dziecko radzi sobie z tymi impulsami poprzez tłumienie. Tłumienie jako odpowiedź na destrukcyjność matki i ochrona przed nią. W zachowaniu dzieci, których matka była morderczynią, widać zachowania masochistyczne, które trwają przez całe życie, jak twierdzi Bromberg, „że do masochizmu zachęcają matki, w których duszy dziecko utożsamia się z rodzicem, wobec którego te matki doświadczały wrogości charakteryzują się wysokim poziomem narcyzmu, silną rozbieżnością między ideałem ego a zachowaniem oraz słabo rozwiniętym poczuciem winy. Prezentują się jako osoby ofiarne, opiekuńcze i życzliwe, jednak pod ich pretensjami kryje się wrogie nastawienie. Promują i narzucają tłumienie. impulsów seksualnych, ale zachowują się w sposób seksualnie prowokacyjny w stosunku do dziecka. Nawet jeśli odkryją jakąś wadę, nie mają prawdziwego poczucia winy, ale strach przed tym, co inni mogą pomyśleć. Dziecko doświadcza swojego pożądania aby go kontrolować, ponieważ odrzucenie i wrogie postawy są oczywiste, dziecko zaczyna mieć poczucie, że żyje we wrogim świecie. Dążenia jego instynktów są intensywnie stymulowane, ale ich wyrażanie jest zabronione. Jest zmuszony kontrolować swoje impulsy na długo przed tym, zanim nabędzie taką umiejętność. Nieunikniona porażka prowadzi do kary i utraty poczucia własnej wartości. Rozwój ego jest utrudniony, a ego ma tendencję do pozostawania słabym, bojaźliwym i uległym. Dziecko zaczyna wierzyć, że najbardziej akceptowalnym dla niego zachowaniem będzie takie, które zakończy się porażką i cierpieniem. Zatem cierpienie spowodowane przez matkę wiąże się z pojęciem miłości, dziecko w końcu zaczyna je postrzegać jako miłość.” [2] Ale nawet ta matka jest mniej traumatyczna niżdalej Istnieje rodzaj zabijania matek, który obejmuje nie tylko cechy opisane powyżej, tj. poświęcający się, życzliwi i troskliwi, „troszczący się o czystość”, ale jednocześnie przebijają się w nich destrukcyjne, zabójcze impulsy w postaci nieprzewidywalnych wybuchów złości i wściekłości oraz okrucieństwa wobec dziecka. Te wybuchy i znęcanie się są następnie „przedstawiane” jako głęboka troska i miłość. „Zrobiłem ci to, ponieważ bardzo cię kocham i zależy mi na tobie. Bardzo się o ciebie bałem lub martwiłem się”. W mojej praktyce zdarzały się dzieci takich matek. Są to ludzie głęboko cierpiący, nie czerpiący praktycznie żadnej przyjemności z życia. Ich wewnętrzny świat jest wypełniony skrajnym cierpieniem, czują się bezwartościowi, czują się godni pogardy, gorsi od wszystkich innych. Bardzo trudno jest im znaleźć w sobie coś dobrego. Zabijają się toksycznym wstydem. Wewnątrz siebie często opisują jakąś pożerającą, zabijającą dziurę, pustkę. Zawsze strasznie się wstydzą czegoś zrobić. Może pojawić się niechęć do własnego ciała, szczególnie do piersi (jeśli jest to kobieta). Jedna z moich klientek mówi, że chętnie odcięłaby sobie piersi, zupełnie bezużyteczny narząd, a karmienie piersią to ogólnie obrzydliwy proces. Klienci cierpiący na zespół martwej-zabójczej matki mogą mieć w przeszłości depresję lub depresję, ataki paniki i paranoję prześladowczą. Mówią, że cały świat jest do nich wrogi, każdy chce im zrobić krzywdę. Ta krzywda często wiąże się z fantazjowaniem na temat poważnej przemocy fizycznej lub seksualnej albo mówieniem, że zostanie zabita przez telefon, tablet lub po prostu dlatego, że są otoczeni przez dupków. Jednocześnie rzutują swoją wewnętrzną rzeczywistość na zewnątrz, wtedy ludzie, którzy ich otaczają, to „wieśniaki, którzy myślą tylko o tym, jak się upić i pieprzyć, albo okraść, pobić lub zgwałcić kogoś” i oczywiście na pewno wpadną w to ktoś. Wszyscy im zazdroszczą i myślą tylko o tym, jak im zaszkodzić. Przykładowo moja klientka powiedziała mi, że zawsze spotykam się z nią z nienawiścią, na terapii po prostu ją toleruję, jeśli nie usłyszałam jej rozmowy przez telefon, to zrobiłam to celowo, bo mnie brzydzi i wiem, jak sobie radzi przez telefon i denerwuje się i niepokoi, gdy nie odbieram od razu, a robię to celowo, żeby ją skrzywdzić, żeby ją wyśmiać. A kiedy byłem na nią naprawdę zły, twarz klientki złagodniała i miałem wrażenie, że karmiła się złością i czerpała z niej przyjemność. Po zwróceniu na to uwagi klientka stwierdziła, że ​​tak rzeczywiście jest, moja złość jest jak przejaw miłości, troski o nią, dopiero wtedy czuje, że nie jestem jej obojętny i doświadczam w dodatku ciepłych uczuć wobec kobiet bo nie, są to „pożądliwe suki” (w większości), a mężczyźni to albo „samce alfa” (mówi z pogardą i obrzydzeniem), albo po prostu podłe stworzenia leżące na kanapie i nic nie warte, ale obaj mają życie Jedynym organem wiodącym jest penis. Jej agresja jest skierowana bardziej do wewnątrz, nie wywołuje skandali w pracy i rodzinie, metodycznie się niszczy. Jedynym miejscem w jej życiu, gdzie okazuje swoje niezadowolenie, nie ukrywając nienawiści, pogardy, wstrętu do siebie i innych, jest psychoterapia. I od razu znowu się przez to zabija toksycznym żalem, że jest nienormalna, nicością. „Jestem jakimś dziwakiem”. Moja własna świadomość matczynej destrukcyjności rozwinęła się w psychoterapii jeszcze przed ciążą i rozkwitła w jej trakcie. I zupełnie nowa runda rozpoczęła się natychmiast po urodzeniu dziecka. To był najtrudniejszy zwrot ze wszystkich poprzednich. Z własnego doświadczenia i doświadczeń moich klientów mogę powiedzieć, że głównym czynnikiem morderczej wrogości matki wobec dziecka jest konflikt między matką a matką. Jest to konflikt międzypokoleniowy, a w każdym kolejnym pokoleniu staje się on silniejszy i bardziej chorobotwórczy. Te. jeśli babcia była tylko martwą matką, to jej córka nie tylko nie żyje, ale zabójczo martwą matką, a jej wnuczka ma już bardziej wyraźnymorderczy impuls, a następne pokolenie może fizycznie zabić dziecko. To wtedy wrzucają noworodki do śmietników, rodzą w (wiejskiej) toalecie, zabijają siebie i dziecko lub jedno dziecko, bo nie wiedzą, gdzie je umieścić, boi się, że matka go wyrzuci, a jak. Zakładam, że taki wzrost umieralności w kolejnym pokoleniu wynika z faktu, że strach dziecka przed okrutną zagładą ze strony matki wymaga jeszcze silniejszego okrutnego zniszczenia, aby się uwolnić. W dodatku taki wzrost międzypokoleniowy ma miejsce tylko wtedy, gdy dziecko zupełnie nie ma się gdzie „rozgrzać”. Często chęć zabicia własnego dziecka nie jest realizowana. Martwe zabijające matki mają bardzo trudne podejście do uświadomienia sobie swojej destrukcyjności, bardzo się boją, że zwariują, wstydzą się i tłumią swoją śmiertelność. I tylko nawiązując silne relacje oparte na zaufaniu, można powoli podejść do ich lęku jako chęci wyrządzenia krzywdy, zabicia. Miałam szczęście, gdy zaszłam w ciążę, byłam już na psychoterapii, ale nadal bałam się, że postradałam zmysły i. Bardzo strasznie wstydziłam się mówić na terapii o tym, jakie straszne myśli miałam w stosunku do swojego dziecka, a świadomość mojej śmiertelnej morderczości powodowała ból ledwo do zniesienia, złożony syndrom martwej, zabijającej matki, zaczyna się rozwijać w czasie ciąży w postaci groźby poronienie, ciężka zatrucie, być może splątanie pępowiny płodu i wszelkiego rodzaju różne trudności, które pojawiają się podczas ciąży i samego porodu. Wtedy, po urodzeniu dziecka, trauma matki zaczyna odżywać jeszcze mocniej i szybciej; ożywa martwa matka lub martwa, zabijająca matka. Może to objawiać się depresją poporodową, silnym stanem lękowym, niemożnością zaopiekowania się dzieckiem (nie wiem, co z nim zrobić, nie mam siły), morderczymi fantazjami wobec dziecka, poczuciem nienawiści do dziecka. niego, pragnienie, aby dziecko zachorowało lub obawa, że ​​dziecko umrze. Najczęściej cały ten wspaniały zestaw nie jest realizowany. Po prostu cały dzień spałem, a kiedy moja córka się obudziła, głupio trzymałem ją w ramionach, automatycznie się nią opiekowałem, wiedziałem, co robić i wykonywałem czynności jak robot, jednocześnie zdając sobie sprawę z całej grozy moich fantazji i pragnienia. Wytrzymywałem więc miesiąc, a potem pobiegłem na terapię. Poza tym w snach wybucha morderczość matki. To sny przepełnione niepokojem, przerażeniem i bólem. Sny o tym, jak zabrano mu dziecko lub sama matka je opuściła, lub sny o zamordowaniu swojego dziecka, niektóre matki śnią o tym, jak rozdzierają dziecko, gryzą gardło lub przecinają siekierą, duszą lub wieszają dziecko lub dziecko umiera w szpitalu od niektórych - jest to choroba Agresywne impulsy matki mogą mieć na celu jednoczesne zabijanie i okaleczanie. Przykładowo z praktyki kobieta bardzo obrazowo opisała, jak zabiłaby swoje dziecko, albo jak chciała uderzyć jego głową o framugę drzwi, albo uderzyć go w głowę czymś ciężkim, albo posiekać siekierą, albo zmiażdżyć go poduszką lub utopić podczas kąpieli. Dziecko jest niemowlęciem. Destrukcyjne, mordercze skłonności matki objawiają się przez całe jej życie, chyba że nagle trafi na terapię. Kiedy kobieta jest w trakcie terapii, jej zespół nieco łagodzi. Ale nawet niezależnie od tego, czy matka jest świadoma tych tendencji, czy nie, czy sobie z nimi radzi, czy nie, czy przejawiają się one w opiece, czy też nie, tendencje te nadal przekazywane są dziecku. Zakładam, że aby się tego całkowicie pozbyć, potrzeba trzech pokoleń, biorąc pod uwagę fakt, że każde pokolenie będzie w terapii, a im szybciej, tym lepiej być na terapii i uświadomić sobie swoją martwotę i morderczość, uświadomić sobie, jak to jest objawia się w relacjach z moim dzieckiem, tylko dzięki temu córka nigdy nie spadła z łóżka, nie uderzyła się w głowę, bardzo rzadko chorowała, nigdy nie włożyła niczego do nosa, nigdy się nie poparzyła, nigdy nie spadła ze zjeżdżalni itp. . Ale nadal widzę swoją martwotę i destrukcyjność w przejawach mojej córki (oczywiście nie jest to wyrażone tak mocno jak u mnie, ale nadal tam jest). Ona.