Od autora: Ten artykuł ukazał się na moim blogu. Samuraj bez miecza jest jak samuraj z mieczem. Tylko bez miecza. (anegdota)Co to jest agresja bierna? Prawie każdy zetknął się z tym w swoim życiu (a niektórzy regularnie wyładowują to na innych). Jednak samo to zjawisko jest omawiane w naszej kulturze bardzo, bardzo rzadko. Częściej można usłyszeć coś w stylu: „Ona ma zły charakter” lub „On jest wampirem energetycznym: wydaje się, że nie robi nic złego, ale po komunikacji z nim czujesz się bardzo źle”. Ludzie zazwyczaj nie wiedzą, że nie mają z tym nic wspólnego żadne rzeczy ezoteryczne i że żadne wampiry nie są temu winne. Po prostu osoba, z którą jest to tak trudne, tak naprawdę regularnie traktuje Cię pasywno-agresywnie. Zachowanie pasywno-agresywne jest agresją wyrażoną w społecznie akceptowalnej formie, podczas gdy agresor na zewnątrz nie wykracza poza normy społeczne (Kiedy szukałem materiału do artykułu nagle zdałem sobie sprawę, gdzie dokładnie można znaleźć wiele reakcji pasywno-agresywnych: na forach, na których synowe narzekają na swoje teściowe. I zebrałem wiele przykładów w społeczności LiveJournal „matka -teść-ru”). A więc przykłady: Na Święta teściowa dała mi pudełko ze słoiczkiem dżemu. Kiedy otworzyłam prezent, powiedziała, że ​​dżem jest dla wszystkich gości, nie tylko dla mnie, i że potrzebuje zwrotu pudełka. Podczas sesji ślubnej teściowa poprosiła fotografa o zrobienie zdjęcia rodzinnego - we czwórkę i beze mnie. Już miałam ochotę po prostu pocałować tego małego, łysego mężczyznę, kiedy zauważył: „Przykro mi, pani, ale pani rodzina nie liczy już tylko czterech osób. Panna młoda powinna być na każdym zdjęciu!” Moja teściowa dała mi kiedyś na urodziny Biblię, naszyjnik z krzyżykiem i książkę kucharską „Jak gotować kotlety schabowe”. Na karcie (z Jezusem) było napisane, że ma nadzieję, że zmieniłem zdanie i że może mnie uratować. Czy wspomniałem, że jestem Żydem? Przez 7 lat naszego małżeństwa mówiłem jej, że NIE planuję zmiany religii. Mąż powiedział jej, żeby nie martwiła się więcej prezentami, jeśli nie może powstrzymać się od skupienia się na religii. Dodał, że mnie kocha i myśli o przejściu na judaizm! Nic takiego nie planuje, ale chciał jej to wmasować w nos. W każde Święta teściowa daje mi zepsuty świecznik. Kiedy otwieram pudełko, „odkrywamy”, że szkło jest pęknięte. Za każdym razem teściowa udaje zdziwienie i zabiera pudełko, aby zabrać je do sklepu i wymienić. W następnym roku dostaję ten sam prezent. Moja teściowa lubi dawać prezenty, żeby pokłócić się między wnukami. W zeszłym roku […] dała dzieciom 35 dolarów i powiedziała, że ​​starsza dwójka powinna dostać 12, a najmłodsza 11. Cała trójka patrzyła na nią jak na wariatkę, a my oczywiście na to nie pozwoliliśmy. Macocha mojego męża przyszła, gdy nas nie było i ukradła kwiaty doniczkowe, które stały na mojej werandzie. Potem powiedziała, że ​​zrobiła to, bo nie daliśmy im nic na rocznicę ślubu. Nigdy nie otrzymałem tych kwiatów z powrotem. Swoją drogą, nigdy nam nic nie dała na rocznicę. Trudno było nawet wybrać konkretny przykład z wielu historii: sądząc po skargach kobiet, teściowe wykazują się niezwykłą pomysłowością, uprzykrzając życie swojej synowej. . Wtrącają się w sprawy młodej rodziny („Życzę ci wszystkiego najlepszego!”), wręczają prezenty graniczące z obraźliwością (i udają, że nic takiego nie miały na myśli), wymuszają określone działania od syna i synowej (dziękuję za jakiś tani drobiazg, żeby zdecydowanie, ZDECYDOWANIE pojechali tam na wakacje i jak mawiają teściowie)…. No cóż, klasyk: włamywanie się do pokoju młodzieżowego przy każdej okazji, nawet w środku nocy („Mam tam rzeczy, w szafie” albo „Po prostu poprawię im kocyk – śpią jak gołębie! ”). Jednocześnie widać, że synowe (i synowie) nie są zbyt zadowoleni z ingerencji, niechcianych rad i prezentów, nauk moralnych i zadziorów. Bo ludzie mają pełne poczucie, że zostali potraktowani agresywnie, że narzucono im to nieproszone towarzystwo, że jest to ich sprawa osobistagranic. Czy w tych przypadkach wykazano agresję? Bez wątpienia. Synowe we wszystkich przytoczonych historiach były oburzone, choć reagowały inaczej (nie wszyscy wywołali skandal). Czy agresja była wyrażana otwarcie? NIE. Na tym właśnie polega istota agresji biernej: taki agresor nigdy nie przekracza granic tego, co jest społecznie akceptowalne. W końcu zwyczajem jest dawanie prezentów krewnym? No cóż, teściowa zrobi to całkiem towarzysko. Ach, prezent się nie udał - cóż, nie wszystkie prezenty się udały. Ale z głębi serca, z „matczyną radą”. (Właściwie niechciane - ale i społecznie akceptowalne; wszak jest dość zwyczajem, że starsza kobieta udziela dobrych rad niedoświadczonej i młodszej). Czyli dlatego, że normy społeczne nie zostały rażąco naruszone, tak Trudno znaleźć winę u pasywnego agresora. Ale ofiara, ofiara doskonale rozumie, jak ją potraktowali! Ofiara nie jest zadowolona i niełatwo ją przekonać: „Nieważne, wszystko w porządku”. Odczuwała wobec niej pełnoprawną agresję: umieszczano ją (lub jej dzieci) niżej od innych, dorosłą kobietę traktowano jak dziecięcą głupią, albo poprzez rozdawanie wartości materialnych została demonstracyjnie pozbawiona statusu. To właśnie jest agresja, wyrażona tylko w formie biernej. Jak rozpoznać agresję pasywną? Och, gdy ktoś okaże wobec Ciebie agresję pasywną, natychmiast to zauważysz. Być może nie znałeś wcześniej tego terminu, ale poczujesz bolesne ukłucie. Pasywny agresor zazwyczaj nie jest niegrzeczny i nie wdaje się w otwartą konfrontację. Sam nie podnosi głosu i nie wywołuje skandali, ale wokół niego często wybuchają sytuacje konfliktowe. Z jakiegoś powodu wiele osób po prostu chce być niegrzeczne i krzyczeć na tę niewinną osobę. I nawet po krótkiej rozmowie z taką osobą chcesz zabrać swoją duszę - staje się to tak nieprzyjemne i trudne, że nastrój tak bardzo się pogarsza. Tacy ludzie sami często wiedzą, że jest wielu „złych życzeń” lub po prostu złych, złośliwi ludzie wokół nich. Strategia pasywno-agresywna polega na tolerowaniu bycia źle traktowanym, a następnie narzekaniu na kogoś, kto jest skłonny wysłuchać (i który nie „odeśle” z powrotem). Osoby pasywno-agresywne nie żądają niczego – narzekają i obwiniają; nie pytają - podpowiadają od niechcenia (aby później nie znaleźć winy). Nigdy nie są winni swoich problemów – cóż, przynajmniej sami w to nie wierzą. Z konieczności winni są inni: zły los, zły system edukacji, „w tym kraju wszystko jest tak zorganizowane” itp. (Nawiasem mówiąc: jedną ze skutecznych metod psychoterapii jest stopniowe uświadamianie osobie o zachowaniach pasywno-agresywnych, jak on sam i swoje działania wpływają na reakcje innych. W rzeczywistości najczęściej okazuje się, że tak jest nie osoba otoczona złośliwymi, głupimi szumowinami, ale z jakiegoś powodu zwykli, normalni ludzie nie są zadowoleni, gdy otrzymują dawkę biernej agresji. Jednak zwykle nie jest to łatwe do osiągnięcia i „psychologicznie leczy” ludzi bez ich bezpośredniego kontaktu prośba jest też, nawiasem mówiąc, formą miękkiej agresji, więc proszę nie próbować „traktować nikogo”, reedukując” w najlepszych intencjach, ok?). Oto krótka lista przejawów biernej agresji: Nie komunikuj bezpośrednio swoich pragnień i potrzeb (podpowiadają lub milcząco oczekują, że inni zrozumieją je bez słów). Nigdy nie powiedzą otwarcie, co im się podoba, a czego nie – zawsze trzeba się domyślić. Mówią o takich osobach: „nie da się go zadowolić”; nie oni pierwsi wywołują skandal, chociaż często go prowokują; w szczególnie poważnych przypadkach mogą nawet rozpocząć „wojnę partyzancką” przeciwko temu, kogo nie lubią - plotki, spiski przeciwko niczego niepodejrzewającemu „sprawcy” Często łamią swoje zobowiązania: obiecują, a potem ich nie dotrzymują, sabotują, po mistrzowsku uchylają się. Rzecz w tym, że osoba pasywno-agresywna początkowo była temu przeciwna i nie chciała robić tego, co się z nią umówiło, ale nie potrafiła powiedzieć „nie”. Powiedział więc „tak” i po prostu nic nie zrobił. I nie miałem zamiaru od razu; Ludzie często się spóźniają: to także forma biernego oporu, kiedy trzeba iść tam, gdzie nie chcieliście od razu iść; to, co obiecano, często jest odkładane na później).