Kiedy mężczyzna i kobieta nie rozstają się zgodnie z obopólnym pragnieniem, często ten, kto nie zgadza się z tym pragnieniem, jest postrzegany jako warunkowy „ dobra”, a ten, kto chce separacji, staje się „zły”. Kobieta opuszczona odgrywa rolę obrażonej i obrażonej, a przy tym zwyczajem mówi się, że nie jest niczemu winna. Że jest zły, głupi, bezduszny i „będzie tego żałował”. Jeśli inicjatorem rozstania jest kobieta, to w tym przypadku otrzymuje podobne epitety - suka, kłamca, „jak ona mogła to zrobić”. małżonek staje się praktycznie świętym męczennikiem. Dla oszukanego małżonka rola „złego człowieka”, złego trzeciego koła koła jest przeznaczona dla kochanka lub kochanki. Kochankowie i kochanki z pewnością uważają się za bardzo dobrych, ale ich mąż lub żona jest złem całego świata (no cóż, skoro uciekł od niej do mnie, to znaczy, że żona to suka, prawda? Niekończące się pożądanie). dzielić otaczający nas świat na dobre i złe. Od dzieciństwa studiujemy i zgłębiamy „co jest dobre? co jest złe? Całkowicie uzasadnione pragnienie podjęcia decyzji w tym życiu. Odpowiedzi na te pytania z reguły otwierają możliwość zrozumienia i uporządkowania tego, co lubię, a czego nie, co jest dla mnie przydatne, a co jest dla mnie szkodliwe. W tym kontekście romantyczne marzenie o niewartościującym postrzeganiu świata rozpada się jak domek z kart, bo jeśli nie będę oceniać, to nie będę słuchać, nie poznam i nie przyjmę tego, co mi odpowiada, uszczęśliwia, przynosi mi przyjemność. Tak, oczywiście, „przyroda nie ma złej pogody”, ale dla mnie i dla mnie przyroda ma złą pogodę, taką, której nie lubię, która powoduje dyskomfort w związku, a zwłaszcza w rozstanie, próba oceny danej osoby jako złej lub dobrej, wciąga nas w bardzo nieprzyjemną pułapkę, w niekontrolowaną karuzelę ocen i faktycznych wewnętrznych konfliktów z samym sobą, gdy ocena nie pomaga, a wręcz przeszkadza. Wszelkie sytuacje kryzysowe, rozstania czy problemy niosą ze sobą szereg trudnych doświadczeń – ból, złość, melancholię, poczucie winy, wstyd, wściekłość, nienawiść. Okazuje się, że przeżycie tych uczuć nie jest takie proste; normalne jest, że człowiek pragnie wewnętrznego komfortu i harmonii, doświadcza radości i przyjemności zamiast melancholii czy wściekłości. Ale oprócz tego, że uczucia te są niewygodne, istnieje silne i dość powszechne przekonanie, że nie należy żywić „złych” uczuć w stosunku do „dobrych” ludzi. Na przykład nie możesz złościć się na ukochaną osobę, ale jeśli nagle się złościsz, pojawia się poczucie winy lub wstydu, ponieważ „twój ukochany jest dobry, ale jestem na niego zły”. i bardziej skomplikowane Wściekłość odczuwana wobec partnera za to, że porzucił, zdradził, automatycznie włącza tryb oceny – zły lub dobry. Jeśli mnie zranisz, to znaczy, że jesteś zły. I na pierwszy rzut oka wydaje się, że ten schemat jest całkiem wygodny - „on jest zły, nienawidzę go! Odszedł, więc idź!” Ale tego tam nie było! Przecież chcę zwrócić to „złe, którego nienawidzę”, chcę to naprawić, chcę, żeby kochał i prosił o przebaczenie. Narasta stan emocjonalny, narastają wewnętrzne nieporozumienia, niewygodna staje się prosta zasada dotycząca dobra i zła. Ale to nie wszystko. Kolejna twarz migocze jak światła ostrzegawcze. Ocena zakłada także reakcję odwrotną, gdy osoba obrażona uważa swojego byłego partnera za drania, a siebie za anioła. Ale prędzej czy później pojawia się pytanie: „skoro jestem taki dobry, to dlaczego mnie opuścili?” I wkradają się wątpliwości co do Twojej „dobroci” (w końcu dobrym ludziom się tego nie robi, pamiętamy, prawda? Dobrzy ludzie są kochani, cenieni i pielęgnowani). Rola niemal świętego i dobrego szybko opuszcza duszę, a jej miejsce zajmuje poczucie znikomości, obwiniania się i niekończące się poszukiwanie niedociągnięć. Takie oceny i emocjonalne skoki mogą trwać dość długo, wyczerpując i wciągając stan depresyjny i bolesny. Nie mniej ryzykowna i męcząca jest droga korekty, pragnienia stania się lepszym, stawania się dobrym,.