Ostatnio rozumiem, że wiele osób jest słabo zorientowanych w obszarach psychologii praktycznej. Tymczasem istnieje ogromna liczba kierunków i psychoterapii. Każdy ma prawo wyboru. Dlatego w tym artykule jeszcze raz opowiem (pisano o tym już wcześniej), czym jest podejście zorientowane na rozwiązanie. Istnieje kilka takich podejść, a wszystkie łączy wspólna tradycja - pewne poglądy na proces interakcji psychologa z osobą, która się do niego zwraca. Obejmuje to więc krótkoterminową psychoterapię pozytywną CBPT, krótkoterminową terapię skoncentrowaną na rozwiązaniach ORCT, krótkoterminową terapię skoncentrowaną na rozwiązaniach SFBT. Wszystkie uważane są za stosunkowo młode kierunki psychologii, choć przesłanki do ich powstania zaczęły kształtować się w latach 50. ubiegłego wieku. Za twórcę tradycji terapii krótkotrwałej uważany jest M. Erickson ze swoją psychoterapią niedyrektywną. To on sformułował zasadę: „leczenie zamiast leczenia”, gdzie uzdrawianie rozumiane było przez autora jako proces wewnętrzny klienta, który zachodzi dzięki obecności potencjału zmiany i jego zasobów. Zdolność uzdrawiania jest wrodzona i wykorzystuje wszystkie doświadczenia danej osoby nabyte przez całe życie. Zdolność uzdrawiania polega także na badaniu możliwości życia pomimo ograniczeń, jeśli są one „poważne i długoterminowe”. Stąd słowo „pozytywny” (od łacińskiego „positum” – oparty na faktach, na doświadczeniu) – nie chodzi o patrzenie przez różowe okulary, ale o odkrywanie tego, co jest teraz dane w pełni i holistycznie. Chodzi także o to, że „sam problem zawiera część odpowiedzi”. Krótkoterminowe nie oznacza, że ​​„szybko zdecydowali i uciekli”. Spotkań jest dokładnie tyle, ile potrzebuje wnioskodawca, aby zaczęły zachodzić pożądane zmiany w jego życiu. A życie raz po raz generuje pewne problemy. Dlatego też spotkania prawie zawsze skupiają się na pytaniach: „Czego chcesz?”, „Jak te zmiany mogą nastąpić w Twoim życiu i co masz lub możesz mieć w tym celu?” Przyczyny leżące u podstaw trudności klienta nie są sposobem na ich rozwiązanie. Zamiast pytać „jak i dlaczego to się stało?” nacisk kładzie się na „co możesz zrobić i na co jesteś gotowy w związku z tym, czego chcesz?” Oznacza to, że uwaga skupia się na teraźniejszości i przyszłości, co jest probabilistyczne. Dlatego psycholog pracujący w tym podejściu bardzo zwraca uwagę na cele i pożądane stany. Na przeszłość można patrzeć przez pryzmat zdobytych zasobów. W podejściu krótkoterminowym nie ma teorii wyjaśniającej ani interpretacji. Istnieje przekonanie, że dana osoba ma potencjał do zmiany. Problem jest postrzegany jako konsekwencja ciągłego wybierania pewnego, tego samego repertuaru działań. Podczas spotkań następuje aktywne wspólne kreatywne poszukiwanie alternatywnych rozwiązań i niezbędnych do nich zasobów. Od rozpaczy do „mogę”, „chcę”, „decyduję”, „działam”. Każdemu etapowi poświęcony jest czas. Psychoterapeuci pracujący „długoterminowo” są czasami sceptyczni w stosunku do podejść krótkoterminowych i często ich nie lekceważą. W tym miejscu wypada przypomnieć nieznanego autora: „Jeśli zasiejesz myśl, zbierzesz działanie; Jeśli zasiejesz działanie, zbierzesz nawyk; Jeśli zasiejesz nawyk, zbierzesz charakter; Jeśli zasiejesz charakter, zbierzesz przeznaczenie.” Aby czuć się komfortowo z tym podejściem, ważne jest zaakceptowanie szeregu zasad opisanych powyżej, a także idei, że zmiany są nieuniknione i ciągłe, że jest się ekspertem od własnego życia i że nadzieja może pokonać rozpacz..