W procesie wychowania rodzice powinni kierować się wiekiem dziecka i jego zdolnościami percepcyjnymi. Dzieci można wychowywać za pomocą słów i odwrócenia uwagi. Inną dobrą techniką jest powiązanie ograniczeń z dowolnym rodzajem działalności. Małe dzieci dobrze radzą sobie z łańcuchem pożądanych konsekwencji: „Jeśli chcesz jeździć na rowerze, pojedź po podwórku” lub „Jeśli chcesz wyjść na zewnątrz, załóż kurtkę”. Rodzice często karzą dzieci, zabierając im zabawki i przywileje. Takie kary mają sens, gdy złe zachowanie było bezpośrednio związane z tym, co zostało odebrane dziecku. Nie należy zabierać zabawki ani pozbawiać tego przywileju na dłuższy czas. W takim przypadku dziecko nie będzie myślało o swoim złym zachowaniu, ale o niesprawiedliwości swoich rodziców. Pomimo tego, że słodycze nie są najlepszym przedmiotem kary, rodzice często uciekają się do tego triku i z radością zauważają zmiany w swoim zachowaniu. zachowanie dziecka. To prawda, że ​​dzieje się tak nie dlatego, że dziecko zdało sobie sprawę ze swojej winy, ale dlatego, że chce uniknąć kary. Wielu rodziców lubi mawiać: „Policz do pięciu, a powinieneś być w żłobku” lub „Policz do dziesięciu, a będziesz. gotowy do przyjęcia łazienki.” W ten sposób wyznaczają dziecku surowe i przerażające terminy. To prawda, że ​​jeśli będziesz stosować takie techniki zbyt często, z czasem przestaną one działać. Jednym z głównych elementów procesu edukacji jest ton, jakim rodzice rozmawiają z dzieckiem. Najbardziej odpowiedni ton jest pełen szacunku, ale surowy. Rodzice powinni komunikować granice spokojnym, uprzejmym i stanowczym głosem. Nie ma sensu krzyczeć na dzieci, chociaż czasami bardzo trudno jest powstrzymać się od krzyku. Czasami pomaga przysunięcie dziecka bliżej siebie i patrząc mu w oczy, spokojnym głosem kilka razy przypomnij mu o zakazie karania dziecka, a tym bardziej pasa lub brutalnej napaści, zgodnie z radą psychologów dziecięcych, należy spróbować wykluczyć jako metodę edukacji. Oprócz tego, że poczuje się urażony, dziecko wyciągnie z takiej kary jedynie następującą lekcję: „nie można tego zrobić w twojej obecności”. Kara fizyczna, inna niż złość, niekontrolowane emocje, tchórzostwo, kłamstwa i upór, nie przyniesie dzieciom niczego pozytywnego. Kara powinna zawsze być przemyślana i logiczna. A dziecko musi wyraźnie wiedzieć dlaczego. Co więcej, za jedno przewinienie powinna zostać wymierzona jedna kara. Ogólnie rzecz biorąc, najbardziej „naturalną” karą jest pozostawienie dziecka z konsekwencjami jego zachowania. Pozwól mu przewrócić kubek z wodą, założyć niedopasowane buty, uderzyć się... Czasem takie doświadczenie jest bardzo pożyteczne. Rodzice nie powinni: · wspominać starych żalów i złych uczynków. Powinna obowiązywać zasada „ukarany – przebaczony – zapomniany”; karać pozbawieniem jedzenia, spacerów lub innych ważnych rzeczy. Nie można też karać pracą: w takiej sytuacji istnieje szansa, aby na zawsze zniechęcić się do zmywania naczyń lub, powiedzmy, zamiatania · upokorzenia; Pogardliwe wypowiedzi, wyśmiewanie, porównania z innymi dziećmi niszczą osobowość dziecka.