Terapia piaskiem Psychologia dziecięca przez wszystkie lata swojego istnienia opanowała ogromną liczbę metod. Każda metoda jest skuteczna na swój sposób i sprawdza się w określonych sytuacjach. Istnieje jednak metoda, która ma zastosowanie do rozwiązywania prawie wszystkich problemów dzieci. Nazywa się to terapią piaskiem. Historia tej metody sięga ponad 80 lat. Było i jest stosowane w różnych krajach. Psychologowie od kilkudziesięciu lat opracowują techniki pracy w piasku. Istnieje wiele rodzajów pracy w piasku: gry edukacyjne dla dzieci i zabawy korekcyjne. W piasku można nauczyć dziecko czytać, pisać, rozwijać wrażliwość dotykową dłoni, ćwiczyć małą motorykę, rozwijać słuch fonemiczny. Dziś porozmawiamy o pracy korekcyjnej, czyli tzw. terapeutyczny. Dzięki piaskowi dzieci pozbywają się lęków, moczenia, zmniejszają agresję, zwiększają poczucie własnej wartości i wiele więcej. Klasyka – piaskownica jungowska. Jeśli psycholog pracuje w tym kierunku, wówczas wielką wagę przywiązuje się do symboli, każda figura na piasku jest symboliczna. Cała piaskownica podzielona jest na 9 stref. Lewa strona jest kobieca, jest związana z matką dziecka i wszystkimi kobietami w jego rodzinie, strona przeszłości, środkowa część to teraźniejszość, prawa jest męska (ojciec i inni mężczyźni w rodzinie) , przyszłość człowieka. Góra to głowa, mentalność, środkowa część to serce, uczucia, emocje, dół to nogi, ruchy, aktywność motoryczna. Na podstawie układu figur w strefach i ich symbolicznego znaczenia w piaskownicy psycholog interpretuje problemy dziecka lub osoby dorosłej. Istnieje technika, w której dom jest domem, słońce jest słońcem, czyli tzw. nie ma tak dużej uwagi na symbole; tutaj główną uwagę zwraca się na to, co człowiek buduje, jak to robi, co mówi. Dobre wyniki uzyskuje się w obu przypadkach. Piaskownica psychologiczna to drewniana skrzynka o wymiarach 50 * 70 * 8 cm, od wewnątrz pomalowana na niebiesko. Ściany symbolizują niebo, a dno jest symbolem wody. 1/3 piaskownicy wypełniona jest suchym piaskiem. Sterylność jest obowiązkowa - piasek kalcynuję w piekarniku przed wsypaniem go do piaskownicy. Na półkach znajduje się duża liczba miniatur: ludzie (dzieci, kobiety, mężczyźni), zwierzęta domowe, dzikie zwierzęta, dom, naczynia, kamienie, rośliny, minerały, słońce, księżyc itp., tj. to, co nas otacza, buduje dziecko, a psycholog obserwuje, nie ingerując w ten proces. Metoda ta jest wysoce bezpieczna. Przed pracą z dzieckiem obowiązkowa jest rozmowa z rodzicami. Pytania brzmią mniej więcej tak: co dokładnie niepokoi rodziców, czego chcą od terapii piaskiem. Jeśli to możliwe, staram się przekazywać rodzicom, że dziecko jest zwierciadłem rodziny, dlatego dla osiągnięcia lepszych efektów konieczna jest wszechstronna praca: osobno z dzieckiem, osobno z rodzicami lub sama z mamą. Zabawa w piasku dziecko uczy się korygowania swojego zachowania, przeżywa różne traumatyczne sytuacje, zdobywa nowe doświadczenia w rozwiązywaniu problemów, łagodzeniu agresywności, lęku itp. Terapia piaskiem jest skuteczna już od około 3-4 roku życia. Do tego wieku dziecko jest bardzo blisko związane z mamą, dlatego wystarczy praca z mamą. Dziecko wchodząc do gabinetu psychologa i oglądając piaskownicę przeżywa gwałtowny wzrost emocji. „Och, jakie to fajne” – mówią dzieci. Psycholog zaczyna swoją pracę od słów: „Wyobraź sobie, że jesteś czarodziejem, przez wiele lat wędrowałeś po pustyni w poszukiwaniu miejsca na swój magiczny zamek. I w końcu znalazłeś to miejsce. Teraz możesz zbudować swój zamek. Weź z półek to, co chcesz wyrzucić do piasku, a kiedy skończysz, powiedz mi. Dziecko buduje z zapałem. Niektóre, zwłaszcza rosnące dzieci w wieku 9-11 lat, budują szybko - 10-15 minut. Zasadniczo proces ten trwa około 30-40 minut. Następnie proszę dziecko, aby mi powiedziało, jak nazywa się jego świat, kim są ci bohaterowie, skąd się wzięli, pytam, kto jest tu szczęśliwy, a kto zły. W ten sposób informacje z nieświadomości są wprowadzane do świata słów i gier. Natychmiast oferuję pomoc cierpiącym bohaterom. Dziecko.