Dzięki dziewczynie pewnego dnia wpadłem na pewne przemyślenia, którymi chcę się z wami podzielić. Są dwa słowa: miłość i czułość. Czy da się jednoznacznie wytyczyć między nimi granicę? Być może ktoś powie, że nie ma miłości bez uczucia. I ktoś powie: jestem bardzo przywiązany – to znaczy, że kocham. Wydaje mi się jednak, że są to zupełnie różne rzeczy. Prawdziwie kochać osobę jest bliżej dać jej wolność, niż ją związać. Przecież kiedy przywiązujemy się do kogoś, jest to proces obustronny; nie można przywiązać się do osoby bez przywiązania jej do siebie. Spróbuj przywiązać się liną do drzewa, wtedy drzewo zostanie do ciebie przywiązane. Wtedy, jeśli możesz się wyprowadzić lub gdzieś wyjechać, to tylko wyrywając go kuśnierzem. Czy to miłość? Przywiązanie rodzi wiele lęków i niepokojów związanych z ryzykiem utraty obiektu przywiązania. Czasami te lęki i niepokoje zaczynają wypełniać życie i relacje. Obawy te mogą objawiać się dziką zazdrością, skandalami i próbami kontrolowania lub ograniczania bliskiej osoby. A potem wszystko to zaczyna wypełniać przestrzeń, w której może być tylko Miłość. Przywiązanie prawie zawsze oddala nas od wartości tego, co mamy, i kieruje w stronę lęku przed tym, co możemy stracić. A z własnego doświadczenia nie raz miałam okazję przekonać się, że życie, niczym surowy nauczyciel, stara się mocno uderzyć Cię w nadgarstek, gdy tylko zaczniesz się choć trochę przywiązywać do kogoś lub czegoś. I takie skłonności życiowe, które pozbawiały mnie tego, do czego jestem przywiązany, pozwoliły mi stwierdzić, że nie przywiązując się, mamy większą szansę na zachowanie tego, co kochamy i cenimy. Jednocześnie w pełni rozumiem, że mówienie o miłości i życiu bez przywiązania jest tysiąc czy milion razy łatwiejsze niż takie życie i kochanie. Co więcej, części nas, które dążą do przywiązania, są w nas nieodłącznie obecne. Ale jeśli chcemy, aby nasze relacje były czystsze, zdrowsze i lepsze, powinniśmy przynajmniej dążyć do miłości bez przywiązania, nawet jeśli nie jest to osiągalne w wartościach bezwzględnych. „Istnienie partnerstwa wiąże się z tworzeniem dystansu, który obaj partnerzy, jeśli to możliwe, powinni nie tylko utrzymywać, ale także rozwijać w stosunku do siebie. Prawdziwe partnerstwo jest możliwe tylko pomiędzy dwiema niezależnymi jednostkami, które traktują siebie nawzajem jako przedmiot miłość, a nie jako dodatek zależny od drugiego, nie ufając niezależności partnera, zwiększamy w ten sposób ryzyko straty; zależność i niewielka uwaga na siebie zwiększają prawdopodobieństwo, że partner również straci zainteresowanie i znajdzie je na boku nie biorą i nie dają tak wiele”. (C) Fritz Riemann „Badania nad psychologią głębi”"