Podmiot mowy, jako podmiot pragnący, wypowiada się w nieświadomym pragnieniu odkrycia wymiaru znaczonego - znaczenia. Podmiot zostaje zawarty w swoim ciele poprzez mowę. W mowie przedmiot niepokoju ucieka poprzez poślizg elementów znaczących. Znaczące są śladami przejścia z jednego cyklu wyparcia do drugiego. Niepokój w rejestrze Rzeczywistego pozostaje niezmienny i dlatego nie oszukuje. Ale nie możemy polegać na lęku – lęk jest znany, dopóki jest po stronie Innego. Gdy tylko zostajemy z nią sami, groza rozstania ogarnia nas z nową energią. Powrót do przedlustrzanej fazy doświadczenia mentalnego niesie ze sobą jedynie pragnienie poznania, oznaczenia, przywrócenia znaczenia i ponownie znajdujemy się w poszukiwaniu obiektu a. Kiedy zbliżamy się do obiektu a, doświadczamy niepokoju. Obiekt a jest „izolowany i podlega eliminacji – tam, gdzie wspiera pożądanie, go nie ma, ale zachowuje głęboki związek z pożądaniem” [21, s. 312]. Mówiąc prościej, wynika z tego, że gdy chcemy coś zobaczyć, już tego nie widzimy, a jedynie cieszymy się naszym pragnieniem. Coś pojawia się w strefie widzialności dopiero, gdy pragnienie opadnie. Funkcjonowanie pragnienia jest fantazmatem, czyli przebłyskiem tego, przez co podmiot łączy się z utraconym obiektem a, przedmiotem swego niepokoju. Pożądanie funkcjonuje na poziomie autoerotyzmu. Z fantazmatu wyłania się przedmiot cząstkowy, będący wytworem nerwicy. Od Innego podmiot otrzymuje nieświadomy komunikat o sobie: „Kim jestem?” [21, s. 338] – w formie skierowanej do siebie, przerwanie wiadomości nie jest zadowalające. Ta dedukcja, minus-fallus – to, co jest pożądane – porządkuje pole Innego w taki sposób, że Inny jawi się w nim jako brak. Dlatego nie ma kastracji. Tam gdzie miało być, nie ma co kastrować. Fallus, jeśli istnieje, istnieje tylko po to, aby nie pojawił się niepokój. Obiekt pożądania kobiety jest utworzony przez to, czego ona nie ma. Przedmiot pożądania człowieka tworzy to, czym nie jest – defekt Lacan, podążając za logiką Freuda, rozróżnia: Hamowanie jest przeszkodą, opóźnieniem, oporem. Symptomem jest cierpienie, które następuje po przeszkodzie lub przeszkoda, która poprzedza cierpienie. Symptom należy do kategorii tej przyjemności, „która leży po drugiej stronie zasady przyjemności, w sąsiedztwie Rzeczy. Dlatego ta przyjemność może działać jak Niepożądanie” [21, s. 156]. Lęk nie jest stłumionym, przemieszczonym afektem. Znaczące, z którym związany jest afekt, zostaje stłumione. Według Freuda lęk jest sygnałem w Jaźni. Na dziesiątym seminarium Lacan twierdzi, że miejsca niepokoju należy szukać w idealnej Jaźni, „funkcji, która tworzy Jaźń. poprzez sekwencyjną identyfikację z wieloma obiektami” [ 21, s. 145].Lacan bada dwa rodzaje obiektów: a: Mogą być pospolite. Wymieniaj obiekty. Nie można udostępniać. Przedmioty te „poprzedzają powstanie świata przedmiotów podlegających wymianie, uspołecznionych” [21, s. 114] – fallus, jego odpowiedniki, poprzednicy. Gdy obiekty te wejdą do obszaru wymiany, następuje alarm. Alarm sygnalizuje tutaj ich nietypowy stan. Obiekty a: poziom 1. Na etapie oralnym podmiot zostaje oddzielony od obiektu a (sutka), który jest częścią wewnętrznego świata podmiotu. Istnieje tutaj związek między żądaniem a ukrytym pragnieniem matki na poziomie 2. Na etapie analnym zapotrzebowanie na Innego wiąże się z ekskrementami. Pożądanie odpowiada na żądanie matki. Rozdzielenie pomiędzy pożądaniem a żądaniem Poziom 3. Prącie. Na pierwszy plan wysuwa się brak obiektu (przyjemność w Innym). Przyjemność kojarzona jest z symbolem oznaczającym narzędzie przyjemności. Przyjemność jest pragnieniem pożądania, pokusą, „reprezentuje Innego, gdy w wyniku osłabienia instrumentu przedmiot ujawnia swoją nieobecność” [21, s. 412]. Stosunek do przedmiotu zakłada pozbawienie organu. Tutaj zaczyna się rozłam pomiędzy pożądaniem i przyjemnością. „Kastracja kojarzy się z przedmiotem naznaczonym cechami zniszczenia, upadku, upadku” [21, s. 208]. Poziom 4. Na poziomie popędu skopijnego (fantazji) w Innym kryje się moc. Narcyz nie wie, co się odbija.