Od autora: Być sam na sam ze sobą. Przez długi czas dręczony poczuciem samotności, Ya przez długi czas nie mógł się uspokoić. Dużo pracy nad sobą i mały wynik nie dały Ya powodu do patrzenia w przyszłość ze zrelaksowanym spojrzeniem. Rozum znajdował wiele przeróżnych racjonalnych wyjaśnień narastającego w Yam wewnętrznego napięcia i w każdy możliwy sposób chronił go przed dalszymi poszukiwaniami odpowiedzi na dręczące go pytanie: dlaczego jestem taki samotny? Nawet będąc otoczonym ludźmi i bliskimi, nie mógł uzyskać poczucia przynależności do nich i satysfakcji z tego. Dręczony wewnętrznym potworem O., Ya. szukał potwierdzenia swojej przynależności do rasy ludzkiej wśród własnego rodzaju. Nie wiedział jeszcze, że ci ludzie, od których chciał znaleźć potwierdzenie swojego istnienia, nie mogą mu tego dać, ponieważ sami, nieświadomie, zwątpili w swoje. Było wiele prób, które zawsze kończyły się w ten sam sposób; O. tylko rosła i stawała się silniejsza w swoim braku alternatywy. Czego szukał? Sam tego nie wiedziałem. Co inni mogą mu dać? Inni dali mu tylko to, co już miał, tylko O. Niekończące się poszukiwania, tysiące kroków, myśli i wątpliwości zostały umieszczone w mentalnym muzeum wielkiej wojny umysłu i uczuć. Dialektyka Ya nie była wyjątkowa. Jedność i walka duszy Ya zajmowały cały czas jego istnienia (wkrótce to sobie uświadomił). Wojna nigdzie nie przechodzi bez śladu i rodzi wiele powojennych zjawisk, z którymi trzeba nauczyć się żyć. Walka, która trwała 33 lata. To dość symboliczne, prawda? Potem wszystko jest jak w słynnej historii: ukrzyżowanie i wniebowstąpienie do początków. Przedwojenna misja Ya została zakończona; przekazał powojennej Ya jedną myśl, zostawiając ją w białej kopercie na biurku. Otwierając kopertę drżącymi rękami (a lubiłeś pić piwo i palić), znalazł tam zdanie, które wyjaśniło mu wszystko, co chciał wiedzieć. „Jesteś naprawdę sam”. Na początku Ya ze starego przyzwyczajenia pobiegł do muzeum mentalnego i machając ręką z kopertą, biegał po eksponatach, szukając obalenia tej wiadomości. Wystawa uroczej brunetki na schodach schodzących w jego stronę (Nie), wystawa sceny w kawiarni (Nie), wystawa dzieła (Nie). W histerycznym pościgu po muzeum Ya. nie zauważył zbliżającego się za nim muzealnego stróża, który kładąc mu rękę w białej rękawiczce na ramieniu, odwrócił go twarzą do siebie i wyprowadził z muzeum, głośno trzaskając drzwiami. za nim, po czym również opuszcza muzeum. Stróż wyjął z kieszeni cygaro (już zapalone), z drugiej kieliszek koniaku, usiadł na schodach przy wejściu do muzeum i głośno westchnął. Zdezorientowany, stojąc twarzą do siebie, próbował odwrócić wzrok, ale jego wzrok ciągle spotykał się z oczami Ya. Zmęczony oporem, Ya podszedł do dekodera F. Dlaczego? Ochroniarz muzeum znał odpowiedź na to pytanie, był jednak surowy i pryncypialny w sprawach nacjonalizacji muzealnych eksponatów, zwłaszcza z działu sztuki współczesnej. Dekoder F. przywitał go profesjonalnym (skłonnym do komunikacji) uśmiechem i to natychmiastowym zniknięcie (skłonność do zrozumienia). Zauważywszy białą kopertę w dłoni Ya., F. jej nie pokazał i skrzyżowawszy nogi, złączył dłonie palec przy ustach, usiadł, rozdzielił dłonie i wykonał zapraszający gest – Powiedz mi . Tak. opisał mu incydent z kopertą i wyraził swoje głębokie niezrozumienie swojej sytuacji i oczywiste oszołomienie oczami Ya, patrząc mu w oczy i nie odrywając jego zapadającego w pamięć wzroku od jego całkowitego przerażenia. Okoliczności zrozumienia prawdy w kopercie od 33-letniego przedwojennego Ya kazały Ya zrozumieć, że: 1. Jestem samotny.2. Nikt nie może tego naprawić, chyba że on sam.3. Samotność jest integralną częścią naszego życia.4. Możesz się uspokoić i zacząć żyć.5. Stróż dopuścił się nieuczciwości i ukradł najcenniejsze eksponaty ze swojego mentalnego muzeum. Lista skradzionych przedmiotów: poczucie winy, smutek, litość, depresja i wszystkie pieniądze zebrane ze sprzedaży biletów wstępu. Uciekając zostawił alarm, który wypadł mu z tylnej kieszeni spodni i został poważnie uszkodzony.