Od autorki: Ragulina Anastasia „Zawsze cię potrzebuję – to jasne, zawsze cię potrzebuję, cały czas… Przyzwyczaiłam się do ciebie śmiertelnie, śmiertelnie”. T. Berchnard Rozłąka z rodzicami (separacja), w szczególności z matką, jest procesem długim i czasami bolesnym. Zaczyna się od dzieciństwa, kiedy dziecko zaczyna raczkować, chodzić, poznawać otaczający go świat, a następnie nawiązywać przyjaźnie, zakochiwać się i budować swoją rodzinę. Niestety czasami nie wszystko idzie tak gładko jak byśmy chcieli: na drodze do dojrzałości, autonomii i niezależności pojawiają się ludzie, którzy utrudniają ten proces separacji. Te osoby są matkami. Różne powody „pomagają im nie wypuszczać” dziecka w dorosłość: lęki, kompleksy, lęki, przejawy narcystyczne. Z powodu tych zakłócających okoliczności proces separacji może trwać latami, dziesięcioleciami, a czasami nie zostaje zakończony, gdy matka od dawna nie żyje. Wiele osób czeka, aż dokona się za nich wybór, prosi o radę, nie bierze odpowiedzialności za siebie, żyje nie swoim życiem, ale życiem swoich rodziców, ich postawami, osądami, prowadząc z nimi wewnętrzny dialog. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety cierpią z tego powodu w równym stopniu. W tym artykule chciałabym przyjrzeć się sposobom, w jaki matka może zwiększyć zależność córki od niej, a także osobno naświetlę proces oddzielania syna od matki. Najpierw chciałabym przyjrzeć się relacji pomiędzy matką i córką. Jak przebiega dorastanie i oddzielenie córki od matki? Istnieją dwa przeciwstawne czynniki, które spowalniają separację: Brak bliskości. Jeśli nie było bliskości z matką, pragnienie zjednoczenia się z matką, poczucia jej bezwarunkowej miłości może pozostać najważniejszą, najważniejszą rzeczą. Zbyt bliski związek. W takiej relacji z matką dziewczynka przestaje dorastać, bo nie czuje się odrębną osobą, jest z nią „zrośnięta”. Matka, trzymając córkę blisko siebie, uniemożliwia jej znalezienie odpowiedzi na pytania: „czym się od niej różnię?”, „kim jestem?”, „kim jestem jako kobieta?” Można do tego zaliczyć także relacje typu „matka-dziewczyna”, które stają się ideałem wielu kobiet. Często w takich związkach kryje się brak dystansu i niezależności, czyli właśnie „nieodcięta pępowina”. Naturalne pragnienie kobiety do usamodzielnienia się może zostać zahamowane przez pragnienie matki, aby trzymać ją blisko siebie, często nieprzytomną. Robi to na kilka sposobów. Niektóre matki wykorzystują poczucie winy, aby przejąć kontrolę nad córką. Od takich mam często można usłyszeć: „Twoja niezależność mnie przygnębia”, „Zniszczysz mnie”, „Odchodzisz ode mnie, nie przeżyję tego”. Zwykle takie wypowiedzi matki wiążą się z jej własnym doświadczeniem nagłej separacji. Córka z kolei nie może sobie poradzić z poczuciem winy za zranienie matki. Dominująca matka może wykorzystać poczucie winy, aby odeprzeć roszczenia córki do kontrolowania własnego życia. Poczucie winy pozostanie w dorosłości, kiedy córka dorośnie i opuści dom rodzinny, i które będzie pojawiać się wciąż na nowo, gdy weźmie życie w swoje ręce. Niektóre dzieci tracą miłość matki w chwili, gdy próbują się od niej oddzielić. Oto historia pewnej dziewczynki: „Moja mama zawsze prosiła mnie, żebym ją kochała, wspierała i dzieliła się szczegółami jej życia. Przyzwyczaiłam się do tego, że nie mogłam się nią nie opiekować, nie mogłam odmówić jej wsparcia, którego sama potrzebowałam... W wieku 17 lat zakochałam się i spotkałam się z dużym odrzuceniem ze strony mamy. Zamknęła się w sobie, zaczęła pić i powiedziała, że ​​jej nie kocham, że ją zdradziłem. Ciągle naruszała i nadal narusza moje granice i ingeruje w moje relacje osobiste. Nie chcę, żeby się mną opiekowała, ale nie chcę też być jej matką. Nie potrzebuję od niej niczego, chcę tylko, żeby była szczęśliwa i budowała swoje życie w gniewie i agresji. Córka nie może znieść złości matki – albo zrywa z tym związkiem, albo ulega zastraszeniu. Ani alternatywanie prowadzi do wolności i budowania osobowości. Matka powinna wspierać niezależność, a nie ją podważać. Matka może przekazać dziecku jeden z dwóch komunikatów: „Kocham Twoją wyjątkową indywidualność” lub „Nienawidzę Twojej indywidualności i spróbuję ją zniszczyć”. Dziecko nie może oprzeć się takiej presji i rozwija się w kierunku odpowiadającym matce. Brak miłości i struktury. Dzieci wychowywane przez często nieobecnych lub nieuważnych rodziców nie otrzymują miłości i uwagi, których potrzebują, aby rozwinąć swoją niezależność. Miłość zapewnia „molo, z którego można wypłynąć”, a struktura zapewnia „coś, z czym można walczyć”. Tylko miłość i struktura razem zapewniają budowanie niezależności. Można wyróżnić także inny sposób na spowolnienie i opóźnienie separacji – polega to na zaszczepieniu dziecku myśli o jego braku niezależności, słabości i bezwartościowości. Oto kolejna historia 27-letniej dziewczyny: „Moja mama od dzieciństwa zachowywała się wobec mnie niesprawiedliwie. Często słyszałam słowa potępienia i krytyki, w których potrzebowałam wsparcia i zrozumienia. „Nie dasz sobie z tym rady”, „Tak, kilka lat temu nic nie mogłaś zrobić, jak to teraz będzie”, „Nie umiesz dobierać mężczyzn”, „Wstydziłam się wtedy za ciebie „…wydawało się, że to wszystko było moim życiem… Bardzo trudno było mi kochać i akceptować siebie, przezwyciężać swoje lęki i kompleksy, bo w oczach mojej matki byłam dzieckiem bezużytecznym. Nie mieliśmy z nią ufnej, szczerej i bliskiej relacji. Po latach zmagań z nią zdałem sobie sprawę, że jej nie kocham. Bez niej czuję się bezsilny. Całe życie przed nią uciekałem, ale jednocześnie nie mogłem bez niej żyć...” Jeśli spojrzeć na relację matki i dziecka od środka, to wszystkie powyższe znaki prowadzą do ambiwalentnego (przeciwnego) uczuć, zarówno w dzieciństwie, jak i w dorosłości. Kontynuując walkę z matką, dorosły sam spowalnia proces rozstania się z nią. Im więcej poczucia winy, urazy i złości w stosunku do matki lub obojga rodziców, tym głębsze przywiązanie do nich. Ćwiczenie 1. Zadaj sobie pytania: „Co ukrywam przed sobą, tłumacząc wszystkie problemy życiowe presją , wpływy i konieczność opieki nad mamą?, „Może to ja wypełniam emocjonalną pustkę walką o niepodległość?”, „Może świat za mną tak mnie przeraża, że ​​łatwiej mi pozostać w dziwną mieszaniną walki i miłości do mojej matki, niż wejść na ten świat? „”, „Na co mam nadzieję, kontynuując porządkowanie spraw, godząc się, kłócąc się, robiąc wyrzuty lub odwrotnie, zadowalając i uspokajając moją matkę?” 2. Odpowiedz sobie na pytanie: „Dlaczego nadal musisz pozostać dzieckiem?” i dokończ zdanie: „Wciąż potrzebuję mojej mamy, bo…” Przyjrzyjmy się, jak niedokończona relacja z matką wpływa szczególnie na mężczyzn. V.: „Mam 33 lata, nadal mieszkam z mamą, nie mając żadnego związku, który by mnie całkowicie satysfakcjonował. Oczywiście umawiam się na randki, czasem mieszkam z dziewczynami po kilka lat, ale każdy związek kończy się tak samo. Po prostu zaczynają mnie wkurzać! Nie mogę nic na to poradzić. Wszystko zaczyna się dobrze, są uczucia, ale czas mija, a prawdziwa nienawiść zastępuje współczucie, pasję i czułość do osoby, zaczynam ją poniżać, obrażać i wyrzucać z domu. Myślę, że kiedy zaczynam dostrzegać w dziewczynach cechy mojej mamy, stają się one, delikatnie mówiąc, dla mnie mniej atrakcyjne”. Jest to pierwsza możliwość nierozdzielnej relacji z matką, którą można nazwać substytucją ról. Nie przezwyciężając relacji z matką, mężczyzna widzi w każdej kobiecie jej „zastępcę”, a sam zamienia się w chłopca lub w najlepszym razie nastolatka, a na miejscu matki stawia swoją ukochaną kobietę, wykorzystując ją do rozwiązywania starych problemów. problemy. Oczywiście mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że buduje swoje relacje według tego samego scenariusza i szczerze „wierzy”, że relacje z matką można przezwyciężyć poprzez relacje z kobietami. Istnieje kilka innych znaków, na podstawie których można określić zależność mężczyzny!