Znalazłem ten tekst na VKontakte, w aktualnościach utalentowanej osoby Anyi Bunkovej, która zajmuje się praktykami ruchowymi. Odpisał bardzo. I posłużył jako materiał do przemyśleń.---------------------------------------------------------------------- - --------------------------------------------------------- Nigdy nie widziałem leniwego człowieka ; Widziałem człowieka, który nigdy nie uciekał, Kiedy na niego spojrzałem; i widziałem Człowieka, który czasami spał między obiadem a kolacją i siedział w domu w deszczowy dzień, Ale nie był leniwym człowiekiem, ale pomyśl: Czy był leniwy, czy po prostu robił to, co my przypisywać „leniwym ludziom”? Nigdy nie widziałem głupiego dziecka; widziałem dziecko, które czasami robiło rzeczy dla mnie niezrozumiałe lub zachowywało się inaczej niż się spodziewałem; widziałem dziecko, które nie było tam, gdzie ja byłem, ale było nie głupie dziecko. Nie spiesz się, by sprzeciwić się, ale pomyśl: czy on był głupi, czy po prostu nie wiedział tego, co wiesz? Nieważne, jak uważnie się przyglądałem, nigdy nie widziałem kucharza, który mieszał produkty, które wytwarzał podnieś nasze jedzenie; widziałem człowieka, który włączył kuchenkę i ugotował na niej mięso, - widziałem to wszystko, ale nie kucharza. Powiedz mi: kiedy patrzysz, czy naprawdę widzisz kucharza, czy tylko osobę, która czym się zajmuje nazywamy pracą kucharza? To, co niektórzy nazywają lenistwem, Inni zmęczeniem lub relaksem, Co niektórzy nazywają głupotą, Inni innym rodzajem wiedzy I doszedłem do wniosku, że lepiej będzie dla nas, czego nie mieszać widzimy z naszymi opiniami. Ale to oczywiście tylko moja opinia - Ruth Bebermeyer ------------------------------ ---------------------------------- -----------Kiedy ponownie opublikowałem tekst, wywiązała się mała dyskusja na temat tego, czym jest ewaluacja oraz jak odpowiednia i ma zastosowanie umiejętność nieoceniania jest w życiu. Chciałem sam wyjaśnić pojęcie „oceny”. Oto definicja, którą znalazłem w Słowniku Filozoficznym: OCENA jest wyrazem stosunku wartości wypowiedzi do przedmiotu, przeciwnego do relacji opisowej, czyli prawdy. W przypadku relacji prawdy punktem wyjścia do porównania stwierdzenia z przedmiotem jest ten drugi; stwierdzenie pełni rolę jego opisu. W przypadku relacji wartości stwierdzenie początkowe jest stwierdzeniem, które pełni rolę próbki, standardu. Zgodność przedmiotu z nim charakteryzuje się w kategoriach wartościujących. Przedmiot, który odpowiada wypowiedzi na jego temat i spełnia stawiane mu wymagania, jest wartościowy pozytywnie. ----------------To znaczy, jeśli opieram ocenę na kimś/czymś, istnieje wrodzona chęć dopasowania tego do określonego standardu, bez względu na unikalność cechy ocenianej osoby. I komunikat „spełniać oczekiwania”, nie akceptować tego, co jest. Nic dziwnego, że wiele osób jest wyczulonych na oceny i stara się ich unikać. Jednocześnie jasne jest, że bez ocen nie da się żyć; są one potrzebne do orientacji. Mistrzem jest ten, kto go używa, który określa potrzebę i zakres narzędzia..