Od autora: Metaforyczne spojrzenie na stosunek do strachu. Nie bój się Boga – bój się siebie. Ty sam jesteś twórcą swoich błogosławieństw i przyczyną swoich nieszczęść. Piekło i niebo są w twojej duszy. Pierre Marechal Niebezpieczeństwo zawsze istnieje dla tych, którzy się go boją. George Shaw W jednej odległej galaktyce, na pięknej zielonej planecie otoczonej bezkresnymi morzami, żyli ludzie. Ale nie były one proste. Każdy z nich mieszkał w swoim własnym przezroczystym pudełku, przypominającym plastik. Służyła jako ochrona przed bólem i rozczarowaniem, przed silnymi wstrząsami i stresem, nawet przed zwykłym brudem. Oczywiście czasami takie pudełko powodowało dyskomfort, ponieważ nie dawało możliwości swobodnego poruszania się, wspinania się na szczyty gór, jak najszybszego biegania między drzewami, obracania głowy i wielu innych. Stało się to szczególnie niewygodne w chwilach podniecenia, gdy plastik zaparował od środka, a osoba nie mogła znaleźć odpowiednich słów i działań, aby rozwiązać sytuację. Czasem najodważniejszym udało się podnieść rękę i zatrzeć małą dziurkę, żeby zobaczyć, co się naprawdę dzieje, ale z reguły tylko trochę było widać, resztę trzeba było domyślić się. Bo ludzie nie słyszeli się dobrze przez pudła i wydawało się, że nie ma sensu pytać... Więc żyli. Niektórzy mieli to tak cienkie, że czasem przez nie czuło się ciepło dłoni bliskiej osoby, a inni je mieli tak gęsty, że człowiek przestał czuć nawet własne ciepło... Na tym świecie istniała legenda, że ​​dawno temu na tej planecie żyli ludzie bez pudełek. Uwielbiali leżeć na ziemi i patrzeć w niebo, rozmawiać ze sobą o tym, co ważne i uwielbiali podejmować ryzyko eksplorując ich niesamowicie piękną planetę. Mężczyźni wiedzieli wtedy, jak biegać szybciej niż wiatr, a kobiety mogły tkać wianki, śpiewając uzdrawiające pieśni. Ale pewnego dnia przebiegli ludzie, którzy są prawdopodobnie na każdej żywej planecie, zaczęli zauważać, że jeśli kogoś przestraszysz, powiedz mu to jasnym językiem. barwi coś przerażającego w miejscu lub zjawisku. Przed twoimi oczami pojawia się mała przezroczysta ściana. Nie wyjaśniła, co się wydarzy, przez co ludzie potykali się i prosili o pomoc. Ciekawe było też to, że opowiedziawszy taką historię komuś samemu, wkrótce dowiedziała się o niej cała rodzina, potem miasto i bardzo szybko takie rozbiory pojawiły się na oczach wszystkich mieszkańców. Wkrótce ludzie się do nich przyzwyczaili i przestali zwracać na nie uwagę. Straszne historie przekazywano z ust do ust. Przebiegli ludzie wymyślali coraz bardziej przerażające historie, które zaczęli opowiadać dzieciom od najmłodszych lat - „Nie dotykaj drzew, ich kora może cię zranić, bo umrzesz w strasznej agonii, nie pływaj głęboko, straszne potwory. tam żyjcie, co was ściągnie na dno…”, matki mówiły swoim dzieciom: „Pamiętajcie, dzieci, człowiek, który biegnie bardzo szybko, upada zbyt boleśnie, a ciekawość to największy grzech, za który można zapłacić nosem” – powiedziała. mawiali dziadkowie. Takich historii było tak wiele, że zaczęto je rejestrować, klasyfikować i otwierano szkoły, w których starano się uczyć wszystkie dzieci jak najwięcej tych historii! Szczególnie ci pilni, którzy zapamiętali wiele historii, zostali statecznymi naukowcami. Wokół nich utworzyła się przezroczysta ramka, a oni stali się nowymi nauczycielami i byli uważani za bardzo wartościowych ludzi. Tak, że nikt nawet do nich nie podszedł... Pytacie, po co przebiegłym ludziom to wszystko było potrzebne? To proste: na początku sprzedawali laski i okulary ludziom z przegrodami wokół oczu i, mówię wam, nieźle zarabiali. A potem, kiedy ludzie byli już całkowicie ubrani w pudła, zaczęli potrzebować szmat do wycierania tych pudeł, past do nabłyszczania, specjalnych pojazdów do poruszania się, bo nie umieli już szybko biegać. Kobiety przestały tkać wianki, ale uznały, że teraz potrzebne są im płaszcze przeciwdeszczowe i czapki, które były produkowane w specjalnych fabrykach i prane w maszynach. Człowiek nie wiedział już jak bezpiecznie rozpalić ogień i pojawiły się uchwyty na ogień, coś w rodzaju naszych pieców. Nawet rozmawiajcie ze sobąludzie zapomnieli, jak to się robi i wymyślili specjalne urządzenia przesyłające informacje. Gdzie wszystko powtarzało się kilka razy i udało się zrobić to tak głośno, że nawet przez bardzo grubą skrzynkę wszystko było słychać. Oczywiście przebiegli ludzie również zdobywali pudełka, ale z pokolenia na pokolenie przekazywali sekret, jak uniknąć pudełka. To było bardzo proste: „jeśli nie wierzysz w te historie, pudełko się nie pojawi”. Wszyscy ludzie mogli skorzystać z tego sekretu, ale przez swoje skrzynki nic nie słyszeli. I dlatego przez wiele stuleci przebiegli ludzie wzbogacali się dzięki swojemu wyjątkowemu wynalazkowi. Wymyślamy coraz to nowe lęki... Pewnego dnia w tym mieście urodziła się dziewczynka. To nie była zwykła dziewczyna. Nieważne, jak bardzo uczono ją w szkołach strachu, bez względu na to, jak bardzo ostrzegano ją przed niebezpieczeństwami, pudełko nie pojawiało się na niej. Była ciekawa, co przerażało otaczających ją ludzi. Była tak szybka i szybka, że ​​nikt nie był w stanie za nią dotrzymać. Leżąc na ziemi, uwielbiała patrzeć w niebo i rozmawiać o ważnych sprawach. Uważano ją za nieco szaloną, ponieważ nikt nie traktował jej poważnie, a wszyscy spokojnie odpowiadali na jej pytania: „Po co ludziom te pudełka?” – pytała przechodnie. „Ochraniają nas przed niebezpieczeństwem” – odpowiedzieli jej. „Ale na świecie jest nie tylko niebezpieczeństwo, ale szczęście, radość i wolność, a ty się przed nimi zamykasz. „Bezpieczeństwo jest ważniejsze niż szczęście”. ale mogę nie być szczęśliwy! Nic złego mnie nie spotka.” – „Ale nie da się poczuć prawdziwego szczęścia, jeśli najpierw nie przełknę smutku!” – „Jeśli będziemy musieli przełknąć smutek, to obyśmy nigdy nie zaznali szczęścia” – odpowiadali ponuro i dalej zabiegała o przebiegłość, żeby kupić sobie lakier o zapachu truskawek (a było ich już kilka). Dziewczyna nie poddawała się i próbowała dowiedzieć się, o co chodzi. Szukała starożytnych artefaktów, które pomogłyby jej rozwiązać zagadkę wyglądu pudełek i pewnego dnia w książce przebiegłego mężczyzny znalazła rozwiązanie, które swoją prostotą zszokowało ją do głębi: „Jeśli tego nie zrobisz. uwierz, pudełko się nie pojawi. „W końcu wszyscy będą szczęśliwi! - Ona była szczęśliwa. Dziewczyna zaczęła krzyczeć na cały świat, że zna odpowiedź. Żeby ludzie nie stworzyli sobie pudełka. Aby to zrobić, wystarczy nie wierzyć swoim lękom, ale iść własną drogą, szukać tego, co interesujące, popełniać błędy, popełniać błędy i cieszyć się zwycięstwami - masz wybór! Każdy z Was nie może już korzystać ze skrzynki tylko jeśli chce! – przekonywała dziewczyna, ale odpowiedź, którą usłyszała, zmartwiła ją jeszcze bardziej. – Co my zrobimy bez naszych pudełek?! Jak będziemy żyć?! Nie, świat jest zbyt pełen niebezpieczeństw. A bez pudełek nie wiemy, jak się bronić. „Nie ma przed czym się bronić” – dziewczyna krzyczała z całych sił – „niebezpieczeństwo jest tylko w waszych głowach”. A ludzie nie chcieli usłysz ją, uważając ją za szaloną. Jedynie pogrubiały i pogrubiały ścianki pudełka, nacierając je pastami, aby pięknie błyszczały w słońcu i pachniały truskawkami (co było w tamtych czasach modne). Dziewczynie było bardzo smutno, że ludzie nie chcą się zmieniać . Ale nie poddała się i próbowała. Lata minęły. Pisała książki, w których wyrażała swoje myśli. I wysłała je na różne adresy na szczęście. A kilka lat później z całego świata zaczęli do niej przyjeżdżać nieśmiali samotnicy z ogromnymi pęknięciami w zniszczonych pudełkach. Opowiadali historie o stawianiu czoła niebezpieczeństwom i przetrwaniu. Ich pudełka rozbiły się na ostrych kamieniach losu i pojawiły się w nich dziury, przez które widać było kolejne niesamowite życie! Ale innym było ich żal i dlatego uważali się za szaleńców, ale nie chcieli już wracać do poprzedniego życia. Musieli opuścić ludzi i żyć, niezależnie od opinii innych ludzi, w całkowitej samotności. A otrzymawszy przypadkową wiadomość od dziewczyny bez pudełka, zaczęli mieć nadzieję, że gdzieś indziej są ludzie tacy jak oni i mogą pozbyć się pudełka. Po spotkaniu i szczerze ciesząc się znajomością i otwartą komunikacją, pudełka zniknęły całkowicie. Ludzie zaczęli czuć każdą komórkę swojego ciała, widzieć miliony różnych odcieni i słyszeć?