Od autora: To było tylko możliwe, że tak się stało. Jamesa Joyce’a. Dzieje się tak w życiu, człowiek spogląda wstecz i zaczyna analizować, co zrobił przez lata, co osiągnął, co zyskał i stracił, co osiągnął. To kryzys wieku. Jest ich kilka przez całe życie. Dzieci i młodzież również mają okresy krytyczne, ale mówimy tu o osobach dorosłych. Pierwszy zauważalny kryzys emocjonalny następuje w wieku 26-27 lat. Dla młodego człowieka jest to pewien kamień milowy, w którym rozumie, że „młoda” młodość jest za nami, dojrzałość przed nami, musi się utwierdzić, stworzyć „fundament” swojego przyszłego życia. Następujące kryzysy: 35 lat, 40-43, dekada krytyczna 45-55, a potem...65-75.... Nie każdemu oczywiście zdarza się dokładnie tak i w tych właśnie okresach czasu, ale według badania psychologów właśnie na tym etapie Na tych etapach człowiek staje w obliczu kryzysu wieku. Uważa się, że kryzys jest pewnym egzaminem, który należy zdać z godnością. I właśnie na początku tego kryzysu człowiek znajduje się w „strefie” czarnej smugi. Kiedy wydaje się, że mogłeś zrobić więcej, mógłbyś stać się szczęśliwszy, mógłbyś stać się bogatszy. Zaczyna się samokrytyka i zrzucanie winy na kogoś innego, „jeśli nie za…”. A kto jest najbardziej „winny” w życiu wielu ludzi? Bardzo rzadko spotyka się osobę, która była całkowicie zadowolona ze wszystkiego w swojej przeszłości, od świadomego dzieciństwa po okres dojrzewania. Coś im nie dano wystarczająco, nie kochano ich wystarczająco, nie pieściono ich wystarczająco, nafaszerowano postawami i kompleksami, nie dano im pewności i bezpieczeństwa. Uraza siedzi głęboko w podświadomości i zakłóca życie. Wszystko, co musisz zrobić, to zrozumieć. W tamtym czasie rodzice nie byli jeszcze tak „zaawansowani”, kochali jak tylko mogli, nie mieli „podręcznika”, jak to robić, a jak nie. Zrobili wszystko najlepiej jak mogli. W większości oni sami, być może, nie wiedzieli, jak być szczęśliwymi. Ale dojrzałeś już dawno temu, być może sam jesteś już rodzicem lub chcesz nim zostać. Bądź w stanie zrozumieć, że teraz, kiedy tworzysz swoje życie, zdajesz sobie sprawę, że to, co Cię tak niepokoi, to to, że ono pochodzi stamtąd, z dzieciństwa. W tej chwili Twoi rodzice nie mają na Ciebie takiego wpływu, jaki mieli w dzieciństwie, chyba że tego chcesz, oczywiście. To nie jest zabawne, gdy starszy wujek lub ciocia mówi rodzicom: „To wasza wina, że ​​taki jestem!” Jesteś w stanie usunąć niepotrzebne instalacje i uwolnić się od przeszkadzających kompleksów. To jest TWOJE życie i świadomie zarządzasz nim SAM. Mąż (żona). Ileż skarg i żalów słychać zarówno ze strony mężczyzn, jak i kobiet. „Oddałam mu swoje najlepsze lata, swoją młodość, gdyby nie on, to bym…”. To był tylko twój wybór, aby zrezygnować ze swoich najlepszych lat i żyć z tą osobą. Wymówki - dzieci? Dzieci tego nie potrzebują. To nie dzieci się rozwiodą, tylko mąż i żona. Żyjąc dla dobra dzieci, tworząc pozory rodziny, dzieci to czują i widzą, ale nie stają się z tego powodu szczęśliwe. Tylko ty sam zdecydowałeś się przeżyć jakąkolwiek część swojego życia w ten sposób. Ani mąż, ani żona nie są winni tego, że to była twoja decyzja. Dorastające dzieci. Tyle nieporozumień, obelg, skarg na Twoje dzieci. Wydaje ci się, że nie zostali docenieni, nie wdzięczni. Ale dziecko po prostu dorosło i stało się inne. Nie chce już żyć według Twoich wskazówek, chce sam decydować: gdzie się uczyć, kogo kochać, kogo poślubić. Nie jest ci nic winien, ale to nie znaczy, że przestał cię kochać. „Żyłam dla niego (niej)” to duży minus w twoim życiu. Mogłabyś żyć swoim życiem, dając dziecku miłość, czułość i ciepło. Czy chcesz teraz, żeby żył dla ciebie? On/ona tego nie chce. To nie wina dziecka, że ​​w tamtym momencie ZDECYDOWAŁAŚ żyć dla niego. Pozwól swojemu dorosłemu ukochanemu dziecku być szczęśliwym, bądź szczęśliwym sobą lub szczęśliwymi rodzicami. Niedawna rozmowa: „No co za kpina! Pensja to 17 tys. A teraz niech moje państwo powie mi, jak za te pieniądze żyć. Spójrzcie, za granicą takie pensje, podróżują, odpoczywają, a co tu się dzieje?”. Chciałbym zapytać, kto zmusza człowieka do pracy, za którą otrzymuje te pieniądze. Kto go tam zabiera.