!! We wczesnym dzieciństwie dzieci są czasami skłonne do okazywania agresji, a ich złość i złość mogą wyparować równie nagle, jak się zaczęły. Dzieci w tym wieku uczą się wykorzystywać swoją naturalną agresję, próbować przekraczać granice tego, co dozwolone.!!!! !!!!Rozwiązaniem problemu!! Istnieją dwie możliwości tej sytuacji. Jeśli oprócz Ciebie i dziecka w domu jest ktoś jeszcze, ważne jest, aby nie zwracać na dziecko uwagi. Nie trzeba mówić, że walka jest zła, bo nie ma sensu, gdy nie ma nikogo w domu. Gdy tylko dziecko Cię ugryzie lub uderzy, nagle wstajesz, puszczasz ręce i w milczeniu zajmujesz się swoimi sprawami. I nie dawaj dziecku przedstawienia. Dzieci biją matkę, żeby zobaczyć, jak przeklina, krzyczy, tj. chcą uwagi i fajnego przedstawienia. Chciałem zobaczyć moją matkę krzyczącą, płaczącą, krzyczącą, ale spokojnie odepchnąłeś go na bok i wyszedłeś załatwić jakieś sprawy. Dziecko oczywiście sprawdzi więcej niż raz, ale twoje działania powinny być takie same. Oddawanie też nie jest pomocne. Twoim celem jest uniemożliwienie dziecku gryzienia (walczenia). A jeśli w odpowiedzi na jego ugryzienie również go ugryziesz, wówczas utwierdzi się w jego umyśle, że można gryźć, ponieważ robi to mama. Nie będzie łączył swojego bólu z faktem, że również został ugryziony. Innymi słowy, jeśli nie chcesz, aby dziecko coś zrobiło, to sam nie powinieneś pokazywać dziecku tego działania. Tylko w tym przypadku niepożądane zachowanie zniknie. Przechwyć cios, wiadomość „ja” (ostrzeżenie), szacunek dla matki. Przyjmij za aksjomat, że moje dziecko jest miłe, kochające i wrażliwe, a ona tego nie robi. ze złości, ale z zainteresowania. Kiedy ktoś spróbuje Cię uderzyć, po cichu, kontynuując swoją pracę, odsuń rączkę dziecka. Oznacza to, że przestępstwo zostaje zatrzymane od niechcenia, od niechcenia. Uwaga nie jest skupiona na przewinieniu, ale akcja jest stosowana. Jeśli zostałeś boleśnie uderzony lub rzucony, koniecznie zgłoś to (wiadomość I) - nie zatrzymuj tego dla siebie i nie udawaj, że wszystko jest w porządku. Jeśli rzuci się ponownie, weź samochód i wyjaśnij dlaczego: „Boli mnie! Zabraniam rzucania się na siebie”. Mów stanowczo, skupiając się na tym, że Cię to boli, a nie na „Och, Ty…”. Zwykle po tym następuje histeria, żądanie zwrotu zabawki. Zwracać uwagę. Możesz zaoferować coś w zamian lub odwrócić uwagę. Jeśli zdecydujesz się zwrócić zabawkę, uprzedź mnie: „Jeśli zabawka znowu mnie uderzy, zabiorę ją na dobre!” .Dzieci walczą zmęczone, głodne, znudzone, wymagające komunikacji - „wyrzucają” przepracowaną matkę z domu itp. Często dzieci na swój sposób naśladują zachowania innych członków rodziny, którzy okazują matce brak szacunku i brak akceptacji jej autorytetu (ze strony babci lub ojca). Nie zwracaj na siebie uwagi, nie karz, ale pokazuj w każdy możliwy sposób, że takie zachowanie jest niedopuszczalne. W związku z tym nie należy pozwalać na przemoc wobec dziecka (klapsy itp.), a w rodzinie nie powinno dochodzić do napaści. Można przechwycić rękę ze słowami „Nie pozwolę się uderzyć” i następnie ją położyć na kolanach i trzymaj je jak najmocniej, wyrażając swoje uczucia, np. „teraz jesteś bardzo zły, źle się czujesz, itp., itd.” Babcie, jeśli nie chcą tego robić, jeśli agresja wobec nich pojawia się na Twoich oczach, sam ją zatrzymaj. Trudna opcja od nieznanej matki „Przestałam się obrażać, domagać się przebaczenia (już zaczęłam rzadko widywać się z dzieckiem i nie chciałam tracić ani minuty na frustracje i obelgi. Jeśli mnie uderzy). Byłam niezadowolona, ​​ale spokojnie powiedziałam: „Boli mnie, to uderzaj w ścianę (w drzwi lub gdzie indziej, w zależności od tego, gdzie jesteśmy)”. Wzięła go za rękę i mocno poprowadziła do ściany (drzwi itp.) i zaproponował, że go uderzy, a nawet uderzył ręką. Od razu zaczął trochę odmawiać: „Uderz, chciałeś uderzyć”. Wszystko jest spokojne, bez emocji, a zwłaszcza bez obrazy i złości. Nie minął nawet miesiąc, odkąd przestał nas wszystkich bić. Może moja ostatnia reakcja pomogła. Wydaje mi się, że to drugie reakcja na stosunkowo nieświadomą reakcję, uderzenie w przypadku niezadowolenia.