Cześć, mamo! Nigdy do ciebie nie pisałem. Nie wiem dlaczego. Trudno mi to zrobić nawet teraz. Serce bije Ci w piersi, do oczu napływają łzy i zaczyna Cię boleć głowa... Wybacz, jeśli swoimi słowami zadam Ci ból, ale czas powiedzieć sobie prawdę, w którą wierzę ty, jesteś dorosły - po przeczytaniu tego możesz sobie poradzić. Mnie też zajęło to ponad rok, aby sobie z tym wszystkim poradzić. Ponad rok psychoterapii. Dziś kończę N lat. Nie jestem już małą dziewczynką, choć czasami (często) nadal mogłabym się nią czuć. Według paszportu rosnę, choć nie da się powiedzieć o procesach wewnętrznych, jakie zaszły od długiego czasu spotykaj się z terapeutką, z którą przeżywam wszystkie Twoje doświadczenia z dzieciństwa, doświadczenia z TOBĄ, ze sobą, ze światem Prawdopodobnie wszystko zaczęło się bardzo wcześnie, już w pierwszych miesiącach ciąży. Żyjąc w Tobie, poznałem TWOJ świat emocjonalny, Twoje reakcje, Twoje potrzeby żywieniowe. Nie bez powodu mówi się, że „Dzieci znają swoich rodziców od ŚRODKA”. Nie wiem, co wydarzyło się w Twoim życiu (mogę się tylko domyślać), nigdy o tym nie rozmawiałaś (a dopiero w trakcie terapii sama zaczęłam Ci zadawać te pytania, ale na część z nich nigdy nie otrzymałam odpowiedzi. A teraz nigdy tego nie zrozumiem), kiedy po raz pierwszy zaczęła Cię irytować ciąża, nie akceptować jej, opierać się jej obecności. Być może nawet myślałaś o aborcji lub, co gorsza, próbowałaś ją przeprowadzić. Rozumiem Cię, byłaś przestraszona, samotna, nie do zniesienia nie mniej niż ja. Noszenie mnie na przekór wszystkiemu i wszystkim nie jest łatwe. Pewnie jesteś bardzo zdziwiony, skąd mam to wiedzieć? Wyobraź sobie, czuję to - poprzez te niewidzialne procesy zerwania wewnętrznego przywiązania, jakie mam z innymi, poprzez sposób, w jaki buduję proces z terapeutą. Przez te wydarzenia, które przydarzają mi się w tym samym czasie i miesiącu, gdzie (od daty moich narodzin) trwa u mnie około 15-25 tygodni ciąży. Zajęło mi trochę czasu, aby żyć i zaakceptować to. ZDROWA ciąża w terapii. Ale to dopiero początek, nie pamiętam jak mnie traktowałaś w pierwszych latach mojego życia. Niezależnie od tego, czy byłem dzieckiem wygodnym, kapryśnym, czy nieposłusznym. Wiem na pewno: nie czułem się mile widziany. Kiedyś powiedziano mi, że ludzie mogą z 80% pewnością stwierdzić, czy chcą mieć dzieci w rodzinie, czy nie. Mogę powiedzieć ze 100% pewnością. Moje obawy potwierdzają wpisy w książeczce dziecka, gdzie prawie co miesiąc chorowałam (biegunka, anemia, choroba zakaźna) w wieku 9 miesięcy. została wysłana do pięciodniowego przedszkola (gdzie też przynosiła Ci ciągłe niedogodności ze swoimi ranami. Teraz rozumiem, że to wszystko było spowodowane brakiem miłości i akceptacji mnie), a w wieku 3 lat przeszła samotną operację. Nie było cię tam cały czas. A jeśli tak, to najwyraźniej było to dla mnie w jakiś sposób niesatysfakcjonujące. Oliwy do ognia dodali także Twoi rodzice: „Samotna matka, wstyd!”, „Narodziny degenerata”… Być może przez takie podejście do siebie narodziła się we mnie nieufność do świata, co bardzo odbiło się na tym, jak poszłam na terapię . Jak w tym byłem. Jak próbowałam zakończyć związek, który stawał się coraz lepszy. Jak przeżyć strach przed kontaktem. Pracując z terapeutą, byłam tak samo chora jak ty, mamo! Byłem tak samo zły jak na ciebie, mamo! Sprawdziłam świat na nowo, tak jak to zrobiłam z Tobą, mamo! Jedyna różnica jest taka, że ​​nie wspierałeś mnie, nie pocieszałeś, gdy było mi źle, ale zniknąłeś. Teraz rozumiem, że TY SAM potrzebowałeś nie mniejszego wsparcia, sam byłeś w kryzysie, sam NIE otrzymałeś tego wszystkiego od swoich rodziców. I cała bliskość i miłość NIE mogły mi też dać! Przepraszam mamo! Współczuję zarówno Tobie, jak i sobie! Nie było mi łatwo dojść do tego zrozumienia. Przechodziłam przez opór, ból, ZŁOŚĆ, okresową depresję i żałobę. Jakże silne są te przeniesienia środowisku, znalazłem inne sposoby na przetrwanie: robić miny, manipulować, kłamać, wyolbrzymiać znaczenie niektórych ważnych dla siebie wydarzeń. Chyba nie potrafiłabym tego zrobić inaczej. To dziecięce