Od autora: To wydarzenie miało miejsce wiele lat temu, kiedy dopiero zaczynałam swoją drogę zawodową. „Od tego czasu wiele wody przepłynęło pod mostem”, ale nadal wspominam to z ciepłem i czułością. „Nikt mnie nigdy nie kochał!” - klientka powiedziała to zdanie na drugim spotkaniu z taką rozpaczą w głosie, że aż zabolało ją serce z litości. Już od pierwszego spotkania wzbudziła we mnie duże zainteresowanie. Ta piękna, inteligentna dziewczyna, zajmująca przyzwoite stanowisko w ogromnym przedsiębiorstwie, ukazała się przede mną w zupełnie innym świetle – bezbronnym, samotnym dzieckiem. Klientka miała 33 lata, nigdy nie była zamężna, nie miała dzieci, a jej relacje z mężczyznami jakoś nie układały się najlepiej. Głównym powodem zwrócenia się do psychologa jest relacja z mężczyzną, która przynosi jej wiele bólu. Przez całe pierwsze spotkanie mówiła tylko o nim: że jest samotny, że nie ma ani jednej bratniej duszy, że jest bardzo mądrym, przedsiębiorczym mężczyzną (ona lubi takich mężczyzn). Kiedy zapytałam, w czym właściwie tkwi problem, otrzymałam odpowiedź: „Aby go odwiedzić, muszę uparcie do niego dzwonić i pytać, a on w mojej obecności pisze wiadomości do innych kobiet”. Kiedy zapytałam, co o tym sądzi, otrzymałam odpowiedź: „Nic!” Ciągle próbowała znaleźć przyczyny jego zachowania, „grzebąc” w jego przeszłości. Po czym powiedziałem jej, że w ogóle nie interesuje mnie osobista historia jej mężczyzny, chciałbym chociaż usłyszeć coś o niej, o jej przeżyciach, o jej życiu i o jej problemach. Klientka spojrzała na mnie ze złością, wydawało się, że ma inne plany. Tak więc nasze pierwsze spotkanie nie zakończyło się zbyt miło i miałam wrażenie, że już więcej nie przyjdzie, ale myliłam się. Po jakimś czasie oddzwoniła i poprosiła o spotkanie. Opowiadała, jak próbowała umówić się na spotkanie ze swoim chłopakiem. Bardzo chciała go zobaczyć, specjalnie zaplanowała wycieczkę do miasta, w którym mieszka. Po przybyciu na miejsce bezskutecznie wybrała jego numer telefonu, ale on nie odebrał. Z urazą w głosie zapytała mnie, dlaczego ją odrzuca, co zrobiła źle, jaka była jej wina. Żal mi było tej małej, zagubionej dziewczynki. Zapytałam ją, czy jest na tym świecie choć jedna bliska jej osoba, przy której nie czułaby się tak samotna. Pomyślała trochę i odpowiedziała, że ​​nie ma takiej osoby. „Być może ta osoba mogłaby być twoim ojcem lub matką?” - Zapytałam. Na co w odpowiedzi usłyszała, że ​​jest to niemożliwe i krótką historię swoich relacji z rodzicami. Jej ojciec był zamożnym biznesmenem, rzadko bywał w domu i nadużywał alkoholu; zawsze wydawało jej się, że jej nie potrzebuje. Matka, zdaniem klientki, potrafiła ją jedynie krytykować, zawsze znajdowała powód do narzekania. Bardzo starała się być dobra, ale według dorosłych nie mogła nic zrobić. Tym samym już w dzieciństwie klient czuł się samotny, opuszczony i niekochany. Nadszedł czas, aby zakończyć nasze spotkanie, a ona nagle miała ważne rzeczy, o których chciała mi powiedzieć. Było poczucie, że nie chce kończyć i celowo próbuje przeciągnąć nasze spotkanie, ale powiedziałem, że nasz czas na dzisiaj się skończył i wszystkie kwestie, które wynikną, omówimy na następnej sesji. Po odejściu mojej klientki i kilka dni później myślałem o niej, zastanawiałem się, jak mogę jej pomóc. Wpadłem w pułapkę ratownika. Ale moja pomoc nie była potrzebna, od wspólnych znajomych usłyszałam, że całkowicie zdewaluowała nasze spotkania i nie widziała sensu ich kontynuowania. Trochę mnie to zabolało, ale udało mi się poradzić sobie z tą sytuacją, nie tracąc przy tym mojej zranionej dumy. Minęły jakieś dwa miesiące, a ona zadzwoniła ponownie i poprosiła o spotkanie. Na horyzoncie pojawił się nowy facet, którego uwagi aktywnie szukała. Porozumiewali się w pracy, za pośrednictwem wiadomości telefonicznych i Internetu. Zachowywał się dość pasywnie, nie dając jej nadziei na kontynuację poważnego związku, ale.