Od autora: Przemoc psychiczna to szczególna forma relacji, w której głównym celem oddziaływania jest chęć agresora złamania woli ofiary, pozbawienia jej chęć i możliwość obrony swoich praw i interesów. Codziennie spotykamy się z faktami dotyczącymi przemocy psychicznej. Artykuł poświęcony jest analizie algorytmu przemocy psychicznej w wyniszczających kultach i sektach (i to nie tylko religijnych, ale także politycznych i ekonomicznych). Elementy opisanych technologii są często wykorzystywane w mowie reklamowej i kampanii. Ostrzeżony ma możliwość wyboru strategii zachowania. Dlaczego i jak ludzie wpadają w sekty? Co sprawia, że ​​popełniają samobójstwa lub sprzedają mieszkania i domy, udając się w zupełnie nieznane, odległe miejsca? Kto jest zagrożony? Jak pomóc tym, którzy znaleźli się w takiej sytuacji? Wszystkie te pytania pozostają dziś aktualne dla wielu ofiar działalności niszczycielskich kultów. Spróbujmy zastanowić się, jakie technologie przetwarzania świadomości leżą u podstaw wpływu takich organizacji. Badacze zwracają uwagę na następujące punkty, które stanowią ich ogólny algorytm: - „Bombardowanie miłością”. Polega na nadmiernej trosce wszystkich członków grupy o przybysza. Zastosowanie tej metody pozwala usunąć bariery ochronne osobowości przybysza, osłabić jego zdolność do krytyki, a także umożliwić poznanie jego statusu społecznego i sytuacji finansowej. Ponadto „...pozornie pełna miłości jednomyślność grupy maskuje, a w niektórych przypadkach utrzymuje, surowe zasady zapobiegające zarówno osobistym, jak i publicznym sprzeciwom” [1] – „Pozytywne myślenie” jako sposób patrzenia na świat i ideologię takich skojarzeń praktycznie uniemożliwia krytykę, gdyż każdą rozbieżność ocenia się z punktu widzenia tendencji do widzenia wszystkiego w „ciemnych barwach”. długoterminowa, zbiorowa dyskusja na temat szczegółów życia osobistego przed dołączeniem do grupy, nabyciem przez nowicjusza nowego imienia lub numeru. W ten sposób wpływa to na głębokie warstwy ludzkiej psychiki, przekształcając integralność jego osobowości. Tworzy się tendencja do postrzegania siebie przed przyłączeniem się jako osoby gorszej. - Alternatywnie można zastosować praktykę spowiedzi (albo grupie, albo specjalnie przeszkolonemu członkowi grupy). Praktyka ta obejmuje odpowiedzialność nowoprzybyłego za codzienne omawianie wszystkich swoich myśli i uczuć z przedstawicielami grupy w celu ich skorygowania. Zatajanie jakichkolwiek informacji zagrożone jest wykluczeniem grupy z tematu i powszechną naganą. - Wykorzystywanie informacji uzyskanych w prywatnej rozmowie w celu stłumienia krytycznego myślenia. „Wątpliwości i niezgoda są zatem interpretowane jako przejawy osobistej niższości" - Zachęcanie do wspólnego pożycia z innymi członkami grupy. kultu w celu ustanowienia silniejszej zależności. - Przywódcy takich stowarzyszeń stawiają członkom grupy niezwykle wysokie lub wręcz niemożliwe wymagania. Aby otrzymać zachętę od grupy, jej członek często jest zmuszony symulować pewne osiągnięcia; uczy się nie okazywać na zewnątrz prawdziwych uczuć, w obawie przed utratą wsparcia grupy. - Może kontrolować czas osobisty i działania członków grupy odbywać się na różne sposoby: od ciągłych wezwań i małych zamówień, aż do faktycznej inwigilacji przez innych członków stowarzyszenia. Szczególnie traumatyczny dla ludzkiej psychiki jest zestaw środków mających na celu ograniczenie czasu snu i możliwości samotności. - Postawa, że ​​grupa ma zawsze rację, nawet jeśli jest sprzeczna sama w sobie, prowadzi do kształtowania się irracjonalnego myślenia i lęku przed introspekcją. - Członkowie sekty mogą wyzyskiwać i poniżać, wpajać poczucie niższości, pozbawiając ich wiary we własne siły do ​​rozwiązywania problemów w świecie „zewnętrznym”. Takie programowanie prowadzi do smutnych konsekwencji. Nawet po opuszczeniu sekty ofiara długo tego nie odczuwataki i szczerze wierzy, że sam okazał się osobą gorszą. „Oprócz obwiniania siebie, dawni sekciarze mają również zwykle trudności z odpowiednim wyjaśnieniem, kim naprawdę są” [1]. Poczucie winy i osobistej niższości może być tak silne, że wymagany jest dość długi okres resocjalizacji. - Kultywuje się apokaliptyczny pogląd na świat, który pozwala manipulować interesami materialnymi członka sekty. Często takie ofiary pozostają bez znacznej części swojego majątku, w tym bez mieszkania. - Wpływ poprzez np. identyfikację ze znaczącym otoczeniem polega na tym, że grupa starannie podkreśla podobieństwa swoich członków. Będą na przykład osoby, które zupełnie jak początkujący piszą wiersze lub są profesjonalistami w jakiejś dziedzinie. Co więcej, fakt ten zostanie nie tylko wyrażony, ale także powtórzony kilka razy. Często przemówienie lidera takich organizacji (i nie tylko działalności religijnej, ale także komercyjnej) zaczyna się od tego, że długo mówi o tym, jaki był jak wszyscy inni siedzący na sali (biedni, bierni życiowo, bezrobotni , niewierzący, sceptycznie nastawiony do takich organizacji itp.) - Udawana troska. „Kiedy pojawia się ktoś, kto podziela nasze obawy, ta osoba staje się współpracownikiem, sojusznikiem, kimś, komu możemy zaufać i z którym możemy dzielić się wątpliwościami. Teraz rozmowa powoli zmierza do miejsca, w którym w przeciwnym razie nasza różnica zdań byłaby oczywista, podczas gdy zdolność osoby przekonywającej do wzbudzania zaufania delikatnie prowadzi nas przez każdą kolejną przeszkodę, gdy zmieniamy nasze podejście poprzez drobne, trwałe modyfikacje.” [1]. - Wyzysk - Ostentacyjna kompetencja. Polega na zastosowaniu szeregu technik (werbalnych i niewerbalnych) mających na celu kreowanie wizerunku osoby pewnej siebie, mającej w sobie prawdę ostateczną. „Ktoś, kto patrzy nam prosto w oczy, stoi bardzo blisko i mówi z naciskiem, nie budzi strachu, ale ten, który budzi strach; ta osoba doskonale kontroluje walkę.” - Tworzenie i używanie tzw. masek normalności. Towarzyszy temu fakt, że pod zewnętrznym pozorem „normalnego” zachowania kryje się prawdziwa istota nauczania, która, jeśli zostanie upubliczniona, spowoduje odrzucenie i odrzucenie - Tworzenie sprzyjających warunków dla utraty orientacji poznawczej. Dzieje się to w procesie tworzenia nowego obrazu świata. Osiągane poprzez: fałszywe analogie, zniekształcenia semantyczne, metafory mające na celu tworzenie abstrakcji, symboli, a nie konkretnych zjawisk - Gry „wyboru”. Gdy „klient” zrobi decydujący krok i zaakceptuje propozycję (punkt widzenia), zostaje mu zaproponowane złudzenie wolności wyboru: „Zdecyduj, wybór należy do Ciebie”. Wraz z takim obrotem wydarzeń powstaje złudne poczucie wzajemnej zgody. - W destrukcyjnych sektach czas trwania i częstotliwość nabożeństw są zauważalnie dłuższe niż w tradycyjnych spowiedziach. Całkowity czas modlitwy dla początkującego może osiągnąć 60-65 godzin tygodniowo. Podczas wykonywania wielogodzinnych i raczej monotonnych rytuałów kultowych powstaje trwałe zahamowanie emocji i przytępienie pragnień charakterystycznych dla zwykłego życia. Wierzący rozwija w sobie poczucie obojętności, traci zainteresowanie otoczeniem i własnym życiem, całkowicie traci poczucie humoru i ironii. Jego reakcje na zdarzenia stają się coraz mniej spontaniczne, naturalne, a coraz bardziej rytualnie zdeterminowane, zaprogramowane. Efektem procesu „przetwarzania świadomości”, gdy dochodzi do jego zakończenia, jest pojawienie się pseudoosobowości w stanie. dysocjacja, w której członkowie są raczej „fragmentarni” niż „skomplikowani”. Głoszą wielkie szczęście, ale ukrywają wielkie cierpienie. Oznaki organizacji stosujących przemoc Przywództwo zorientowane na kontrolę. Elitarność duchowa. Stosowanie praktyk manipulacyjnych w celu zreformowania myślenia i kontrolowania zachowań. Mimikra – przystosowanie się do jednej ze światowych religii stosujących.