Od autora: Cała nasza niższość polega na wyborze polaryzacji, dokonawszy jej, ponownie jesteśmy pozbawieni tego, czego nie wybraliśmy. Próbujemy wybrać jedną polaryzację, która już czyni nas wadliwymi, płaskimi, linearnymi, jednostronnymi. Nie da się kochać istoty bez akceptacji świata, w którym ona żyje, nie da się kochać świata bez akceptacji istoty, która jest. żyje w nim. Jedno uzupełnia drugie, jedno wynika z drugiego i dopóki jest coś, czego nie akceptujemy, jesteśmy pozbawieni miłości jako takiej. Wszelka miłość zaczyna się od akceptacji: „Akceptuję cię”, co oznacza akceptację tego kawałka świata z tobą i ludźmi takimi jak ty. Jeśli zaprzeczamy obecności ciemności, nie widzimy światła, nie akceptujemy. Wydaje nam się jednak, że jeśli będziemy widzieć tylko światło, ciemność nie nadejdzie. Nie ma światła, dopóki nie zapadnie ciemność i odwrotnie. Potrzebujemy polaryzacji, aby zjednoczyć się w całość. Podczas gdy spieszymy się w niepewności i wybieramy, kim być, białym czy ciemnym, jesteśmy podzieleni i czegoś nam brakuje. Integralność zaczyna się w jedności ciemności i światła, zła i dobra, ducha i materii, chaosu i porządku, logosu i mitu. Cała nasza niższość polega na wyborze biegunowości, dokonawszy jej, ponownie jesteśmy pozbawieni tego, czego nie wybraliśmy. . Staramy się wybrać jedną polaryzację, która już czyni nas wadliwymi, płaskimi, liniowymi, jednostronnymi. W sprawach prostych i codziennych, czyli: „kochać” kota, ale nie akceptować warunków opieki nad nim i jego zabawą, „kochać” dziecko, ale nie akceptować tego, że dziecko rośnie i wypełnia przestrzeń, która wcześniej była przez nas zajmowana i kontrolowana. Że wraz z dzieckiem nadejdzie chaos lub trudności, włączenie w nasze życie tego, co tkwi w rozwijającym się organizmie, osobie, osobowości. „Kochać” osobę, ale nie akceptować tego, czym się żyje, co składa się na jego życie, zainteresowania, styl, komunikację. Nie możemy wyrwać samego przedmiotu miłości z kontekstu, w którym powstał, nie możemy go oddzielić, niczym „zrywanie jabłka z gałęzi”, myśląc i fantazjując, że od chwili, gdy przedmiot pozyskał nasz „dar” miłości w formie wyboru, jest nam to winna. Ta „miłość”, a raczej złudzenie, jest tragedią większości rodzin, małżeństw i związków. W tym złudnym zawłaszczaniu przedmiotów tracimy to, co najważniejsze, sam przedmiot jako kontynuację otoczenia, dla którego chcieliśmy go otrzymać lub zbliżyć się do niego, w imię zdobycia doświadczenia, nowości, interakcja, która nas zmienia. Czasem w takim środowisku piękno może wyłonić się z czegoś bardzo podłego, absurdalnego, nieprzyjemnego i mimo całego swojego piękna będzie nadal niosło ze sobą historię początku, pochodzenia, które będzie dysharmonijne z pięknem i odwrotnie . Ale wolimy widzieć i przywłaszczać sobie tylko to, co sprawia nam radość, popadając w poszukiwanie piękna, które w rzeczywistości prowadzi do zniszczenia. Interakcja z całością, która niesie ze sobą przeciwny biegun, jest jedyną rzeczą, która naprawdę czyni nas całościowymi, obszernymi, rozwijającymi się. jednocześnie na dwóch biegunach, jak korona i korzenie drzewa. Tylko takie doświadczenie, poznanie, jest w stanie odsłonić jednocześnie istotę, naturę i procesy. Działania generowane przez znaczenie, istotę natury przedmiotu, stają się zrozumiałe, naturalne, co pozwala zaakceptować lub nie, zrozumieć na podstawie tego, co dokonać wyboru, być z nim lub nie.