Od autora: Artykuł ze strony Kiedy klient czuje niejasne (lub oczywiste) niezadowolenie z psychoterapii i postanawia omówić ten temat ze swoim psychoterapeutą, czasem słyszy w odpowiedzi: „Tak, przyjacielu, masz opór.” A klient, jeśli jest dobrym klientem, od razu czuje się winny, że nie idzie w pożądanym kierunku i bierze pełną odpowiedzialność za swoje niezadowolenie z procesu psychoterapii. Jednakże na skuteczność psychoterapii wpływają co najmniej trzy czynniki: 1. Relacja pomiędzy klientem a terapeutą (to jest wkład każdej ze stron - na ile klient jest gotowy zaufać i na ile terapeuta jest odpowiedni dla tego konkretnego klienta. Wiadomo, czasami tak się dzieje - dwie wspaniałe, ale zupełnie różne osoby) znaleźć się w sytuacji łabędzia i raka z bajki i ciągnąć wóz psychoterapii w różnych kierunkach – czyli nie współpracowali ze sobą)2. Osobowość klienta (tj. jego opór wobec terapii)3. Osobowość terapeuty (czyli jego „opracowanie”, intuicja i wiedza, w skrócie - profesjonalizm) Pierwszą kwestię doskonale wyraziła tutaj psycholog Natalia Tołstaja: „Czasami przychodzi osoba i widzisz, że wcale nie jest twój. Widzisz, że nie jesteś ekspertem i łatwo znajdziesz kogoś na swoje miejsce. Jeśli ktoś budzi we mnie niechęć swoim sposobem prezentacji materiału, swoją filozofią, podejściem do życia, to może jest dla niego inny specjalista, któremu ta filozofia jest bliższa i łatwiej mi go oddać innemu specjalistowi. Powiem tylko, że „ten twój problem, Iwanie Iwanowiczu, rozwiąże go lepiej”. Tak, relacja między klientem a terapeutą to magia, alchemia. Z niektórymi ludźmi pasujemy, z innymi nie. Pamiętaj, że żadna z najskuteczniejszych technik psychologicznych nie zastąpi akceptacji, ciepła i wzajemnego zrozumienia. Jak blisko jesteś ty i twój terapeuta? Na ile możesz mu ufać? Jeśli chodzi o drugą kwestię: jako klient od czasu do czasu pojawia się ten sam opór. Ale jednocześnie nie ma to nic wspólnego z moją satysfakcją z terapii. Koleżanka powiedziała mi, że pewnego dnia silny wgląd wywołał w niej taką burzę emocji, że chciała rzucić terapię. Istnieje zależność: klient doświadcza oporu w momencie, gdy zaczyna się gdzieś przemieszczać. A jeśli czujesz, że nie ma postępu, że niezadowolenie z terapii stopniowo narasta – to może to wcale nie jest opór, punkt trzeci: słaba jakość pracy Twojego terapeuty? Nie będę mówił o nieprofesjonalizmie niektórych osób, które nazywają siebie psychologami. W każdej dziedzinie jest mnóstwo amatorów. A jeśli terapeuta przekona Cię, że masz opór, pamiętaj, że psychologowie są specjalnie przeszkoleni do pracy z oporem klienta. I zapytaj go: „Co robisz, że zaczynam się opierać?” Lub zasugeruj mu: „OK, w takim razie popracujmy z moim oporem!” A jeśli terapeuta nadal Cię beszta, obwinia i zmusza do wzięcia CAŁEJ odpowiedzialności za przebieg terapii, to pomyśl – po co Ci takie oskarżycielstwo i zbeształ terapeutę? Czy wokół Ciebie nie ma wystarczającej liczby osób, które robią to za darmo??