– Kochanie, zawrzyjmy pokój.– Zawrzyjmy pokój?! Zanim zawrzemy pokój, musimy jeszcze walczyć i walczyć Cytaty z życia Niech pierwsi rzucą we mnie kamieniem ci, którzy nigdy się nie pokłócili. Nie wydaje mi się konieczne przypominanie, że kłótnie i konflikty są integralną częścią naszego życia. Jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek mógł się bez nich obejść. W tym miejscu mam dla Was dwie wiadomości. Złe: kłótnie z bliskimi są trudne do zniesienia, czasem nie do zniesienia. A najczęściej kłócimy się z rodziną i przyjaciółmi. I dobra wiadomość: wszystkie kłótnie kiedyś się kończą. Lepiej wcześnie niż późno. Chociaż nie, lepiej na czas. Każda sytuacja konfliktowa niesie ze sobą potencjał zmiany relacji na lepsze. Im poważniejsza kłótnia, tym większe zasoby w niej ukryte. W związku z tym, jeśli unikniemy kłótni, stracimy szansę na zmianę czegoś w związku na lepsze. Trzeba uczciwie powiedzieć, że szanse na zmianę całej sytuacji zarówno na lepsze, jak i na gorsze są absolutnie równe. Ale sam konflikt nie ma z tym nic wspólnego; wynik sytuacji zależy od twoich umiejętności komunikacyjnych, twoich strategii zachowania z partnerem i od tego, jak ważna jest dla ciebie relacja z tą konkretną osobą. Od razu powiem, że nie lubię rozwiązań kompromisowych. Kompromis jest dla mnie sposobem na przeniesienie konfliktu w ukrytą, ukrytą fazę, ale w żaden sposób nie rozwiązuje sytuacji. Takie decyzje z kategorii „lepszy zły pokój niż dobra wojna” pozwalają zyskać na czasie, ale bądźcie pewni, że kłótnia wybuchnie ponownie z nową energią. Psychologowie twierdzą, że para, która jest całkowicie niezdolna do kłótni, jest nieopłacalna. Kiedy w związku nie ma miejsca na konflikt, nie ma też miejsca na szczerość. Zakaz wyrażania negatywnych uczuć, złości, urazy, rozczarowania powoduje, że pozytywne gdzieś znikają. W ten sposób dialog w parze stopniowo się „rozmywa”. Z biegiem czasu zwiększa się dystans, rośnie poczucie wyobcowania, a każdy uczestnik coraz bardziej komunikuje się ze sobą, a nie ze swoim partnerem. Sam? Tak. Smutny? I jak. Ale to jest bezpieczne. Najbardziej niepokojącym objawem jest zanik nawet chęci do kłótni. Wtedy związek umiera. Aby nie być bezpodstawnym, przejdźmy do badań naukowych. John Gutman, amerykański psycholog, zgłębiał tajemnice długowiecznych par. Obserwuje małżeństwa od ponad 20 lat. Co sprawia, że ​​te pary pozostają ze sobą tak długo, skoro duża część związków nie przetrwa kłótni i się rozpada? Pierwszą rzeczą, o której twierdzi badaczka, jest to, że nie ma par, które by się nie kłócą. Ale stabilne pary kłócą się znacznie rzadziej. Po drugie, wśród par „ocalałych” stosunek kłótni oraz chwil współczucia i współczucia wynosi nie więcej niż jeden do pięciu. Po trzecie, takie pary potrafią się kłócić „uczciwie” i, co najważniejsze, pogodzić się po kłótni. Pary, które nie przetrwały razem czterech lat, wykazywały wzór zachowania, który przewidywał ich separację. Takie pary albo nie umiały się kłócić, albo za wszelką cenę unikały konfliktów. W przypadku par niestabilnych Gutman stwierdził, że metody komunikacji są nieskuteczne: krytyka, brak empatii, nieumiejętność słuchania oraz brak troski i szacunku dla partnera. Oto cztery najniebezpieczniejsze strategie niszczące relacje w parze (wg A. Zarembo): Krytyka: atak na partnera, zwykle wskazujący na błędy współmałżonka. Zwłaszcza jeśli jest nakierowany na osobowość partnera. W obecności krytyka zawsze czujesz się tak, jakby ktoś wycelował w ciebie oskarżycielski palec. „Nigdy... nie wynosisz śmieci, nie przychodzisz na czas, nie kupujesz chleba, nie odkładasz rzeczy na miejsce…” Albo ciągle przyklejają ci etykietę: „Jesteś niechlujny, nieczuły, nie spędzasz wystarczająco dużo czasu.. Poniżanie: atak osobisty na współmałżonka z zamiarem urażenia i wyrządzenia krzywdy. Obraźliwe przezwiska, sarkazm, agresywne gesty, krzyki. „Nasz pączek jak zwykle stoi przy lodówce”, „Nie minęło nawet 10 lat od obrony dyplomu”, „Nie zwracaj uwagi, ona ciągle kopie”, „Uspokój się, wyjdziesz za mądrego”. Samodeprecjonowanie: małżonek lub oboje Uważają się za ofiary okoliczności. Nie…