Od autora: Metafora nie jest nowa, nie wyjątkowa, ale bardzo jasna i dla mnie zrozumiała... W tańcu można tańczyć razem - robiąc krok , zachęcając partnera do zrobienia kroku w odpowiedzi. Możesz „prowadzić” swojego partnera, biorąc na siebie odpowiedzialność za cały taniec. Można ściśle trzymać się zapamiętanych połączeń lub improwizować, ulegając impulsowi rytmu i ogólnemu schematowi tańca. Możesz dyktować zasady w tańcu lub stworzyć je wspólnie ze swoim partnerem. Możesz zmieniać partnerów w nieskończoność w poszukiwaniu „dobrego tancerza” lub możesz uczyć swojego partnera krok po kroku, cierpliwie doskonaląc swoje umiejętności taneczne w parze. Możesz poczekać na zaproszenie do tańca (i nie czekać), możesz zaprosić potencjalnego partnera, którego najbardziej lubisz. Możesz tańczyć, możesz tańczyć. Możesz tańczyć dla siebie, dla swojej duszy lub dla publiczności, oczekując ocen, braw i braw. Można zajrzeć „w głąb siebie”, całkowicie oddając się tańcu i partnerowi, można „podziwiać siebie z zewnątrz”, nie relaksując się, kontrolując każdy krok, skupiając się na wrażeniu, jakie sprawiamy. Możesz „solo” w parze, na zawsze pozostawiając partnera w cieniu własnego blasku, możesz równomiernie dzielić się odpowiedzialnością za wzloty i upadki, będąc na piedestale, daj swojemu partnerowi możliwość „zdobycia oklasków”. Inny rytm i tempo, elastyczność i plastyczność, różni choreografowie, różne podejście do tańca. Upadki, oczekiwania i rozczarowania są nieuniknione. Można popełniać błędy, deptać sobie nawzajem, tracić rytm, zaczynać wszystko od nowa, zdając sobie sprawę z potrzeby wzajemnego zaufania, wzajemnego odczuwania, muzyki, rytmu. Możesz nieustannie ćwiczyć, próbując różnych sposobów interakcji w tańcu. Możesz obwiniać partnera za niezdarność, brak słuchu i bez końca próbować walczyć z jego „niezdolnością” do poruszania się tak, jak tego potrzebujemy. Następnie, rozczarowany i zdesperowany, przestań raz na zawsze tańczyć. Można złączyć się w jedną całość, można zachować dystans. Taniec może być gorący jak rumba, ognisty jak go-go, zmysłowy jak tango, powściągliwy jak fokstrot, spokojny i arystokratyczny jak walc, odważnie agresywny jak paso doble. Każdy woli swój własny taniec! Do każdego tańca znajdzie się odpowiedni partner. Czasy się zmieniają, tańce się zmieniają. Taniec staje się bardziej złożony, pełen nowych znaczeń, odzwierciedlający współczesne wartości, zapraszający do wypróbowania nowego języka duszy i ciała, nowego rytmu życia. Podobnie jak my, próbując nowych form relacji i komunikacji, nie odbiegamy od podstawowych wartości tańca w parach. Urzeka i zachwyca spójnością i harmonią pary młodej. Kiedy tańczą, łączą się w tańcu, dając sobie i całemu światu harmonię, jedność, radość... Tylko za kulisami są lata treningów, łzy, chwile rozpaczy, kiedy nic nie wychodziło, a czasem chciało się dać podnieś wszystko. Taniec w parach odkrywa możliwości, potencjał i indywidualność każdego z partnerów indywidualnie, a także pary razem. To zawsze efekt długich treningów, ogromnej pracy i inspiracji. Taniec będzie piękny tylko wtedy, gdy obydwoje się w nim zaangażują, obydwoje włożą wysiłek w trening, obydwoje tańczą w strumieniu inspiracji..