Chcę podzielić się z czytelnikami ideą, która w żaden sposób nie przekreśla licznych badań i teorii naukowych. To tylko jeden z aspektów, który chciałam podkreślić i podkreślić, myśląc o osobach o strukturze osobowości typu borderline. Psychika małego dziecka jest tak skonstruowana, że ​​praktycznie nie jest ono w stanie czekać i wytrzymać. Dziecko nie zna pojęcia czasu. Podobnie jak prawa moralne, normy społeczne i ograniczenia moralne są słabo poznane (w przypadku bardzo małych dzieci w ogóle ich nie ma). Narodzone dziecko jest instynktowne i w tym sensie przypomina raczej małe zwierzę, a więc i jego rodzice, którzy sami pozostali w jakiś sposób niedojrzali, okazuje się, że bardzo niewielu jest w stanie przeciwstawić się tej instynktowności, całkowitej zależności od siebie i temu, że dojrzewanie człowieka w człowieku wymaga czasu i korzystnego środowiska, w rezultacie najbardziej pierwotnego, wczesnego potrzeby dziecka okazują się zawiedzione (matka może wyjechać na dłuższy czas lub okazać się niezrównoważona emocjonalnie, sprzeczna, może nie komunikować się z dzieckiem, może nie karmić dziecka tak, jak potrzebuje, może go nie myć) czasu, nie jest w stanie wytrzymać bolesnych doświadczeń dziecka, jego oburzenia, irytacji, protestów i innych destrukcyjnych impulsów). W tym przypadku dziecko, aby przeżyć (a na poziomie psychicznym jest to właśnie sprawa życia i śmierci), wszystko pozostaje tylko przystosować się do tego, co jest większe i silniejsze od tego. Nic więc dziwnego, że tak przedwczesne zderzenie z dorosłą rzeczywistością okazuje się zbyt wyczerpujące dla jeszcze nierozwiniętej psychiki. Metaforycznie psychikę dziecka można tu porównać do małych, naładowanych baterii, które przedwcześnie wyjęto z ładowarki i włożono do prądu. działanie na urządzeniu elektrycznym, bez gromadzenia siły niezbędnej do pracy. (Pamiętam, że niektóre akumulatory psują się znacznie szybciej, przed końcem swojej żywotności, jeśli zaczęto je używać bez odpowiedniego naładowania). Coś podobnego dzieje się z ludźmi... Dziecko przedwcześnie zaczyna marnować energię życiową nie na rozwój, poznanie, zabawę, pierwotne doświadczenie działania, ale po prostu na przetrwanie (znowu przyszła mi do głowy „teoria łyżki”). Musi poczekać, podczas gdy dziecku z wielkim trudem udaje się w ogóle wytrzymać czekanie. Musi znieść coś, czego czasami nawet dorosły nie jest w stanie znieść. Wszystko to okazuje się zbyt dużym obciążeniem, a konsekwencje takich przeciążeń (w postaci chorób psychicznych, somatycznych czy problemów psychicznych) z dużym prawdopodobieństwem pojawiają się w późniejszym okresie dorosłości. Osoby takie żyją w niedostatku „ładunek”, albo na wpół martwy, albo na wpół martwy, z ogólnym poczuciem „niewystarczająco...”. A teraz sami okazują się mało tolerancyjni wobec czekania i wszelkich innych frustracji, okazują się niezwykle wrażliwi i wytrzymują niewielkie, desperackie i chaotyczne wahania pomiędzy niekontrolowanymi destrukcyjnymi afektami a depresyjną depresją. Zatem „zasada rzeczywistości” w życie tych ludzi nie może zastąpić „zasady przyjemności”, gdyż zgodnie ze sposobem bycia dziecka, czyli natychmiastowego zdobywania tego, czego chce, dziecko nigdy nie żyło, od najmłodszych lat zmuszane do życia według dorosłych struktury świata i bycia pozbawionym dużej części tego, czego kiedyś tak bardzo potrzebował.