Od autora: - Kochasz go? - Nie płaczę przy nim!.. „Poznała go i dostała go…” (Mądrość ludowa) As Napisałem w poprzednim artykule „Nic bardziej nie psuje celu niż trafienie, czyli sposób doboru partnera” - kiedy spotykają się po raz pierwszy, najczęściej dziewczyna i młody mężczyzna już „testują” się według kryteriów , a jeśli nieświadomie wierzą, że „test” zdał pozytywnie, w rezultacie zaczynają inwestować w związek. Porozmawiajmy szerzej o inwestycjach – to dzięki nim, kochani, tak trudno się z nimi rozstać. A dziewczyny często inwestują coraz intensywniej, bo częściej i szybciej chcą założyć rodzinę – kierują się opinią publiczną i zegarem biologicznym. Faktem jest, że wcześniej, „w Związku Radzieckim”, człowiek starzał się dość szybko – z różnych powodów, więc społeczeństwo bardzo chętnie „zawarło związek małżeński” w wieku 20 lat – akurat wtedy, gdy panowie wracali z wojska i możliwe było zawieranie ślubów i kontynuacja linii rodzinnej. Na kobiety rodzące po raz pierwszy w wieku 30 lat w szpitalu położniczym „patrzono” jak na stare kobiety. Wydaje mi się, że ta tradycja w większym stopniu pozostała. Choć nie zaczęli się starzeć szczególnie wolniej, to można to starzenie się „rozciągnąć” dłużej, poza tym jeśli wcześniej większość ludzi podjęła pracę zawodową – czyli zaczęła zarabiać w wieku 18 lat, obecnie uważa co druga osoba ich obowiązkiem jest studiowanie w instytucie i uzyskanie dyplomu ukończenia studiów wyższych. (W przeciwnym razie nie zatrudnią Cię). Zatem „dorastanie” trwa do 22 lat lub dłużej, ale często dziewczęta zaczynają panikować w wieku 25 lat. A ta panika może się na nich obrócić. Bo ulegając temu, stają się mniej krytyczni przy wyborze partnera i, jak już mówiłem, zbyt pochopnie i zbyt intensywnie inwestują w osobę, nie otrzymując tak naprawdę żadnych przydatnych informacji na jej temat. Ale to nie powstrzymuje ich przed zakochaniem się. Jak myślisz, dlaczego kochamy jakąś osobę? Ponieważ jest tak niezwykle piękny? Nie ważne jak jest, kochamy go za nasze inwestycje!) Dlatego mówią, że „kochają nie za byle, ale mimo…”, bo wtedy, gdy się okaże, że się myliliśmy, jak z reguły bardzo trudno jest szybko się przyznać. Dlaczego? Rozważmy ten proces od samego początku: wydaliśmy więc mózgowi polecenie „Nadchodzi!” i od razu pokładają w człowieku swoje oczekiwania (idealny obraz, unikalny tylko dla nas - jak powinien się nami opiekować, jak nas podlewać, kiedy wykopać i oskubać swoje stare liście))), nadzieję - że on dokładnie pasowałoby do naszego idealnego obrazu, emocji miłości (kiedy dajemy komuś coś dobrego, emocjonalnego, że tak powiem, za darmo), czułości itp. itd. - aż po inwestycje materialne. A im więcej inwestujemy w tę osobę, tym bardziej grzęźniemy w bezdennym bagnie naszych złudzeń. Dobrze, jeśli w zasadzie narzeczony nam odpowiada, a my odpowiadamy jemu, ale jeśli nie, co często się zdarza? Najgorszy scenariusz ma miejsce wtedy, gdy zaczynamy rozumieć, że nasz obiekt uwielbienia w jakiś sposób nie odpowiada oczekiwanemu obrazowi idealnemu – a im bardziej zagłębiamy się w las, tym większe są różnice z naszym ideałem. Pierwszym impulsem dla większości tych, którzy zainwestowali, nie jest zatrzymanie się i analiza, ale zainwestowanie jeszcze więcej, jeszcze lepiej, jeszcze lepiej – a wtedy ON zmieni się tak, jak chce. I ta nadzieja (oczywiście iluzja w rzeczywistości) zmusza niezmierzoną ilość węgla do wrzucenia do pieca potrzeby. Cóż, pamiętamy schemat – „im więcej inwestujesz, tym trudniej stracić”. To tak, jak z ludźmi w latach 90., którzy latami szli do pracy nie otrzymując wynagrodzenia, w nadziei, że w końcu zostanie ono wypłacone. W tym czasie pozbawieni skrupułów szefowie doprowadzili do bankructwa przedsiębiorstw, a ludzie zostali bez pracy i ostatecznie bez całej pensji. To samo dzieje się w związkach, w których jeden z partnerów desperacko liczy, inwestując, że drugi się zmieni. Z reguły nadzieje te nie są uzasadnione. Dziewczyny, jak już wspomniałam, napędzane bezlitosnym czasem (lub jego cieniem) i pytaniami babci na ławkach: „No cóż, nie znalazłaś jeszcze pana młodego?)”, i pytającymi spojrzeniami troskliwychkrewni, którzy w okresie dojrzewania bali się: „Jak nie przyniesiesz, to cię wyrzucę!”, a w wieku 25-30 lat już z nadzieją pytają, czy w mieszkaniu wezwanym zastają hydraulika przy okazji zmiany kranu: „Pan młody?” – wkrótce skupiają się tylko na znalezieniu męża. Nawiasem mówiąc, potencjalni mężowie, którzy wyłapią głodny błysk w oczach spragnionych małżeństwa dziewic, w końcu uciekają przed samym małżeństwem, jak żywi ludzie przed wampirem. Jednak dziewczęta w nadziei na trwały i długotrwały związek często potrafią zainwestować w młodego mężczyznę, nie mając czasu na zrozumienie, czy potrzebuje on tych bardzo... długoterminowych. Przecież młodzi ludzie nie zawsze z różnych powodów chcą długotrwałych relacji, ale nie inwestują w krótkoterminowe. No cóż, popłynęliśmy tam i tyle. Niektórym dziewczynom, nie rozumiejąc tego, udaje się inwestować po uszy). Nikt w ogóle nie inwestuje w krótkotrwałe związki – i dlaczego np. prostytutkom nie wolno inwestować w związki – to jest praca, a żaden rozsądny mężczyzna nie inwestuje w prostytutkę – bo obie strony zgadzają się na krótki czas za pieniądze. z dobrze znanego powodu, który może mieć to związek z miłością lub nie, ale w tym przypadku zdecydowanie nie chodzi o relacje. Im więcej inwestujemy w drugiego człowieka, tym jest on dla nas cenniejszy, a im mniej inwestujemy, tym bardziej jest on dla nas obojętny. Czasami młodzi ludzie nie reklamują się, że nie planują stałego związku (również z różnych powodów), a dziewczyna pewna, że ​​ten związek będzie trwał, dokonuje emocjonalnej inwestycji i bardzo się denerwuje, gdy okazuje się, że zainwestowała na próżno. Inwestuje się w drugą osobę w celu teraźniejszego „zysku” i otrzymania dywidend w przyszłości (krótkiej i nie tak bliskiej). Co możesz zyskać w teraźniejszości? Na przykład czułość, troska, ochrona - każdy ma swój własny zestaw pożądanych korzyści ze związku. W przyszłości para będzie już miała własny zestaw wzajemnego zrozumienia, wsparcia, pewności siebie, niezawodności itp. Ponadto ważne jest, aby zrozumieć, że jeśli obie osoby chcą stworzyć długotrwały związek, oboje powinni zainwestować w nim – za obopólną zgodą – i na równi. Gdy tylko jedna z par zacznie wierzyć, że inwestuje więcej (z reguły nikt nie wierzy, że inwestuje mniej), wówczas równowaga w związku zostaje zachwiana, a łódź miłości zaczyna robić się ciężka i wysychać z braku równowagi, która powoduje nieopłacalne przechylenie, a wtedy jedna z par może ogólnie zrobić zwód uszami - zabrać wszystkie swoje inwestycje (zwykle jest to łatwiejsze dla mężczyzny), wszystko całkowicie (z wyjątkiem materialnych). , oczywiście) - i idź dalej, jednocześnie szukając kogoś innego, kto mógłby zainwestować w to, co wziął z poprzedniego związku. Nieświadomy zwrot wcześniej dokonanych inwestycji z powrotem do ukochanej osoby następuje, ponieważ nagle uświadamia sobie, czego od niej oczekuje związek nie powstanie, że teraz nie ma już nic. I przychodzi moment, kiedy człowiek „widzi światło” i widzi przed sobą całkowite przeciwieństwo osoby, którą kiedyś spotkał. „To inna osoba!” on (y) myśli z przerażeniem. I to nie jest kolejna osoba, tylko idealny obraz i nadzieje rozsypane w pył, nie mogące wytrzymać zderzenia z trudną rzeczywistością. Ten drugi wydawał się inny (piękny, miły itp.) tak długo, jak jego „wirtualna rzeczywistość” była wypełniona inwestycjami w niego. Jednak z biegiem czasu mózg coraz częściej porównywał idealny obraz z rzeczywistym przed nosem i znajdował coraz więcej niespójności. Mózg zapisywał i zapisywał te niespójności, ale na razie nie wypychał wniosków, ale teraz mózg zgromadził pełny mózg niespójności, po prostu nie mieszczą się już w środku i jakiś drobiazg, ostatnia słomka.. .. skarpetka rzucona na podłogę, .... zirytowane spojrzenie przelewa się przez filiżankę - a niespójności wypadają w chaosie pełnym realizmu i grozy. A teraz ten drugi jest już postrzegany wyłącznie w negatywnym świetle jego wad. A pierwszy, zły i zaniedbany, cofa swoje inwestycje i robi pióro: czasami okazuje się, że jest to „długopis”).