Pytanie „czy kochasz siebie” u większości pacjentów szukających pomocy wywołuje dezorientację. Niektórzy twierdzą, że „prawdopodobnie nie”, a tylko niewielka część tak uważa kochają siebie, choć mylą dbanie o swoje ciało z miłością. Kwestia świadomości sygnałów swojego ciała jest generalnie kłopotliwa, ale słuchając i będąc świadomym potrzeb swojego ciała, można uniknąć wielu chorób zdolność do odpowiedniego reagowania na potrzeby swojego ciała w chwili urodzenia. Kiedy i w jaki sposób traci się tę zdolność? Postawa wobec siebie jest kształtowana w dzieciństwie przez rodziców. Rodzice, stale porównując dziecko z innymi dziećmi, a nie na jego korzyść, traumatyzują dziecko psychicznie, co przyczynia się do rozwoju niskiej samooceny, braku inicjatywy i wzorzec zachowań nastawiony na unikanie niepowodzeń, a nie na osiągnięcie sukcesu, u niektórych dzieci rozwija się nadmierna kompensacja, gdy próbując udowodnić rodzicom i sobie, osiągają już pewne sukcesy jako dorośli. Jednak za fasadą sukcesu kryje się zwątpienie i pragnienia o zrozumienie, miłość i uwagę, które są starannie ukryte, ponieważ są uważane za przejawy słabości. Taka osoba zmuszona jest do ciągłego porównywania się z innymi i otrzymuje bardzo wysoką poprzeczkę osiągnięć, co w zasadzie jest nieosiągalne jest jednym z czynników zaburzeń neuropsychicznych. Kolejnym czynnikiem psychotraumatycznym jest ignorowanie potrzeb dziecka (sztywne przewijanie, karmienie, gdy dziecko nie chce jeść, przyzwyczajanie do kontrolowania zadań fizjologicznych bez uwzględnienia wieku, uczenie dziecka na siłę). , w wyniku czego dziecko zostaje wyobcowane ze swojego ciała, w dorosłym życiu taka osoba nie „słyszy” swojego ciała, na przykład „pracuje na całego”, pozbawiając go odpoczynku, ale kieruje się postawami „musi”. ”, „musi” itp. W rezultacie rozwój choroby może nastąpić jako wypaczony sposób relaksu. Kolejnym czynnikiem jest brak lub nadmiar uwagi i miłości w dzieciństwie. Taka osoba jest w dużym stopniu zależna na uwagę innych. Ci „rzetelni” ludzie, którzy próbują przyjść z pomocą, nawet jeśli nie są o to proszeni. Z drugiej strony, gdy nie otrzymują nic w zamian za wszystkie swoje „dobre uczynki”. mówią o „czarnej niewdzięczności” ludzi, o ich bezduszności i niewrażliwości, kumulowaniu negatywnych emocji. Kategoria ta „kocha” ludzi z poczucia obowiązku tak bardzo, że wkrótce zaczynają ich nienawidzić. Przede wszystkim osoby te nienawidzą siebie. Często powyższe czynniki są ze sobą ściśle powiązane, przyczyniając się do niedopasowania miłość własna to akceptacja siebie wraz ze swoimi wadami i zaletami jako jedną całość. Tolerancyjna postawa wobec siebie pozwala mieć taki sam stosunek do innych ludzi. Osoba, która kocha siebie, jest świadoma swoich możliwości i potrzeb. Jeśli czuje się źle, to na przykład nie zrobi czegoś ofiarnie dla innych (odda miejsce w transporcie :-)), ale w lepszym stanie to zrobi. zrobić coś dla kogoś dobrze, nie oczekując wdzięczności. Czy można nauczyć się żyć w zgodzie ze sobą i innymi? Z pewnością! Skontaktuj się z psychoterapeutą, przyjdź i dowiedz się:-)