Od autora: Gdyby nasi przodkowie pochodzili od małp, nie byliby chowani na cmentarzu chrześcijańskim; mój prapradziadek, na przykład Ambroży, który wówczas mieszkał w Królestwie Polskim, został pochowany nie jak małpa, ale obok katolickiego opata Joachima Szostaka, którego uwagi na temat klimatu umiarkowanego i nadmiernego spożywania gorącej napoje nadal trzyma mój brat Iwan (major). Abat oznacza katolickiego księdza Antoniego Pawłowicza Czechowa. List do uczonego sąsiada Od wielu lat spory między kreacjonistami a ewolucjonistami nie ucichły, nie daj Boże znaleźć się między skałą a kowadłem, a mimo to człowiek starożytny istniał, próbował wypracować sobie swój sposób życia, myślał o swoim pojawienie się na ziemi, tj. szukał swojego stwórcy, lecz Bogu nie spieszy się z objawieniem, a teoria Darwina (i Lamarcka) pęka pod naporem krytyki ze strony coraz większej liczby wyznawców (nie wiadomo czego). V.I. Vernadsky zauważył kiedyś: „Naukowcy to ci sami marzyciele… nie są wolni w swoich pomysłach… Jestem w pełni świadomy, że mogę dać się ponieść fałszywym, zwodniczym, podążać ścieżką, która zaprowadzi mnie w dzicz …” – tak kiedyś odpowiedział Wernadski o swoich kolegach z nauki, może to był przejaw jego poczucia humoru, ale, jak wiadomo, w każdym dowcipie… A sam Karol Darwin jednak w to wierzył sprostował jedynie stwierdzenia Mojżesza: Bóg nie stworzył wszystkiego, lecz tylko kilka pierwotnych gatunków, resztę pozostawiając doborowi naturalnemu [Darwin, 1872, cyt. faksem wyd. 1956]. Niektóre stwierdzenia obu tych wielkich ludzi, jak przystosowanie organizmów do środowiska, posłużyły na poparcie każdej z trzech wersji: Mojżesza (przejaw pierwotnej celowości), Darwina (wynik selekcji) i Mojżesza -Darwin (pierwotna celowość plus selekcja). Mojżesz odwoływał się do władzy (samego Boga), Darwin do rozumu. Wypowiedzi Mojżesza nie można poprawiać i krytykować bez podważania autorytetu pierwotnego źródła, na którym się opierają na zasadzie credo, ut itel legem (wierzę, aby zrozumieć łacinę). Darwin polegał na działaniu rozumu, ale rozum wymaga dowodów i w tym miejscu teoria ewolucji zaczyna się ślizgać: nasz najbliższy krewny nie chce ewoluować, ani w zoo, ani na wolności. Jednym słowem, żeby poznać prawdę, bez wehikułu czasu się nie obejdzie. Ale i tak spróbujmy bez niego. Wiemy natomiast, że człowiek istnieje i znacząco różni się od swoich sąsiadów na drabinie ewolucyjnej (nawet gdyby człowiek został stworzony w tym samym czasie, to został stworzony dość prymitywnie, w przeciwnym razie stworzenie Internetu nie zajęłoby mu tylu lat) . Co jeszcze wiemy o tym, że zakochane ryby nie piszą wierszy, a ludzie tak? Że mowa lub poezja powstała jako pierwsza (Szekspir był tego pewien, ale my na razie nie), sądzę (a moje wykształcenie na to wskazuje), że najpierw człowiek zaczął rysować, ale kiedy przyszli krytycy, musiał wyjaśnić im, że To właśnie miał na myśli swoim rysunkiem i tak powstała mowa i cywilizacja (po niej poszła Inkwizycja) - gdy jeden hominid rzucił w drugiego nie kamień, ale słowo (będziemy mówić o wierze w moc słów w kontekście magii i jej żywotności). Ludzie mogą mi się sprzeciwić, bo na aktualnych wystawach i aukcjach można znaleźć rysunki zwierząt, które nawet specjalistom trudno odróżnić od dzieł impresjonistów! Oczywiście tak jest, są nawet tacy, którzy dopatrują się podobieństw między twórczością Picassa a malowidłami jaskiniowymi. Rzeczywiście, jest to niezwykle interesujący temat, jak narodziła się sztuka i co można uznać za sztukę, a co nie, spróbujmy to rozgryźć w innym temacie, ale teraz odniosę się do autorytetów: L. Tołstoj zaproponował całkowite porzucenie studiów nad piękno sztuki „dzięki jej czarującej niejasności i niekonsekwencji”, uznając, za Platonem, który już w IV wieku. pne mi. wykrzyknął: „Wydaje mi się, że dowiedziałem się, co oznacza przysłowie: „Rzeczy piękne są trudne!” Bez odbycia prawdziwej, a nie naukowo-spekulacyjnej podróży w czasie, nie dowiemy się wiarygodnie, jak rozpoczęła się ewolucja pierwszego człowieka i dokąd nas to zaprowadzi, jego ewentualnych potomków, ale moim zdaniemWedług niego zaczęło się to wtedy, gdy poszczególni ludzie zaczęli się różnić tym, że przy bardziej emocjonalnym i żywym myśleniu wyobraźni mieli silniejsze połączenia między półkulami mózgu a ręką niż inne, a następnie „żywe obrazy otoczenia, które przytłoczyły ich świadomość” zaczął tworzyć stabilne ognisko stresu psychicznego, przekształcając się w nerwicę” (Davidenkov, 1947, 1975). A ponieważ długotrwałe życie w stanie nerwicy jest dość problematyczne (nie dość, że ciągle masz ochotę na jedzenie i co minutę łapią Cię na przekąskę, to jeszcze teraz coś Cię podpiera od środka), półinstynktowny (instynktowna) pojawiła się potrzeba pozbycia się głównego źródła nerwicy - tłoczących się w świadomości obrazów wizualnych. I przenosiły się na ściany jaskiń, na płaszczyzny skał, na powierzchnię przedmiotów wykonanych z kości i kła mamuta, a także ucieleśniały się w płaskorzeźbach i tworzywach wolumetrycznych, a także w aparacie genetycznym Homo sapiens sapiens, wzdłuż wraz z „gramatyką generatywną” Chomsky’ego ukształtowała się podobna struktura, która operuje treścią nie werbalną, lecz figuratywną (archetypy). XX wiek W naszej literaturze archeologicznej i historycznej, obarczonej ideologią marksistowską, powszechna była hipoteza, że ​​nieutylitarna działalność człowieka, tj. sztuka powstała na bazie pracy i działań pracowniczych. Ale ta teoria nie została potwierdzona, przede wszystkim dlatego, że wszyscy pracowali, a bardzo nieliczni, obdarzeni specjalnymi zdolnościami artystycznymi, zaczęli rysować. Działalność zawodowa wymaga mobilizacji myślenia analitycznego (dla osób praworęcznych - lewa półkula), a talent artystyczny to dominacja myślenia wyobraźniowego, tj. prawa półkula i pewna kombinacja indywidualnych cech psychologicznych, tj. synchronizacja figuratywnych reprezentacji umiejętności motorycznych (wizualnych) Idea „wypoczynku”, którą starożytni rzekomo wypełniali różnymi sztukami, nie jest do końca przekonująca. Po prostu nie mieli czasu wolnego w naszym rozumieniu (jako czasu wolnego od „służby”), gdyż ich życie nie było podzielone na pracę i „niepracę” (jak odpocząć bez zabezpieczenia żelaznych drzwi). Sztuka we współczesnym znaczeniu tego słowa zaczęła się pojawiać dopiero wtedy, gdy człowiek był w stanie naprawdę się zrelaksować. Jeśli w palenisku płonie ogień, a wszechmocny bóg i więcej niż jeden chroni cię przed wszelkimi nieszczęściami, to dlaczego nie uchwycić tego cudownego krajobrazu stworzonego przez tego samego wszechmocnego boga? Ale zanim doszedł do idei, że „wszystko zostało stworzone przez jednego i wiecznego Boga”, człowiek zaczął tworzyć siebie. W dzisiejszych czasach powiedzenie, że „artysta musi być głodny”, jest wciąż żywe, ale pierwszy artysta był nie tylko głodny, ale bardzo głodny! Polowanie było zadaniem niezwykle trudnym i niebezpiecznym: „On i jego brat podeszli do stada hien. Przyciągaj uwagę zwierząt gestami i pomrukami. Hieny natychmiast zaczęły ich gonić. Zwykle w ten sposób hiena zostaje zwabiona w pułapkę. Ich zadaniem jest doprowadzenie hieny do dużego drzewa. Członkowie ich stada chowający się na niższych gałęziach wskoczą na zwierzę z góry i korzystając ze swojej przewagi liczebnej, zabiją je. Ale dzisiaj mogą pojawić się problemy. Po pierwsze: nie ma jednej hieny, są trzy, są bardzo duże. Problem drugi: podczas paniki on i jego brat stracili orientację i teraz są zagubieni. Gdzie jest to wielkie drzewo, w którym ukryli się ich bracia? Biegną. Widzą dużą kałużę pełną płynnego błota. Bez chwili wahania rzucają się w to. Błoto jest doskonałą przeszkodą dla hien. Ona i jej brat potrafią biegać zarówno na czterech, jak i na dwóch nogach. Hieny tego nie potrafią. Wstają, stają na tylnych łapach i szybko przekraczają kałużę. Błoto przykleja się do kończyn, ale prawie nie spowalnia ich ruchów, ale hieny utkną w glinie wszystkimi czterema łapami. Byli pewni, że hieny przestaną gonić, lecz hieny, mając trudności z wydostaniem się z błota, ze zdwojoną siłą kontynuowały pościg. ON i jego brat uciekają. Najszybsza hiena prawie ich dogoniła. Czuje jej cuchnący i gorący oddech na łydkach. Główną zasadą szybkiego biegania jest to, aby nigdy nie oglądać się za siebie. Nie ważne co się stanie. Ale ciekawośćobezwładnia. Chce wiedzieć, czy hiena próbuje go złapać. Odwraca się lekko i widzi otwarte usta, ostre kły gotowe przebić jego ciało. Ci nasi przodkowie wciąż niewiele różnili się od zwierząt, ale na ziemi (i to dość pewnym krokiem) ci, którzy już zaczęli je rozumieć. czym różni się od prymitywnych zwierząt chodzących (wstaw drugi element) Odkryły śpiące stado i otoczyły jego tymczasowe schronienie. Członkowie stada wychodzą, żeby je zobaczyć. To nie są pawiany. Oni też stoją na tylnych łapach. Ich głowy są ustawione w ten sam sposób, wyglądają tak samo, jest ich taka sama liczba. Lider wychodzi na spotkanie kogoś innego. Jak zwykle zaczyna od zastraszenia. Ale przywódca drugiej grupy nie jest pod wrażeniem. Dziwne, że obok niego silne samce też stoją spokojnie, a ich samice nie krzyczą. ON się niepokoi. Lider nie szczędzi grymasów i zgrzytania zębów. Krzyczy, tupie nogami, obnaża zęby. Drugi przywódca patrzy na niego i wydaje się niemal rozbawiony całym tym hałasem. Samice jego stada wspierają przywódcę okrzykami i gestami. Być może dzięki połączeniu wysiłków możliwe będzie zastraszenie najwyższej jakości. Drugi przywódca milczy i uważnie się przygląda. Drugi po prostu zachowuje się spokojniej. Lider czuje, że nie ma już na co czekać i postanawia zaatakować. Uderza przeciwnika w czubek głowy, dając do zrozumienia, że ​​musi pochylić głowę przed sobą. Przeciwnik opuszcza głowę, ale nie na znak poddania, ale w celu podniesienia gałęzi z ziemi. Bierze go mocno prawą ręką. Wszystko dzieje się jakby w zwolnionym tempie Widząc, że wróg spuścił głowę, przywódca traci czujność. Przywódca drugiej watahy podnosi kij, ale zamiast złamać go uderzeniem w kolano, precyzyjnym ciosem rozbija czaszkę wroga. Przywódca jego stada zdaje się na chwilę zastygać w zdumieniu, po czym pada bez życia na plecy. Przywódca drugiego stada przygląda się kijowi, zwłokom wroga i myśli, że dzisiaj udało mu się przeprowadzić ciekawy eksperyment, który będzie miał miejsce. rozwijaj naukę i technologię swojej epoki. Pierwsza kobieta w jego stadzie rzuca się na wroga, chcąc pomścić swojego samca. Wrogi przywódca ponownie podnosi kij i zabójczo uderza furią w głowę. Maczuga jest niezwykle skuteczną bronią. Wszyscy nagle zdają sobie sprawę, że drugi przywódca ma moc odebrania życia. Ma przeczucie. Straszne uczucie, że wyprzedził ich ktoś silniejszy. Nagle zdaje sobie sprawę, że jego stado zostało w tyle. Na sygnał wrogie stado rzuca się na nich z kijami w rękach identycznymi jak ich przywódca. Panika. Biegną. Druga wataha ich goni. Wiele osób umiera. Kilka samic zostaje schwytanych. Będą należeć do przywódcy i innych silnych samców. Geny stada będą się mieszać z genami innych ludzi. Drugi przywódca intuicyjnie czuje, że ich wataha potrzebuje dopływu nowych sił, aby ulepszyć potomstwo Oprócz idei klubu, przywódca przeciwników właśnie wymyślił koncepcję „jeńców wojennych”. Bernard Werber „ojciec naszych ojców” Starcia cywilizacji, zarówno dawniej, jak i dziś, bardzo często kończą się wojną, ale wygrywa nie ten, kto ma większy kij, ale ten, który ma silniejszego ducha. Przywódca drugiego plemienia nie krzyczy, nie próbuje zastraszyć i nie okazuje troski; działa skutecznie i prowadzi swoje plemię, bo czuje jakąś władzę, która przekracza jego zrozumienie, co sprzyja jemu, jego plemieniu. Nie napina już gardła, żeby przestraszyć wroga, dźwięki, które teraz wydaje, adresowane są do tego niewidzialnego, który chroni jego i jego plemię, którego niewidzialną obecność stale odczuwa. „Nowy człowiek” znacząco różni się od całego otaczającego go świata , ale nie chodziło o objętość mózgu (słoń czy ówczesny mamut miał znacznie większy mózg) i nie o chodzenie w pozycji pionowej (kura czy ówczesny ptak Dodo też chodził na dwóch nogach), w ludzkim mózgu powstały zmiany ludzkie - zbyt ludzki. Jak to się stało, nadal nie jest jasne: u kreacjonistów wszystko jest jasne; Bóg jest wielkim projektantem, jest także głównym wykonawcą, ale ewolucjoniści nie mogą znaleźć wspólnego języka. Darwiniści uważają, że ludzie to zwierzęta, które przypadkowo nabyły gen pozwalający im stać na tylnych łapach. ;)