Tak, w każdym z nas drzemie demony, wygenerowane przez naszą własną wyobraźnię, które nie pozwalają nam trzeźwo i świadomie postrzegać i reagować na otaczający nas świat. Ich szkielet tworzą pretensje dzieci do ważnych dla dziecka dorosłych, do nas samych, do nas samych, do naszych niespełnionych pragnień, które czają się głęboko w nas i prowadzą z nami niekończącą się debatę o tym, jak by wszystko mogło być, gdyby nie... Tak naprawdę każdy taki element w naszym wewnętrznym świecie jest niezależną osobowością, czymś w rodzaju nas samych, ale z własnymi przekonaniami i charakterem. I to właśnie ten „chór subosobowości” w nas zagłusza, zniekształca, a czasem całkowicie blokuje przepływ informacji, które otrzymujemy z zewnątrz, jakościowo naruszając właściwą interpretację tego przepływu w przypadku, gdy nasze wewnętrzne głosy są prawie całkowicie zablokowany i/lub nie do poznania zniekształcony zewnętrzny przepływ informacji, można zaobserwować zjawisko, które w psychiatrii nazywa się potocznie „schizofrenią”. Ale nawet osoba zdrowa psychicznie często prowadzi wewnętrzny dialog z tym chórem „doradców”. Inna sprawa, że ​​u osoby zdrowej psychicznie głosy tych subosobowości są trzymane pod kontrolą i stanowią jedynie niewielką część jednej, głównej osobowości, którą zwykliśmy uważać za siebie i która niczym dobry i rozsądny władca, potrafi podejmować własne decyzje, nie zwracając uwagi, a często całkowicie ignorując głosy swoich doradców na zarządzie. Sztuka polega na tym, że nasz stosunek do wydarzeń zewnętrznych, a w efekcie nasze reakcje na nie, często są wynikiem rozgrywki z naszymi wewnętrznymi demonami. Często nie walczymy z zewnętrznymi warunkami i relacjami, walczymy i kłócimy się sami ze sobą. Z tej pozycji za jedno z zadań samorealizacji i samorozwoju można uznać znalezienie wspólnego języka, akceptację i możliwie najpełniejszą integrację wielu naszych wewnętrznych ja z naszą podstawową osobowością. Integracja, aż w idealnym przypadku nasza osobowość stanie się jedną całością. Rzeczywiście spór i jawny sprzeciw wobec tego, co już jest częścią nas samych, wobec tego, co już stanowi naszą istotę, jest drogą błędną i nieskuteczną. Musimy nauczyć się negocjować z naszymi wewnętrznymi demonami. Musisz nauczyć się negocjować nawet z tą kudłatą małpą, która wciąż żyje w każdym z nas. A do tego, jak uczy nas konfliktologia, po pierwsze musimy spojrzeć na problem oczami przeciwnika, a po drugie znaleźć sposób na wykorzystanie siły przeciwnika dla osiągnięcia wspólnego celu. Wysiłki, jakie wkładamy w sortowanie rzeczy wypowiedziane razem z sobą mądrzej wykorzystać dla własnego rozwoju i efektywniejszej interakcji z niezwykle ciekawym otaczającym nas światem. Trudno sobie wyobrazić osobę, która jest w stanie samodzielnie przejść całą tę drogę, aby przekształcić nasze wewnętrzne, tak pstrokate i zawsze kłócący się tłum, w harmonijnie pracujący zespół. Jest bardzo trudne, jeśli nie niemożliwe, aby zwykły człowiek samodzielnie, bez pomocy z zewnątrz, rozwikłał w sobie cały łańcuch zdarzeń, warunków i doświadczeń, które doprowadziły do ​​ukształtowania się jego obecnej osobowości. W tej trudnej sprawie, jak i w zasadzie w rozwiązywaniu wszelkich konfliktów, bardzo skuteczna jest pomoc psychologa, trenera czy coacha, który będzie pełnił rolę przewodnika po tej ścieżce i będzie pełnił rolę lustra, wyraźniej odzwierciedlającego wewnętrzne doświadczenia klienta, skupienie uwagi na kluczowych powiązaniach przyczynowo-skutkowych.