Od autora: Anna Władimirowna Afanasjewa – psycholog medyczny najwyższej kategorii certyfikacyjnej, członek pełnoprawny OPPL, członek Automatyki i ECPP, zawodowy mediator Tylko leniwi nie pisali o przebiegu i leczenia depresji, ale w przededniu nadchodzącego okresu jesienno-zimowego, obfitującego w ich zaostrzenia, chciałbym dodatkowo zwrócić uwagę na szereg aspektów, mimo że depresję zwykle interpretujemy bardzo „szeroko” i „w przybliżeniu”. i to w ogóle diagnostyka medyczna stała się całkowicie „popowa”, istnieje znaczne niedoszacowanie zagrożeń i ryzyka tej choroby u osób starszych. Tymczasem częstość występowania zaburzeń depresyjnych w tej grupie społecznej jest wysoka, a zaangażowanie informacyjne i kierowanie do specjalistów tradycyjnie niskie. Myślę, że powodów takiego stanu rzeczy jest kilka, sami ludzie starsi, często cierpiący na przewlekłe, często kaleczące choroby somatyczne uważają, że obniżenie jakości życia (ból, zły sen, uczucie osłabienia i zmęczenia, apatia, brak przyjemności i radości) są nieuniknionym i naturalnym towarzyszącym procesom starzenia. Od pewnego momentu życie jest przez nich postrzegane jako „przetrwanie”, co oczywiście nie sprzyja optymizmowi, odporności na choroby i ogólnej witalności. Kontekst społeczno-psychologiczny życia w starszym wieku ma swoją specyfikę: społeczną zmniejsza się aktywność i liczba kontaktów, maleje stopień zaangażowania. W niektórych projektach życiowych „odchodzą” osoby bliższe i dalsze, ryzyko utraty „rówieśników” znacznie wzrasta. Spotkania z faktami „cierpienia”, „choroby” i „umierania” są coraz liczniejsze. To nieuchronnie wpływa na psychikę starszej osoby, powodując różne reakcje emocjonalne. Pomoc psychoterapeuty i psychologa medycznego może być dobrą pomocą w pomaganiu osobie starszej w „zintegrowaniu się” z rzeczywistością starzenia się, zaakceptowaniu jej i dostrzeżeniu za nią czegoś, co może dać siłę, pocieszenie i służyć jako źródło inspiracji z drugiej strony model domowej opieki zdrowotnej nie zakłada finansowania przez państwo i udziału psychoterapeutów i psychologów medycznych w obowiązkowych, a nawet dobrowolnych programach ubezpieczeń zdrowotnych. Oznacza to, że kwestie związane z „jakością życia” są przedmiotem troski i nieuniknionych wydatków finansowych dla samych obywateli. Zwrócenie się do państwowej opieki psychiatrycznej, choć bezpłatne, powoduje jednak ostrożność i obawę przed stygmatyzacją wśród dużej liczby osób starszych. W tej sytuacji wskazane byłoby, aby młodsze pokolenia z większym zainteresowaniem i uwagą przyjrzały się swoim starszym bliskim . Musimy wyjść z założenia, że ​​wiek „dojrzały”, „starszy” i „starczy” to długie okresy w życiu współczesnego człowieka, które ze względu na wzrost średniej długości życia proporcjonalnie się wydłużają. Za linią oddzielającą „dojrzałość” od „starzenia się” kryją się radości, przyjemności, a nawet możliwość „zmian psychologicznych poprawiających jakość życia”. Warto pamiętać, że wiele chorób wieku podeszłego wiąże się z wysokim ryzykiem rozwoju depresja „wtórna” (spowodowana somatycznie). Należą do nich choroby układu krążenia, przewodu pokarmowego i endokrynologiczne. Współistniejąca depresja znacząco pogarsza przebieg i rokowanie choroby podstawowej, powodując zjawisko „oporności terapeutycznej” (stan, w którym terapia nie przynosi istotnej poprawy w chorobie). Dzięki terminowemu wykryciu i skorygowaniu depresji następuje znaczna poprawa samopoczucia fizycznego i psychicznego. Ważne jest również, aby wiedzieć, że istnieją formy depresji, które eksperci nazywają larwowaną - „ukrytą”. W takich przypadkach osoba cierpiąca na depresję nie skarży się na podłoże emocjonalne i nie zauważa pogorszenia nastroju. Jednak osoby mające z nim kontakt mogą zaobserwować przejawy „apatii” (obojętności na.