Od autora: Notatka z własnej praktyki. Opublikowano po raz pierwszy. W artykule wykorzystano materiały pochodzące z badań naukowych i praktycznych dotyczących tego problemu I. N. Dobridena. Wczorajsza terapia piaskiem umożliwiła nawiązanie kontaktu z dzieckiem cierpiącym na mutyzm funkcjonalny. Pracowaliśmy w „trybie ciszy” (jako jedna z niezbędnych zasad). Po pracy w piaskownicy psychologicznej (a założonym celem zajęć w piaskownicy jest diagnoza komunikacji, motoryki i granic społecznych dziecka) dziecko zaczęło nawiązywać kontakt wzrokowy, wzrosła motoryka rąk. aktywny (zmniejszenie „osłupienia” motorycznego). A potem stało się możliwe rysowanie „lęków”, a nawet refleksja nad emocjami po lekcji za pomocą kart metaforycznych. Cieszę się. Jest kontakt - będziemy działać dalej! PS Fabuła kompozycji piasku została opracowana przeze mnie. Ważne było dla mnie zmotywowanie dziecka do kontaktu ze mną poprzez wspólne ułożenie wzoru z muszelek i kryształków. No cóż, mandala doskonale harmonizuje stan emocjonalny, a w piaskownicy go „ugruntowuje”, dodając dziecku pewności siebie. Występuje tam również rodzina muszli. Dziecko samodzielnie wybrało kartkę i umieściło ją w piaskownicy, a przy okazji bliżej miejsca, w którym siedział psycholog. To, co oceniam, a także pozytywne odzwierciedlenie kontaktu dziecka ze mną Mutyzm (łac. Mutus – niemota) to niemożność mówienia przy nienaruszonym narządzie mowy. Najczęstszą przyczyną mutyzmu jest uraz psychiczny, który odgrywa Rola supersilnego środka drażniącego dla osłabionych komórek kory mózgowej wynika z rozróżnienia mutyzmu funkcjonalnego (histerycznego, powstającego na tle psychotraumy, czyli określa się także mutyzm planowy, selektywny) i organicznego (organiczne zaburzenia funkcjonowania mózgu). Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem charakterystycznym dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, objawiającym się świadomym unikaniem komunikacji werbalnej przy dominującym zachowaniu funkcji mowy w sytuacjach psychotraumatycznych dla dziecka. Mutyzm wybiórczy po raz pierwszy opisał A. Kussmaul w 1877 r., który opisał 3 przypadki tak zwanej „afazji dobrowolnej” (aphasia voluntaria). Mutyzm funkcjonalny jest odwracalny. Osoby cierpiące na mutyzm histeryczny nie mogą mówić szeptem, chociaż ruchy warg i języka są całkowicie zachowane. Dobrze rozumieją mowę ustną i pisaną oraz potrafią pisać, nie podejmując prób wydawania jakichkolwiek dźwięków. Pacjenci tacy utrzymują kontakt z innymi poprzez gesty i mimikę. Obiektywne badanie często ujawnia znieczulenie lub niedoczulicę podniebienia miękkiego i gardła, języka i warg. Pacjenci z mutyzmem histerycznym nie wydają się zaniepokojeni swoim zaburzeniem, co wyraźnie odróżnia ich od pacjentów z organicznymi zaburzeniami mowy. Trudności w diagnostyce różnicowej chorób organicznych pogłębiają się w przypadku rozwoju zaburzeń nerwicowych na podstawie istniejących objawów organicznych. Jeżeli wraz z niemożnością mówienia stwierdza się całkowity ubytek słuchu, przy jednoczesnym zachowaniu przez pacjenta możliwości wyrażania się poprzez pisanie, mówi się o surdomutyzmie (łac. surdus – głuchy, mutus – niemy) – głuchomutyzmie. Mutyzm może ponadto występować w zaburzeniach psychicznych – otępieniu depresyjnym, katatonicznym i psychogennym, w ciężkich zaburzeniach apatoabulicznych. Należy odróżnić mutyzm funkcjonalny od organicznego, czyli tzw. mutyzm akinetyczny. Termin ten oznacza szczególny stan objawiający się brakiem aktywnych ruchów i mowy z powodu uszkodzenia (uraz, udar, nowotwór) aktywujących części formacji siatkowej zlokalizowanej w ustnej części pnia mózgu, przy zachowaniu świadomości. Objawy kliniczne tego zespołu są uważane za najcięższy brak motywacji do mówienia. Mutyzm histeryczny jest funkcjonalny i odwracalny, ponieważ ze względu na transcendentalność).