Kiedy patrzymy na nasze dzieci, marzymy, aby były silne, samowystarczalne, niezależne, łatwo radziły sobie z trudnościami życiowymi, umiały podejmować decyzje i brać na siebie odpowiedzialność. Ale często zamiast dawać im możliwość zrobienia czegoś samodzielnie, czasami popełniać błędy i wspierać je, ograniczamy, mówimy, że się myli i staramy się kontrolować lub robić wszystko sami, zauważając jednocześnie, że jesteśmy starsi i dlatego wiemy lepiej. Czasami słyszałem od niektórych klientów: „I słusznie, że mnie pobili, ale wyrosłem na mężczyznę” lub inną opcję: „Pobili mnie i wyprowadzili na jaw, a ja biłem swoich własnych ludzi – was trzeba być wobec nich bardziej rygorystycznym, w przeciwnym razie zostaną zepsute”. Ale faktem jest, że kara nie zmienia zachowania, ale je tłumi. To przyczynia się do pojawienia się strachu, niepewności i bierności. Jeśli rodzice często karzą, krytykują, poniżają, to u dziecka rozwija się nieufność do otaczających go osób – jeśli najbliżsi go tak traktują, to czego można oczekiwać od obcych. Co więcej, gdy rodzice źle traktują dziecko, dają mu pojęcie, na jakie traktowanie zasługuje i, oczywiście, w okresie dojrzewania trudno mu zająć godne miejsce wśród kolegów z klasy i bronić siebie i swojej opinii wśród rówieśnikami, bo rodzicom nie wolno było tego robić. W rezultacie nastolatek nie jest z siebie zadowolony, pojawia się negatywny stosunek do samego siebie, dewaluacja swoich sukcesów, obawa przed komunikacją z rówieśnikami, stara się unikać jakiejkolwiek komunikacji i szuka znajomych w Internecie lub gra komputerowo. Dlatego wiele zależy od nas, rodziców, a my możemy pomóc, aby nastolatek był pewny siebie, aktywny i nie bał się odpowiedzialności: 1. nawiąż z nastolatkiem relację pełną zaufania (zamiast całkowitej kontroli): wtedy on sam to zrobi chętnie opowie Ci o swoich myślach, uczuciach, działaniach, a Ty możesz zaproponować mu różne rozwiązania, a nastolatek będzie mógł wybrać jedno z nich zgodnie ze swoim typem charakteru; 2. pozwolić nastolatkowi mieć własne zdanie – pokaże to jego wagę, będzie miał pewność, że jego zdanie jest cenne dla innych ludzi i nie będzie się bał go wyrażać; 3. ufać nastolatkowi: będzie ufał sobie (w wyborze zawodu, pracy, partnera itp.) i nie będzie szukał kogoś, kto podjąłby za niego decyzję; 4. pomóc nastolatkowi właściwie ocenić jego możliwości, podkreślić jego mocne strony, promować akceptację jego słabości – tutaj wypada mówić o jego wyjątkowości jako jednostki; 5. Nie zawsze jest możliwe, aby nastolatek zajął w szkole satysfakcjonujące miejsce wśród rówieśników, wówczas szczególnie ważne jest, aby miał pewne hobby i zainteresowania, w których może odnieść sukces: i zrozumie, że są obszary, w których może bądź jednym z najlepszych i ciesz się szacunkiem i uznaniem innych. Z troską, Marina. W razie pytań chętnie pomogę. Recepcja codziennie umawia się telefonicznie 916 970 81 31