Spójrzmy na depresję z perspektywy emocjonalnej. Myślę, że wiele osób już opisywało przyczyny depresji, ale w skrócie są to czynniki fizjologiczne, gdy depresja wiąże się ze składem chemicznym mózgu, różnicami w poziomie serotoniny, noradrenaliny itp.; czynniki społeczno-psychologiczne – kiedy wychowanie i środowisko mogą zwiększać ryzyko depresji. W depresji mamy dużą kombinację różnych emocji, pomysłów, wspomnień (strat) i myśli. Bardzo często obejmuje różne objawy somatyczne: ból serca/klatki piersiowej, ból mięśni, ból pleców, bezsenność/dłuższy sen, utratę apetytu, ból brzucha, ciągłe zmęczenie i znużenie. Zatem doświadczenie depresji obejmuje: smutek jest główną emocją depresja, złość – może być skierowana na siebie lub na otoczenie, poczucie winy – wobec bliskich, z nadmiernymi wymaganiami wobec siebie, wstręt – do siebie lub innych. Strach – często skłania do odmowy jakichkolwiek działań, osiągnięć, wrogości - może być skierowany na społeczeństwo i na siebie, poczucie beznadziejności i bezsilności. Smutek, jako emocja oparta na tym, że nie potrafimy sobie poradzić ze stratą, może być nie tylko fizyczna (śmierć/odejście bliskiej osoby). ukochanej osoby), ale także psychicznej, kiedy tracimy złudzenia i wyobrażenia o świecie, swoich możliwościach i innych ludziach, poczucie własnej wartości możemy stracić także na skutek różnych kłopotów: utraty pracy, braku partnera życiowego, niemożności radzić sobie z obelgami itp. . Obejmuje to także poczucie osamotnienia i opuszczenia, które wynika z poczucia nieadekwatności w obliczu zagrożeń ze strony świata/społeczeństwa. Jeśli zostałeś przebadany przez lekarzy i stwierdziłeś, że z hormonami wszystko jest w porządku i można wykluczyć fizjologiczne przyczyny depresji, powinieneś zwrócić uwagę na przyczyny psychologiczne. W Psychoterapii Pozytywnej mówiliśmy o ciągłym konflikcie z samym sobą, o nadmiernej grzeczności (umiejętności ukrywania swoich uczuć i nie opowiadania o swoich myślach innym osobom, aby utrzymać z nimi kontakt (wszystko mi odpowiada, nie obraziłeś mnie, jest to ok), co zmusza do powstrzymywania się, wewnątrz jest dużo napięcia, brak sensu, uzupełnianie zasobów itp. Terapia poznawczo-behawioralna ma doskonałe ćwiczenia do pracy z „depresyjnym umysłem”, na który składają się: Negatywne myślenie: wszystko jest źle, życie upada, wszystko traci sens, nie mam nic, co by się ułożyło. Natrętne myśli i samokrytyka: jestem zła, to wszystko moja wina, muszę być lepsza, ciągle wszystko psuję starych wspomnień nieprzyjemnych epizodów w życiu: Powinienem był zrobić inaczej..., moja wina, że... , powinienem się domyślić... Brak przyjemności i nagrody: Nic nie lubię, nie lubię zasługuję na nagrodę. Dewaluacja siebie i moich działań: było łatwo, każdy może to zrobić, co w tym złego? Ja mogę to zrobić lepiej, ale inni mogą to zrobić szybciej. Dysfunkcyjne zasady i wymagania: jaki powinien być człowiek bądź, jacy ludzie powinni się wokół mnie znajdować, jak się im nie pokazywać, bo inaczej mi odmówią Pracując w tych obszarach, możesz znacznie zmniejszyć poziom depresji lub „pozbyć się” jej. Ważne: tylko Depresję można zdiagnozować u psychiatry, tylko on może przepisać leki przeciwdepresyjne. W przypadku depresji zawsze wskazana jest psychoterapia, a w razie potrzeby farmakologia. Społeczność VKontakte