Opublikowano na Femina.by Kiedy dziecko ma koszmary, trochę się jąka, często jest kapryśne i uparte, obgryza paznokcie lub ssie palce, rodzice zwykle uzasadniają swoją bezczynność słowami: „ W porządku, wyrośnie z tego!” I to tak, jakby nie zauważały, ilu jest nerwowych dorosłych, którzy nigdy nie wyrosli ze swoich problemów z dzieciństwa. Do powyższych oznak dziecięcej nerwowości można dodać także obsesyjne lęki, które sprawiają, że dziecko jest przestraszone i niespokojne; zachowania histeryczne, gdy dziecko wszelkimi sposobami stara się zwrócić na siebie uwagę, czy to tarzając się po podłodze, czy piszcząc, zaburzenia snu (trudności z zasypianiem, zaburzenia snu, częste koszmary senne, płytki sen), płaczliwość (jęczenie), moczenie nocne (moczenie nocne), masturbacja, tiki nerwowe, zachowania agresywne lub wrogie, trudności w nawiązywaniu przyjaznych kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi, lękliwość i bolesna nieśmiałość. Dziecko może mieć tylko kilka z wymienionych objawów, ale jeśli zakłócają one jego normalne życie i rozwój, należy skonsultować się z psychoneurologiem - wszystko to są oznaki nerwowości lub nerwicy. Nerwowość na ogół nie jest uważana za poważny problem, na który zasługuje interwencja z zewnątrz. Wszyscy, dorośli i dzieci, są zdenerwowani - życie, jak mówią, takie jest. A jednak spróbujemy wniknąć w głąb tego tajemniczego sformułowania i zrozumieć, co doprowadza dzieci do „takiego życia”. Przede wszystkim zauważamy, że specjaliści w dziedzinie psychoneurologii nie podzielają filistyńskiego punktu widzenia, że ​​nerwowość jest. drobny problem. Według A.I. Zacharowa, znanego psychoneurologa dziecięcego, „nerwica jest chorobą, która wpływa na istotne aspekty rozwoju osobowości, system jej relacji w rodzinie, a następnie z rówieśnikami i innymi dorosłymi. Przyczyną nerwicy są ostre emocjonalnie, ważne dla dziecka przeżycia, z którymi nie jest ono w stanie samodzielnie sobie poradzić ze względu na związaną z wiekiem niedojrzałość psychiki, intensywność traumatycznego wpływu lub trudne do rozwiązania okoliczności. W większości przypadków okolicznościami tymi będzie postawa rodziców wobec niego jako do osób najważniejszych oraz sama atmosfera psychologiczna rodziny, z którą nierozerwalnie związane jest życie dziecka.” Innymi słowy, u dziecka nie pojawiają się objawy nerwowe tak po prostu, ale z konkretnego i ważnego powodu, i ten powód w zdecydowanej większości przypadków ma miejsce w rodzinie. W przeciwieństwie do zdrowych dzieci, które szukają ochrony i wsparcia w rodzinie, dla dziecka nerwowego rodzina jest źródłem zmartwień i niepokoju, ponieważ to w nim dochodzi do wydarzeń traumatycznych dla psychiki dziecka. Neurotyzacja dziecka może nastąpić już w tzw. okresie prenatalnym, tj. przed urodzeniem. Kobieta w ciąży z jakiegoś powodu dotkliwie przeżywa ciążę, nie mogąc poradzić sobie ze swoim niespokojnym, niespokojnym, niezadowolonym stanem, doświadczając stresu, przekazuje te same odczucia płodowi na poziomie hormonalnym, co niekorzystnie wpływa na powstawanie jego układu neuroregulacyjnego systemy. Po urodzeniu takie dziecko często zaczyna od hałasu i śpi niespokojnie, łatwo się męczy, nie toleruje jasnego światła, duszności, głośnych dźwięków, a jego ogólna odporność spada - byłoby dziwne, gdyby spokojne dzieci rodziły się nerwowe matki. Dlatego też, zauważając u dziecka niewłaściwe objawy nerwowe, nie powinieneś zadawać retorycznego pytania: „Skąd on to wziął?”, ale przede wszystkim zwróć uwagę na siebie i swoje życie rodzinne. Jakie problemy rodzinne najczęściej irytują dzieci? Po pierwsze, odwrócenie ról w rodzinie, gdy matka jest surowa i wymagająca jak mężczyzna, a ojciec miękki i niezdecydowany jak kobieta lub mało uczestniczy w życiu rodzinnym. Ludzie zazwyczaj przynoszą to zniekształcone zachowanie od rodziny, z której pochodzą. Odwrócenie ról następuje także w rodzinie pełnej, gdy matka traktuje dzieci tak rygorystycznie i pryncypialnie, jakby była ojcem nie uznającym żadnych słabości. Ona dominuje w rodziniekonkuruje z ojcem i nie może dać dzieciom ciepła. Wtedy jedynym sposobem na emocjonalną komunikację z matką stają się reakcje neurotyczne, takie jak uporczywe lęki, obsesyjne niezrozumiałe kaszle, niewytłumaczalny ból brzucha. Takie reakcje mogą zwrócić uwagę matki i złagodzić jej formalny stosunek do dzieci. Chłopiec Denis (4 lata), gdy tylko matka zaczęła go karcić, zaczął mimowolnie kaszleć. Ona, znając jego zły stan zdrowia i obawiając się wszelkiego rodzaju chorób, natychmiast przeszła na to i stała się wobec niego miękka i protekcjonalna - kaszel ustąpił. Ogólnie rzecz biorąc, chłopcy są bardziej podatni na nerwice, gdy ich matka dominuje w rodzinie. Można to wytłumaczyć faktem, że jeśli nie ma otwartego konfliktu małżeńskiego, matka „wyładowuje się” na synu, widząc w nim kontynuację swojego niezdecydowanego i słabego męża. Spróbujmy stworzyć uogólniony portret rodzica, który , ze względu na swoje cechy osobiste, osłabia układ nerwowy jego dziecka. Po pierwsze, charakteryzuje go zwiększona wrażliwość emocjonalna, skłonność do „brania sobie do serca” każdej drobnostki i łatwe wpadanie w wzburzenie. Drugą cechą charakterystyczną jest niepokój i niestabilność nastroju (głównie w kierunku jego obniżenia). Co więcej, taki rodzic często ma sprzeczną osobowość, niedopasowanie uczuć i pragnień (on sam nie wie, czego chce); łączy w sobie następujące niezgodne cechy: dominację, egocentryzm (fiksacja na swoim punkcie widzenia) i hipersocjalność (zwiększone trzymanie się zasad, przesadne poczucie obowiązku, trudność w kompromisie). Tę wybuchową mieszankę uzupełniają zwątpienie, problemy z osobistym samostanowieniem, wewnętrzne niezadowolenie z siebie i swojego życia. Jakie błędy w rodzicielstwie popełniają najczęściej rodzice? Po pierwsze, w relacjach z dziećmi wielu rodziców nieświadomie kompensuje swoje nieprzereagowane uczucia i doświadczenia. Przykładowo matka, która boi się samotności, zaczyna swoją nadopiekuńczością „dławić” niezależność i indywidualność dziecka; lub napięcie nerwowe po ciężkiej pracy skutkuje załamaniem u ojca w postaci krzyku i kar fizycznych. Kolejnym błędem jest przerzucanie własnych problemów na dzieci, gdy dorośli przypisują dzieciom lub obwiniają je za to, co tak naprawdę tkwi w samych rodzicach. Można powiedzieć, że rodzice nie zauważają swoich braków, ale widzą je w dziecku i żądają od niego tego, czego sami nie są przykładem. Charakterystycznym błędem w wychowaniu jest rozdźwięk między słowem a czynem, gdy rodzice mówią jedno i zrób coś innego (kłamanie jest złe, ale gdy znajomy zadzwoni w niewłaściwym czasie, powiedz, że nie ma mnie w domu), pokazując w ten sposób niekonsekwencję i dwoistość swojej osobowości. Należy również wspomnieć o takim czynniku neurotyzmu u dzieci jak brak zrozumienia przez dorosłych wyjątkowości rozwoju osobistego dzieci. Rodzice, którym brakuje podstawowej wiedzy na temat rozwoju dziecka, mogą na przykład uważać dziecko za uparte, jeśli chodzi o utrzymanie naturalnego poczucia własnej wartości. Albo rodzice myślą, że dziecko nie chce spełniać ich wymagań (porządnie jeść w wieku jednego lub dwóch lat), ale po prostu nie może tego zrobić ze względu na swój wiek. Jest to taki czynnik neurotyczności, jak brak akceptacji dziecka bardzo poważna i dotkliwa w skutkach. Jest to spowodowane albo niechęcią do posiadania dziecka w ogóle, albo przedwczesnym porodem. W dużym stopniu wpływa to na kondycję dziecka w pierwszych latach życia, kiedy dziecko najbardziej potrzebuje emocjonalnej ciepłej postawy mamy. Brak akceptacji jest jedną z przyczyn powstawania licznych lęków u dzieci. Problem ten często pojawia się u młodych mam, które mają słabo rozwinięte poczucie macierzyństwa. Brak akceptacji objawia się wczesną odmową karmienia piersią przez matkę, wczesnym umieszczeniem dziecka w żłobku lub przekazaniem go krewnym lub niani; niezadowolenie i irytacja wobec siebie i dziecka, przewaga negatywnych ocen dotyczących charakteru dziecka, nieufność do rozwijających się doświadczeń życiowych dzieci, skrajne formy pobłażania lub odwrotnie,Despotyczny styl wychowania Rozbieżność pomiędzy wymaganiami i oczekiwaniami rodziców a możliwościami i potrzebami dzieci jest głównym czynnikiem chorobotwórczym powodującym stres neuropsychiczny u dzieci. Nie jest to łatwe dla dzieci, których rodzice są bardzo ambitni, a w dodatku nieświadomi emocjonalnie - mogą po prostu „uciszyć” dziecko dokuczaniem i wyśmiewaniem. Nie sposób wymienić wszystkich błędów postaw rodzicielskich. Oczywiste jest, że zdrowie układu nerwowego dzieci jest w naszych rękach. Musimy to tylko zrozumieć z całą powagą i nie robić z dzieci zakładników naszych osobistych problemów. Kiedy dziecko ma koszmary, trochę się jąka, często jest kapryśne i uparte, obgryza paznokcie lub ssie palce, rodzice zwykle usprawiedliwiają swoją bezczynność! słowa: „W porządku, wyrośnie!”. Wydaje się, że nie zauważają, ilu jest nerwowych dorosłych, którzy nigdy nie wyrosli ze swoich problemów z dzieciństwa. Do powyższych oznak dziecięcej nerwowości można dodać także obsesyjne lęki, które sprawiają, że dziecko jest przestraszone i niespokojne; zachowania histeryczne, gdy dziecko wszelkimi sposobami stara się zwrócić na siebie uwagę, czy to tarzając się po podłodze, czy piszcząc, zaburzenia snu (trudności z zasypianiem, zaburzenia snu, częste koszmary senne, płytki sen), płaczliwość (jęczenie), moczenie nocne (moczenie nocne), masturbacja, tiki nerwowe, zachowania agresywne lub wrogie, trudności w nawiązywaniu przyjaznych kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi, lękliwość i bolesna nieśmiałość. Dziecko może mieć tylko kilka z wymienionych objawów, ale jeśli zakłócają one jego normalne życie i rozwój, należy skonsultować się z psychoneurologiem - wszystko to są oznaki nerwowości lub nerwicy. Nerwowość na ogół nie jest uważana za poważny problem, na który zasługuje interwencja z zewnątrz. Wszyscy, dorośli i dzieci, są zdenerwowani - życie, jak mówią, takie jest. A jednak spróbujemy wniknąć w głąb tego tajemniczego sformułowania i zrozumieć, co doprowadza dzieci do „takiego życia”. Przede wszystkim zauważamy, że specjaliści w dziedzinie psychoneurologii nie podzielają filistyńskiego punktu widzenia, że ​​nerwowość jest. drobny problem. Według A.I. Zacharowa, znanego psychoneurologa dziecięcego, „nerwica jest chorobą, która wpływa na istotne aspekty rozwoju osobowości, system jej relacji w rodzinie, a następnie z rówieśnikami i innymi dorosłymi. Przyczyną nerwicy są ostre emocjonalnie, ważne dla dziecka przeżycia, z którymi nie jest ono w stanie samodzielnie sobie poradzić ze względu na związaną z wiekiem niedojrzałość psychiki, intensywność traumatycznego wpływu lub trudne do rozwiązania okoliczności. W większości przypadków okolicznościami tymi będzie postawa rodziców wobec niego jako do osób najważniejszych oraz sama atmosfera psychologiczna rodziny, z którą nierozerwalnie związane jest życie dziecka.” Innymi słowy, u dziecka nie pojawiają się objawy nerwowe tak po prostu, ale z konkretnego i ważnego powodu, i ten powód w zdecydowanej większości przypadków ma miejsce w rodzinie. W przeciwieństwie do zdrowych dzieci, które szukają ochrony i wsparcia w rodzinie, dla dziecka nerwowego rodzina jest źródłem zmartwień i niepokoju, ponieważ to w nim dochodzi do wydarzeń traumatycznych dla psychiki dziecka. Neurotyzacja dziecka może nastąpić już w tzw. okresie prenatalnym, tj. przed urodzeniem. Kobieta w ciąży z jakiegoś powodu dotkliwie przeżywa ciążę, nie mogąc poradzić sobie ze swoim niespokojnym, niespokojnym, niezadowolonym stanem, doświadczając stresu, przekazuje te same odczucia płodowi na poziomie hormonalnym, co niekorzystnie wpływa na powstawanie jego układu neuroregulacyjnego systemy. Po urodzeniu takie dziecko często zaczyna od hałasu i śpi niespokojnie, łatwo się męczy, nie toleruje jasnego światła, duszności, głośnych dźwięków, a jego ogólna odporność spada - byłoby dziwne, gdyby spokojne dzieci rodziły się nerwowe matki. Dlatego zauważając nieodpowiednie objawy nerwowe u dziecka, nie powinieneś zadawać retorycznego pytania: „Skąd on to wziął?”, Ale przede wszystkim zwróć uwagę nana siebie i swoje życie rodzinne Jakie problemy rodzinne najczęściej irytują dzieci? Po pierwsze, odwrócenie ról w rodzinie, gdy matka jest surowa i wymagająca jak mężczyzna, a ojciec miękki i niezdecydowany jak kobieta lub mało uczestniczy w życiu rodzinnym. Ludzie zazwyczaj przynoszą to zniekształcone zachowanie od rodziny, z której pochodzą. Odwrócenie ról następuje także w rodzinie pełnej, gdy matka traktuje dzieci tak rygorystycznie i pryncypialnie, jakby była ojcem nie uznającym żadnych słabości. Dominuje w rodzinie, rywalizuje z ojcem i nie potrafi dać dzieciom ciepła. Wtedy jedynym sposobem na emocjonalną komunikację z matką stają się reakcje neurotyczne, takie jak uporczywe lęki, obsesyjne niezrozumiałe kaszle, niewytłumaczalny ból brzucha. Takie reakcje mogą zwrócić uwagę matki i złagodzić jej formalny stosunek do dzieci. Chłopiec Denis (4 lata), gdy tylko matka zaczęła go karcić, zaczął mimowolnie kaszleć. Ona, znając jego zły stan zdrowia i obawiając się wszelkiego rodzaju chorób, natychmiast przeszła na to i stała się wobec niego miękka i protekcjonalna - kaszel ustąpił. Ogólnie rzecz biorąc, chłopcy są bardziej podatni na nerwice, gdy ich matka dominuje w rodzinie. Można to wytłumaczyć faktem, że jeśli nie ma otwartego konfliktu małżeńskiego, matka „wyładowuje się” na synu, widząc w nim kontynuację swojego niezdecydowanego i słabego męża. Spróbujmy stworzyć uogólniony portret rodzica, który , ze względu na swoje cechy osobiste, osłabia układ nerwowy jego dziecka. Po pierwsze, charakteryzuje go zwiększona wrażliwość emocjonalna, skłonność do „brania sobie do serca” każdej drobnostki i łatwe wpadanie w wzburzenie. Drugą cechą charakterystyczną jest niepokój i niestabilność nastroju (głównie w kierunku jego obniżenia). Co więcej, taki rodzic często ma sprzeczną osobowość, niedopasowanie uczuć i pragnień (on sam nie wie, czego chce); łączy w sobie następujące niezgodne cechy: dominację, egocentryzm (fiksacja na swoim punkcie widzenia) i hipersocjalność (zwiększone trzymanie się zasad, przesadne poczucie obowiązku, trudność w kompromisie). Tę wybuchową mieszankę uzupełniają zwątpienie, problemy z osobistym samostanowieniem, wewnętrzne niezadowolenie z siebie i swojego życia. Jakie błędy w rodzicielstwie popełniają najczęściej rodzice? Po pierwsze, w relacjach z dziećmi wielu rodziców nieświadomie kompensuje swoje nieprzereagowane uczucia i doświadczenia. Przykładowo matka, która boi się samotności, zaczyna swoją nadopiekuńczością „dławić” niezależność i indywidualność dziecka; lub napięcie nerwowe po ciężkiej pracy skutkuje załamaniem u ojca w postaci krzyku i kar fizycznych. Kolejnym błędem jest przerzucanie własnych problemów na dzieci, gdy dorośli przypisują dzieciom lub obwiniają je za to, co tak naprawdę tkwi w samych rodzicach. Można powiedzieć, że rodzice nie zauważają swoich braków, ale widzą je w dziecku i żądają od niego tego, czego sami nie są przykładem. Charakterystycznym błędem w wychowaniu jest rozdźwięk między słowem a czynem, gdy rodzice mówią jedno i zrób coś innego (kłamanie jest złe, ale gdy znajomy zadzwoni w niewłaściwym czasie, powiedz, że nie ma mnie w domu), pokazując w ten sposób niekonsekwencję i dwoistość swojej osobowości. Należy również wspomnieć o takim czynniku neurotyzmu u dzieci jak brak zrozumienia przez dorosłych wyjątkowości rozwoju osobistego dzieci. Rodzice, którym brakuje podstawowej wiedzy na temat rozwoju dziecka, mogą na przykład uważać dziecko za uparte, jeśli chodzi o utrzymanie naturalnego poczucia własnej wartości. Albo rodzice myślą, że dziecko nie chce spełniać ich wymagań (porządnie jeść w wieku jednego lub dwóch lat), ale po prostu nie może tego zrobić ze względu na swój wiek. Jest to taki czynnik neurotyczności, jak brak akceptacji dziecka bardzo poważna i dotkliwa w skutkach. Jest to spowodowane albo niechęcią do posiadania dziecka w ogóle, albo przedwczesnym porodem. W dużym stopniu wpływa to na kondycję dziecka w pierwszych latach życia, kiedy dziecko najbardziej potrzebuje emocjonalnej ciepłej postawy mamy. Odrzucenie jest jednym z