Według statystyk co godzinę na skutek zaburzeń odżywiania (ED) umiera jedna osoba na świecie, a pod względem śmiertelności wśród innych zaburzeń psychicznych zaburzenia odżywiania zajmują drugie miejsce, ustępując jedynie przedawkowaniu narkotyków. Panuje błędne przekonanie, że na zaburzenia odżywiania cierpią tylko osoby z nadwagą, jednak jeśli spojrzeć na statystyki, 65% osób cierpiących na ten problem nie miało problemów z wagą. Ten artykuł jest dla Ciebie, jeśli: - Podzielisz żywność na zdrową i szkodliwą; - Masz obsesyjne myśli o tym, co i ile już zjadłeś i zjesz w przyszłości. — Boisz się, że schudniesz lub przytyjesz, — Stosujesz dietę lub post przerywany, — Jesteś nadmiernie gorliwy w aktywności fizycznej, — „Przeżyj załamanie” po diecie; — Licz kalorie; — Celowo odmawiaj „szkodliwej” żywności. Zastanówmy się więc, czym jest zaburzenie odżywiania, jakie są trudności w relacjach z jedzeniem, przejdźmy do źródeł zaburzenia i. jak sobie z tym poradzić? Zaburzenia odżywiania, zwane także zaburzeniami odżywiania, to klasa zaburzeń psychicznych związanych z zaburzeniami odżywiania. Oznacza to, że nie można „tylko jeść” ani „po prostu nie jeść”. W takich przypadkach prawie wszystkie myśli są zajęte jedzeniem, pojawiają się lęki, a jedzenie działa jako narzędzie tłumienia lęku, stresu i perfekcjonizmu, a nie tylko jako źródło sytości. Jeśli wcześniej panowała opinia, że ​​zaburzenia odżywiania są częstsze nastoletnie dziewczęta, obecnie spotykamy je u dzieci od 7. roku życia, także u mężczyzn. Trudno mówić o przyczynach zaburzeń odżywiania, bo nie przeprowadzono wystarczających badań, a istnieją „grupy ryzyka”. Na przykład w przypadku, gdy dziecko wychowywane jest w warunkach braku miłości i uwagi, na przykład w sierocińcu, lub są rodzice, ale starają się zaszczepić dzieciom perfekcjonizm - chęć bycia doskonałym we wszystkim. Kultywuje się przekonanie, że wszystko powinno być pod kontrolą i że na każde pytanie istnieje jasna, poprawna odpowiedź. A jeśli coś pójdzie nie tak, to samo dziecko jest z konieczności winne, co powoduje silny niepokój i strach przed sytuacjami zwiększonej odpowiedzialności i niepewności. A jeśli na tę sytuację nałoży się także stereotyp, że szczupli ludzie odnoszą sukcesy, są interesujący itp., to osoba naturalnie dochodzi do wniosku, że musi schudnąć. Automatycznie pojawia się myśl, że „kiedy schudnę, wszystko zmieni się na lepsze: poprawi się moje życie osobiste, wreszcie pojawi się porządna praca, będzie więcej znajomych. Najczęściej wyróżnia się trzy rodzaje zaburzeń odżywiania: Anoreksja nervosa – ostre ograniczenia w spożywaniu pokarmów spowodowane wypaczonymi wyobrażeniami o własnym ciele lub całkowitym odrzuceniem go, w wyniku czego pacjent może mieć nieprawidłowo niską masę ciała. Bulimia nervosa – nadmierne spożywanie pokarmu, po którym z powodu lęku przed przybraniem na wadze należy się go pozbyć wywołując wymioty, zażywając leki „oczyszczające”, wzmożoną aktywność fizyczną i inne metody. Kompulsywne objadanie się to napadowe, niemal niekontrolowane spożywanie dużych ilości pokarmu w krótkim czasie. Historia już od 300 roku p.n.e. i od V do XV wieku. OGŁOSZENIE Pojawiają się wzmianki o dobrowolnym oczyszczaniu organizmu z pożywienia i odwrotnie, o jego nadmiernym spożywaniu. W czasach niedożywienia wywoływanie wymiotów uważano za praktykę duchową, część tradycji kulturowej, która nawoływała do celowego ograniczania i odrzucenia świata fizycznego i materialnego. Wiodącą motywacją nie była chęć utraty wagi, jak to się dzieje w naszych czasach, ale chęć wyższego życia duchowego, ale współcześni badacze uważają, że natura tego zaburzenia jest w tamtych czasach taka sama jak w naszych czasach, po prostu wtedy wartości kulturowe narzucały społeczeństwu, miał zostać „świętym”, a teraz miejsce to zastąpiła „moda na szczupłość”. Jak sobie radzić? Osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania powinny zacząć od rozpoznania problemu i poszukiwania pomoc specjalisty i wsparcie bliskich,.