Drodzy czytelnicy! Chciałbym zaproponować Państwu temat nietypowy dla naszej profesji. Takie są moje przemyślenia - o nas, psychologach, psychoterapeutach, psychiatrach i innych osobach zaangażowanych w POMAGANIE LUDZIOM. Mam na myśli raczej pomoc psychologiczną. Chociaż oba pojęcia są dość trudne do jasnego i jednoznacznego zdefiniowania. Pomoc to to i tamto, a pomoc psychologiczna, jako jej odmiana, to to, to i tamto. Czy uważasz, że zwykła rozmowa to pomoc psychologiczna? Kiedy specjalista po prostu Cię słucha, bardzo uważnie, zwracając uwagę na każde Twoje słowo, działanie i nadaje znaczenie każdemu impulsowi emocjonalnemu, który zauważy? I czy uważa się, że nie udzielono Ci właściwej pomocy, jeśli terapeuta, do którego przyszedłeś na wizytę w zwykłej przychodni, nie wysłuchał Twoich skarg, zbadał Cię mechanicznie i bez patrzenia przepisał Ci kilka rodzajów tabletek? uważa się za co - to oczywiste, ale w drugiej sytuacji ludzie często zwracają się do wyższych władz z żądaniem LUDZKIEGO leczenia. Zakładam, że prawie każdy z Was był w takiej sytuacji. A teraz sugeruję, abyś zrobił tylko jeden mentalny krok i, jak to mówią, zajął miejsce innego, tego samego specjalisty, który oczywiście sam wybrał zawód, otrzymuje za to pieniądze itp. itp. Proponuję zrobić ten konkretny krok mentalny, ponieważ często w swoim życiu i pracy spotykam się z takim sformułowaniem – PO PROSTU STAŃ NA MOIM MIEJSCU Wyobraź sobie, że ta obok Ciebie, która Twoim zdaniem POWINNA Ci pomóc, też ma swoje życie. Twoje zmartwienia, wysiłki, marzenia, próby, niepowodzenia, wzloty i upadki, bóle głowy i zły stan zdrowia, obawy o Twoje dziecko i obawy o Twoich starszych rodziców. A to wszystko musi oczywiście pozostawić poza swoją instytucją, urzędem, a wiele więcej MUSI, naszym kompetentnym zdaniem, popartym Internetem, dużą ilością literatury specjalistycznej. Jest tą samą osobą, która do niego przychodzi. Jak to mówią, mięso robi się z tego samego... Tak, ma dużą wiedzę, tak, przeszedł specjalne szkolenie, tak, w swojej dużej i niezbyt dużej praktyce spotykał się z różnymi przypadkami. Ale też się boi, też jest chory, jest też zły i zawiedziony życiem. I za każdym razem zaczyna na nowo budować relacje z każdym, kto do niego przychodzi. Rozpoczynając swoje małe życie od nowa – od czystej kartki papieru, od pierwszego słowa, od pierwszego spotkania, za każdym razem zanurzając się w nowy, nieznany dotąd świat, o którym nie można przeczytać w żadnej książce – świat Inna osoba. Wyobraźcie sobie sytuację dokowania stacji kosmicznej Mir z satelitą, promem, jak pokazano w telewizji - to wydarzenie, radosne, ekscytujące, bardzo ważne, wszystkie systemy pracują w trybie ulepszonym, wszyscy czekają w tym samym momencie statek zaczyna się trząść, coraz mocniej i mocniej – i oto!!! – połączenie się powiodło, rozpoczynają się kolejne etapy pracy. Wyobraźmy sobie więc, że każde nowe spotkanie z osobą dla terapeuty jest takim połączeniem. I nigdy nie można przewidzieć, jak to się stanie, czy wszystkie systemy będą działać, czy wszystko pójdzie dobrze, czy będą awarie i awarie, czy zawiodą czujniki tego czy innego przedziału... Wciąż pamiętam ten moment mojego życia pierwsze „dokowanie”, które miało miejsce kilka lat temu, kiedy zadzwoniłem do Ilyi Kuzniecowa - chciałem zapisać się na seminarium. Był w drodze, gdzieś szedł, a ja byłam bardzo zdenerwowana i bałam się, że mu przeszkadzam (myślę, że ten stan jest Wam znany). I jakoś odpowiedział tak – zaledwie kilka zdań spokojnym, pewnym siebie tonem zabrzmiało dla mnie bardzo wspierająco i szczerze. Te zwroty i ta intonacja wystarczyły mi, aby zacząć robić to, co planowałem od tak dawna. Do dziś, kiedy to wspominam, zalewa mnie fala wdzięczności i łez. Jestem bardzo wdzięczny Ilji za te kilka prostych zdań, w których nie było ani magicznej pigułki, tak często oczekiwanej od „asystenta”, ani…