Proces zadumy. Brytyjski psychoanalityk W. Bion początkowo określa go jako proces zachodzący pomiędzy matką a dzieckiem, podczas którego dziecko poprzez mechanizm identyfikacji projekcyjnej wydala z siebie na matkę nieznośne doznania (niepokój, przerażenie), a ona je przekształca (zawiera). na znośne (które dziecko następnie wprowadza). Aby przeprowadzić proces „zadumy” u matki, konieczne jest, aby miała ona wystarczający spokój, zrozumienie i przejęcie bieżących doświadczeń niemowlęcia oraz zdolność powstrzymania tych negatywnych doświadczeń niemowlęcia. Wynikiem „zadumy” jest funkcja alfa matki polegająca na przetwarzaniu elementów B dziecka i przekazywaniu mu ich jako elementów alfa (co przyczynia się do powstania własnej funkcji alfa dziecka). Bion uważa proces „zadumy” za czynnik funkcji alfa: „śnienie... stan umysłu, który jest otwarty na przyjęcie wszelkich „przedmiotów” od ukochanego obiektu i dlatego jest w stanie dostrzec projekcyjne identyfikacje niemowlęcia, niezależnie od tego, czy są odczuwane... jako dobre lub złe [1, s. 51]. Do udanej „zadumy” matka potrzebuje odpowiednio rozwiniętej zdolności do samodzielnej refleksji. R & D. Hinshelwood w Słowniku definiuje „zadumę” jako stan psychiczny matki, niezbędny dziecku od niej [3]. Inny brytyjski psychoanalityk, pediatra Donald Winnicott, zwrócił uwagę na relację dziecka z matką, która nie traktowała ich osobno, a jedynie jako diadę „matka-dziecko”. Następnie podejście to znalazło swoje odzwierciedlenie w rozważaniu intersubiektywnej interakcji analityka i analizanta jako pary w przestrzeni analitycznej (czyli tego, co dzieje się między nimi). „Trzymanie” D. Winnicotta – nastawienie matki wobec dziecka, jej gotowość do interakcji z nim (przyjemność macierzyństwa i wzajemna przyjemność z interakcji dziecka i matki) różni się od „zadumy” Biona w kontekście zadań rozwiązywane przez podmioty interakcji: Główną funkcją „trzymania” u Winnicotta – utrzymywania dziecięcej wszechmocy „Zadumy” Biona jest proces, w którym matka przejmuje nieznośne doświadczenia dziecka i przekazuje mu funkcję alfa, aby zrozumiało rzeczywistość i świat; utrata wszechmocy niemowlęcej [3] „Zadufanie” jest procesem wewnętrznym, natomiast trzymanie jest etapem przejściowym pomiędzy zewnętrznym a wewnętrznym [2] Przyczyny niedoboru „zadumy”: Cechy obiektu zewnętrznego – matka: matka nieobecna emocjonalnie, ale fizycznie obecny (odległy, przygnębiony itp.). Jeśli matka nie może marzyć, to nie jest w stanie zaspokoić potrzeb psychicznych dziecka. W ten sposób jego frustracja wzrasta, przekształcając się w chroniczną; Kruchy pojemnik matki i nadmierny nacisk na identyfikację projekcyjną niemowlęcia [3] Cechy charakterystyczne niemowlęcia: Zazdrość wobec niemowlęcia (z powodu dużej liczby sadystycznych impulsów niemowlę może nadmiernie „ atakować zawierającą funkcję matki, od której jest zależny”, zawężając możliwość introjekcji dobrego obiektu) [3]; W procesie analitycznym „zaduma” oznacza aktywność analityka związaną ze szczególnym stanem jego psychiki – tzw. „śnieniem”, którego celem jest wrażliwość analizanta na materiał. „Zaduma” analityka pozwala mu uświadomić sobie coś, co nie jest jeszcze dostępne dla pacjenta. Proces ten implikuje u psychoanalityka stan „pływającej uwagi”, co implikuje otwartość na własne, swobodne skojarzenia jako reakcje na materiał pacjenta, a co za tym idzie, zdolność zrozumienia tego, co się z nim dzieje. Pacjent może nie rozumieć własnego stanu psychicznego: „...pacjent psychotyczny ma zdolność wzbudzania emocji u analityka; jego skojarzenia są elementami ekranu beta, mającymi wywołać interpretacje lub inne reakcje, które z większym prawdopodobieństwem będą związane z potrzebą emocjonalnej interwencji pacjenta niż z potrzebą interpretacji psychoanalitycznej” [1,.