Zauważyłam, że wśród wielu osób panuje opinia – świadoma czy nie – że „lepiej nie” kontaktować się z psychologiem, bo to oznacza, że ​​„coś jest z Tobą nie tak”, „sam sobie nie radzisz” „Nie mogę zwariować”, „tylko słabi ludzie chodzą do psychologa”, „po co psycholog, skoro można porozmawiać z przyjacielem” i tak dalej. Ale czy rzeczywiście zwracanie się do psychologa jest normalne? Moim zdaniem, jeśli dana osoba zwraca się do psychologa, mówi to bardziej o jego sile niż słabości. Siłę, by przyznać, że coś nie idzie tak, jak byśmy chcieli; że „Nie jestem jeszcze tym, kim chciałbym być. A tym bardziej powiedzieć o tym drugiej osobie, przyznać się do tego przed nim. To samo w sobie wymaga odwagi i siły. Następnie trzeba zainwestować pieniądze, czas , wysiłek w pożądane zmiany. A często może to wymagać dużo pieniędzy, czasu i wysiłku. Fakt, że człowiek ma to wszystko: odwagę, pieniądze, czas, siłę - już wskazuje, że zdecydowanie nie jest „słabym”. nawet jeśli jeszcze nie jest, jest daleki od Twojego ideału siebie lub nie spełnia oczekiwań innych. Tak, samodzielne radzenie sobie z niektórymi trudnościami życiowymi lub zadaniami może być trudne W tym przypadku Einstein na początku powiedział, że nie da się wyjść z sytuacji za pomocą tych samych metod (czytania, myślenia i zachowania), za pomocą których dotarliśmy do celu. Dlatego niektórych problemów nie rozwiązuje się samodzielnie latami i dziesięciolecia, chociaż możemy tam zainwestować wiele środków i podjąć wiele prób (nie udaje nam się znaleźć pracy, założyć rodziny), zostać rodzicami, poprawić relacji z dziećmi itp.) - po prostu nie widzimy na to nowych sposobów zadziałają, albo uważamy, że nie jesteśmy w stanie ich wdrożyć. Tak czy inaczej, sytuacja się nie zmienia. OK, dlaczego przyjaciele/znajomi nie są odpowiedni? Psycholog to osoba, która nie tylko cię słucha i powtarza za tobą. Wysłucha Cię i znajdzie rozwiązanie. W przeciwieństwie do znajomych, którzy często słuchają, przynajmniej częściowo dla siebie, dla zaspokojenia swojej ciekawości („Och, kim on jest? A kim ona jest? A co z tobą?”) lub innych potrzeb. Tworzy bezpieczne środowisko, w którym możesz popełniać błędy i rozmawiać o błędach bez obawy przed oceną lub krytyką. Zadaje pytania lub zauważa coś w mowie lub zachowaniu klienta, co pozwala mu dostrzec jego „martwe punkty”, a co za tym idzie – nowe ścieżki, nowe działania, nowe strategie zachowania – a w efekcie nowe rezultaty. A kiedy zostaną znalezione nowe możliwości, osoba radzi sobie sama - nie zawsze trzeba chodzić do psychologa. I tu także chodzi o siłę: „Zauważyłem, czego mi brakuje, znalazłem sposób, aby to zmienić (na przykład z pomocą psychologa), zmieniłem się i stałem się inny (bardziej stabilny, silniejszy, bardziej elastyczny, miękki, spokojniejszy - dodaj swoje )). W rezultacie wzrosły moje możliwości. Dlaczego „psychologia jest dla słabych”? Ogólnie rzecz biorąc, moje osobiste stanowisko jest takie, że zwrócenie się do psychologa jest zaletą, a nie słabością.?