Od autora: Dokumentalna opowieść z praktyki Miejskiego Centrum Opieki Paliatywnej i Organizacji Pielęgniarskiej w Mińsku Historia relacji Katyi i Wasyi zaczęła się od zwykłej historii relacji pomiędzy dwójka młodych ludzi, których łączy wzajemna sympatia. Wasia pracowała jako kierowca trolejbusu i mieszkała w akademiku wydziału tramwajów i trolejbusów przy ulicy Nadieżdinskiej w Mińsku, a Katya pracowała jako sprzedawca w kiosku znajdującym się w pobliżu akademika. Wracając po pracy, Wasilij często robił zakupy w kiosku Katii. Już dawno zauważył sympatyczną sprzedawczynię i nie przepuścił odpowiedniej okazji, aby spotkać się z nią ponownie. Tak więc dzień po dniu wzajemne współczucie zaczęło przeradzać się w uczucia i pewnego dnia Wasilij zdał sobie sprawę, że kocha Katię Ślub był skromny, ale najważniejsze nie było to, ale fakt, że Wasilij i Katia mieli miłość, prawdziwą miłość, a nowożeńcy mieli także własną przestrzeń mieszkalną - To mały pokój Wasilija w akademiku. Wszystko w życiu młodych ludzi szło dobrze, dopóki nie wydarzyła się tragedia. Katastrofa wydarzyła się niespodziewanie i jak uderzenie pioruna wstrząsnęła życiem rodzinnym nowożeńców. Odwiedzając krewnych w Stolbtsach, Wasilij i jego przyjaciele postanowili dobrze się bawić w samochodzie jednego ze swoich przyjaciół. Efektem jest wypadek, w którym nikt nie odniósł poważnych obrażeń, z wyjątkiem Wasii, która siedziała obok kierowcy. Wasilij doznał poważnego urazu mózgu ze złamaniem czaszki i rozległym krwiakiem. Na szczęście operację przeprowadzono szybko, niemal natychmiast po przyjęciu do najbliższego szpitala międzypowiatowego w Stołcowie. Wniosek lekarzy, podobnie jak stan Wasilija, nie pozostawił szans ani nadziei – całkowity bezruch i przemiana w „żywą roślinę”, co w języku medycznym nazywa się stanem wegetatywnym. Cóż może być gorszego dla młodej żony, niż dowiedzieć się trzy miesiące po ślubie, że jej mąż będzie „żywą rośliną” do końca życia… Trudno w tej sytuacji szukać jakichkolwiek słów wsparcie, współczucie lub usprawiedliwienie wszelkich ludzkich działań. Katii nie pozostało nic innego, jak tylko w milczeniu przyjąć taki werdykt losu i zastanowić się, jak dalej żyć jako młoda, pełna sił i piękna dziewczyna z bezradnym, niepełnosprawnym mężem, a raczej z „rośliną”, o którą trzeba tylko dbać jak dziecko do końca życia, nie oczekując niczego w zamian. Prawdopodobnie można natychmiast wycofać się i kategorycznie odmówić roli dożywotniej żony-pielęgniarki, zwracając Wasilija pod opiekę swoich starych rodziców. Prawdopodobnie można było poszukać miejsca lub instytucji rządowej, w której należałoby umieścić Wasilija, przerzucając jednocześnie wszystkie wydatki i całą odpowiedzialność na barki państwa. Można było znaleźć wiele innych, całkowicie legalnych sposobów na ucieczkę od tego ciężaru, ale Katya nie bała się i nie porzuciła niepełnosprawnego męża. Kochające kobiece serce podjęło w tej sytuacji jedyną słuszną decyzję – zostać przy nim do końca i opiekować się nim jak dzieckiem tak długo, jak długo im, a raczej jemu, pozwoli Bóg. I wrócili z Wasią do maleńkiego pokoiku Wasi w schronisku i zaczęła się trudna codzienność opieki nad beznadziejną pacjentką.----------------------------------- -------- -------------Historia relacji Katii i Wasyi mogła się tu zakończyć, jak kończy się większość podobnych historii z zakresu opieki paliatywnej, ale na tym się nie skończyła, bo w tej historii wiara była żywa i nadzieja. Na tym się nie skończyło, bo miłość tu żyła i to ona stworzyła ten mały cud – cud przemiany i powrotu do zdrowia niemal beznadziejnie chorego człowieka. Miesiąc po powrocie do hostelu Wasilij, ku zaskoczeniu wszystkich, zaczął powoli odzyskiwać zmysły. Stopniowo świadomość i pamięć częściowo do niego powróciły. Kiedy nasz zespół paliatywny przyjechał na pierwszą wizytę do Wasilija, on wciąż leżał z wystającymi rurkami od tracheostomii i rurką do żywienia wewnętrznego, a Wasyja ściskał w dłoni wykręcone ze spastyczności ciastko... - Dlaczego gryziesz? sam na tym? - zapytała Swietłana Wiktorowna Łopatko - pielęgniarka i=902