Od autora: We współczesnych warunkach, gdy instytucja rodziny przechodzi zmiany jakościowe, bardziej niż kiedykolwiek potrzeba specjalistów, którzy pomogą w normalizacji i budowaniu relacji w parze psycholog z parami nie polega na tworzeniu „niezdrowych” „zdrowych” par, ale na dostosowaniu ich do siebie, aby mogli wygodnie żyć, być obecni, komunikować się tu i teraz, angażować się we wspólne sprawy i snuć plany na przyszłość We współczesnych warunkach, gdy instytucja rodziny ulega zmianom jakościowym, bardziej niż kiedykolwiek są poszukiwani specjaliści, którzy pomagają normalizować i budować relacje w parach. Jednak pomimo zmiany form rodziny, jej istota pozostaje ta sama. Człowiek zawsze stara się zjednoczyć z innymi swego rodzaju; jest to jego potrzeba specyficzna dla gatunku. I dlatego niezależnie od tego, jak dokładnie będzie wyglądać rodzina w przyszłości, zadaniem psychologa jest pomoc parom, które chciałyby być razem, ale napotykały na swojej drodze pewne trudności i przeszkody nie polega na zrobieniu „zdrowej” pary z „niezdrowej” pary, ale na dostosowaniu ich do siebie, aby mogli wygodnie żyć, być obecni, komunikować się tu i teraz, angażować się we wspólne sprawy i snuć plany na przyszłość Związki małżeńskie obecnie ulegają przemianie, ale nie wiemy, jak będą wyglądać za 10–20 lat, dlatego też moim zdaniem w poradnictwie małżeńskim nie ma pojęcia „normy”, niezależnie od tego, jak dziwnie to może zabrzmieć w związku dwojga nie jest niczym przypadkowym (przynajmniej wybór pierwszego małżonka jest z góry przesądzony). Najczęściej ludzie łącząc się w pary, nieświadomie szukają kogoś, kto mógłby zrekompensować im braki, a dokładniej: to, co nie powstało w rodzinie rodzicielskiej. Podam przykład. Załóżmy, że mężczyzna, który doświadcza problemów w relacji z matką, szuka kobiety, która jest matką. Takiego, który uzna jego znaczenie i autonomię oraz pomoże mu oddzielić się od prawdziwej matki. Albo dziewczyna, która ma słabą wewnętrzną figurę ojca, próbując wypełnić ten brak wewnętrznej „męskości”, odnajduje siebie silnego mężczyznę. jej zdaniem i traci własną indywidualność, z całych sił starając się teraz utrzymać to uczucie. A wewnętrzna „męskość” odpowiada za naszą pewność siebie, poczucie własnej wartości, oddzielenie się od siebie jako odrębnego „ja” i świadomość naszych wewnętrznych granic. W ten sposób dziewczyna wpada w pułapkę uzależnienia od miłości. Czasem warto dowiedzieć się tego w gabinecie psychologa i rozegrać te scenariusze tutaj, zamiast rozgrywać je w prawdziwym życiu, zmieniając partnera po partnerze kulturze gloryfikuje się ideał miłości romantycznej, czyli zakochania. Znaczenie tej idei jest takie: ONA czuje się źle bez NIEGO, ON czuje się źle bez NIEJ, oni czują się nieszczęśliwi, nie mogą realizować się w życiu bez tego drugiego. I wtedy spotykają swoją prawdziwą „połówkę”, czyli część siebie, przedłużenie siebie. A potem stają się szczęśliwi! Ale ta „formuła miłości” naprawdę działa tylko w okresie zakochania (który trwa nie dłużej niż rok) i w okresie, gdy matka karmi dziecko piersią. Tylko w tych okresach tło hormonalne naprawdę pozwala czuć się szczęśliwym tylko w obecności obiektu, który zaspokoi Twoje potrzeby. Potem, gdy hormony wracają do normy, jest to naturalny proces, który jest po prostu niezbędny do zachowania życia ciała, wiele par doświadcza wzajemnego rozczarowania. I wtedy Para staje przed wyborem: albo ZACZĄĆ budować związek, albo zerwać. Jeśli para zdecyduje się utrzymać związek, odtąd rozpoczyna się dla nich okres dostosowania i wzajemnego przystosowania się. Właśnie dlatego etap kłótni na drodze do akceptacji jest znacznie prostszy, choć wiąże się z pewnymi kosztami emocjonalnymi. Celem poradnictwa małżeńskiego nie zawsze jest utrzymanie związku para. Mogą też pojawić się prośby małżonków dotyczące separacji lub rozwodu. Nie wiem, niestety lub na szczęście, nie zawsze mogą jechać dwie osoby.