Od autora: O wiele bardziej boję się własnych błędów niż planów wroga. Tukidydes. Wspaniała młoda para. On ma 33 lata, ona 30. Absolutnie inny, zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie. On ma szkołę średnią, ona jest kandydatką nauk medycznych. Jest dwuletnie dziecko, które ciągle choruje. Przyczyny należy oczywiście szukać w mikroklimacie rodzinnym. Trochę ją rozumiem. Ale nie o to chodzi, Pasza ma po prostu „złote” mózgi. Mając do dyspozycji komputer, twórca pięknych, kreatywnych stron internetowych, twórca wszelkiego rodzaju projektów internetowych, jest poszukiwany nie tylko w swoim mieście, ale także w innych regionach. Wszystko byłoby w porządku. Ale żonie nie podoba się fakt, że wszystkie zajęcia jej męża odbywają się w ścianach domu. Choć zarabia pieniądze, przeprowadził się z jednopokojowego mieszkania do wspaniałego dwupokojowego mieszkania. Chciałbym żyć i być szczęśliwy. Ale tak się złożyło, że rodzina to kompletny matriarchat. Żona czuje się o wiele ważniejsza, bardziej wykształcona, ciekawsza i prawdopodobnie mądrzejsza. Bardzo często w jego słowach pojawiały się następujące słowa: „I nie mogę sobie wyobrazić, jak mnie poślubiła. Jestem taki straszny, nie mam wykształcenia”. Na co zawsze mu mówiłem, że wykształcenie nie jest oznaką inteligencji, umiejętności zarabiania pieniędzy i, ogólnie rzecz biorąc, bycia poszukiwanym. Najważniejsze jest to, że osoba, czyli Pasza, naprawdę kocha to, co robi. Jest całkowicie pochłonięty procesem swojej pracy. To go uszczęśliwia. Z dumą przesyła mi swoje dzieła, które są naprawdę niesamowicie wykonane. Żonie chyba też to wszystko się gdzieś podoba, bo pieniądze, które za to płacą, są całkiem przyzwoite. Ale są ciągłe „bójki”, że „każdy musi pracować w jakiejś organizacji, żeby otrzymywać pensję, żeby mieć normalną emeryturę”. Na początku myślałem, że to żart. Mam 30 lat, w ogóle nie myślałam o żadnej emeryturze, nie było na to czasu. Potem okazało się, że to wszystko było poważne. Zadałem pytanie: czy moja żona jest pewna, że ​​za 30 lat będzie coś takiego jak emerytura? Cóż, pośmialiśmy się. Ale z konsekwencją wysyłała Paszę na różne rozmowy kwalifikacyjne, gdzie oferowali albo 10 tysięcy miesięcznie, albo 20 tysięcy, ale połowa oficjalnie, druga w kopercie. Osobiście sprawdzała wszystkie oferty i odrzucała te, które wydawały się nieodpowiednie jej. „Nie potrzebujemy w kopercie, jaka to będzie emerytura - grosze”. Pewnego dnia w końcu dostał pracę w firmie. To jazda po mieście od 8.00 do 17.00, to niekompetentny szef, który „sam wszystko wie”, to opóźnienia w pensjach. Z jakim żalem powiedział mi, ile pożytku może w tym czasie w domu zrobić na swoim komputerze i ile może zarobić. Skończyło się to na rozpadzie firmy i z wielką przyjemnością zaczął znowu pracować w domu. Przy tym wszystkim był zajęty zakupami spożywczymi, dzieckiem i domem, bo jego żona ma bardzo poważną pracę i po niej się męczy. To nie trwało długo. „Pojedynek” zaczął się od tego, że nie myśli o swojej przyszłości i nie słucha, co mówi mu bliska, kompetentna osoba. Wszystko to jest takie smutne i głupie, ale niestety nie mam prawa dawać wszelkie rady i tematy więcej niż to, zgłoś się do rodziny. Tyle, że w „twarzy” jest takie stłumienie jednostki, mężczyzny. Ale nie chodzi tylko o nią, o kobietę z męską zasadą, ale także o niego. Jeśli pozwala innej osobie kierować swoim życiem, nieważne kim jest, to znaczy, że tak mu się podoba, to znaczy, że jest ze wszystkiego zadowolony. Nie może i nie chce okazywać swojej woli, wyznaczać swoich granic, nie podążać za przykładem tyranii. Żyć życiem nie swoim, żyć po to, żeby kogoś zadowolić, robić to, czego nie chcesz, co jest sprzeczne z Twoją Jaźnią. Omiń najważniejszą rzecz w życiu, rób to, co sprawia, że ​​czujesz się usatysfakcjonowany i co więcej, możesz zapewnić godne życie sobie i swoim bliskim. Jutro zaplanowana jest kolejna rozmowa kwalifikacyjna.