Od autora: Vamik Volkan jest psychiatrą-psychoanalitykiem, czterokrotnie nominowanym do Pokojowej Nagrody Nobla za trzydzieści lat pracy w gorących punktach. Vamik Volkan jest autorem wielu książek i artykułów na temat problemów psychologicznych wynikających z różnych katastrof (działań wojskowych) i konfliktów politycznych. W tym poście dokonam krótkiej recenzji jego artykułu „Masowa trauma (w sile „innych”): tożsamości dużej grupy, międzypokoleniowe przekazywanie traumy, „wybrane traumy” i ich konsekwencje. Pisze o tym, jak trauma doświadczona przez: dużej grupie (np. inwazja wojskowa), w przeciwieństwie do przypadkowych tragedii naturalnych (np. powódź), towarzyszą nieznośne uczucia, których doświadcza cała społeczność – wstyd, upokorzenie, bezradność i odczłowieczenie. Jednakże opłakiwanie straty jest często trudne lub niemożliwe (Vamik Volkan, 2006). Jeśli tak się stanie i cierpienia społeczności nie da się przezwyciężyć, członkowie społeczności zmuszają następne pokolenie (pokolenia) poprzez transpokoleniowe przekazywanie traumy do dokończenia tych niedokończonych procesów psychologicznych. Zjawisko to stało się znane dzięki złożonym przypadkom psychoterapii, poradnictwa psychologicznego dla potomków osób dotkniętych chorobą. „Przywiązanie” jest aktywnym procesem, w którym inicjatywa pochodzi od osoby dorosłej. I choć dziecko nie jest całkowicie bierne, akceptując inwestycje dorosłego (rodzica lub rodzica zastępczego), dorosły nadal wykorzystuje dziecko (w większości nieświadomie) jako rezerwuar dla własnych, nieznośnych uczuć i cierpienia. Traumatyczne doświadczenie, które tworzy te mentalne obrazy, jest niedostępne dla dziecka. Jednakże te mentalne obrazy są inwestowane w dziecko, ale bez empirycznej ramy kontekstowej, która je tworzy. W procesie inwestowania, ci, którzy inwestują, uzewnętrzniają (ucieleśniają) niepokojące obrazy w inną osobę, aby „uwolnić się od”. noszenie tych obrazów w sobie oraz radzenie sobie z mentalnymi konfliktami i niepokojami związanymi z takimi obrazami. Kiedy dorośli, którzy w dzieciństwie byli rezerwuarem osadzonych obrazów, poddają się psychoanalizie, ich opór wobec procesu analitycznego i „poprawy” skupia się w pewnym momencie na zewnątrz na możliwości zaprzestania funkcjonowania jako zbiornik lub przynajmniej zmiany tego stanu , zmieniając dotychczasowe poczucie tożsamości. Jakie trudności pojawiają się, gdy psychoanalityk pracuje z takimi klientami? Na pewnym etapie psychoterapii klient musi odmówić bycia rezerwuarem cierpienia i niepokojów swojej rodziny. A jest to właściwie bardzo złożony proces, gdyż zakłada, że ​​klient „oddaje” te nieznośne uczucia. W przypadku klinicznym, który przytacza w swojej pracy Vamik Volkan, konieczne było „zwrócenie” nieznośnego cierpienia starszej osobie (ty). musisz zrozumieć, że mówimy o procesach psychologicznych). A klient nie od razu znalazł opcję, jak to zrobić, aby bliska mu osoba przeżyła. W swej istocie „inwestycja” jest psychologiczną obroną przed nieznośnym cierpieniem, przed uczuciami, których nie można tolerować. Zwrócenie ich osobie, która jest ich źródłem, jest równoznaczne z morderstwem psychicznym – w tym przypadku klinicznym faktycznie było to równoznaczne z morderstwem, ale klient znalazł cudowne rozwiązanie, niezwykle kreatywne, które pozwoliło mu uratować trudnego ojczyma zadaniem psychoterapeuty jest tutaj pomoc wszystkim zaangażowanym w ten nieświadomy proces.