Od autora: Głazunow Oleg Leonidowicz, psycholog, członek zwyczajny stowarzyszenia psychoterapii poznawczo-behawioralnej Te mity lub nieporozumienia zostały przeze mnie podsumowane na podstawie informacji udostępnionych przez uczestników jednego z dedykowanych forów na problemy z VSD - ataki paniki, niepokój, lęki. Zatem pierwszy mit jest taki, że leki przeciwdepresyjne (AD) uzależniają, a skutki uboczne ich przyjmowania są bardzo szkodliwe. Najczęściej ludzie odwoływali się nie do własnego doświadczenia, ale do doświadczenia „jednej kobiety, która powiedziała to na jednym forum”. Komentarz: Bzdura. Nowoczesne leki na nadciśnienie, zwłaszcza selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego (SSRI), nie powodują uzależnienia i są stosunkowo bezpieczne. Tak, adnotacja dotycząca każdego AD zawiera listę licznych skutków ubocznych. Szczególnie często wskazuje się, że mogą one wystąpić na początku przyjmowania leku i podczas jego odstawiania. Mogą, ale nie powinni, nie mają takiego obowiązku. Doświadczony psychoterapeuta nie tylko ostrzega przed skutkami ubocznymi, ale także omawia tę kwestię ze swoim pacjentem. Zawsze zaleca stopniowe zwiększanie i zmniejszanie dawki leku. Jeśli istnieje uzależnienie od ciśnienia krwi, najprawdopodobniej ma ono podłoże psychiczne. Człowiek jest leniwym stworzeniem, jeśli nie może marnować energii na zmiany, to jej nie marnuje – to mechanizm ewolucyjny. Pod pigułkami nieprzyjemne objawy ustępują, a problemy wydają się znikać. Ale po ich anulowaniu, jeśli stresor pozostanie, jeśli stare wzorce myślenia i zachowania pozostaną (które często są głównym stresorem), a zatem reakcja na stresor nie ulegnie zmianie, wówczas objawy są już obecne AD to także doświadczenie. Czasami nie można się bez nich obejść. W literaturze psychologicznej często mówi się o powiązaniu psychiki z ciałem (psychosomatyka). Ale rzadko spotyka się analizę sprzężenia zwrotnego – ciała i psychiki (w zdrowym ciele zdrowy umysł). Dla niektórych o wiele skuteczniejsze jest rozpoczęcie kampanii przeciwko nerwicy nie „od głowy”, ale poprzez pracę „na ciele”. Oprócz ćwiczeń leki przeciwdepresyjne mogą nie być złą opcją. Mit drugi – psychoterapia uzależnia, łamie wolę, PT uzależnia osobę i wyciąga pieniądze. Komentarz: Prawdopodobnie słyszeliśmy dźwięk dzwonka, ale nie wiemy, gdzie on jest. Prawda jest taka, że ​​istnieją pewne rodzaje psychoterapii długoterminowej. Jako przykład ta sama psychoanaliza. Jednak moim osobistym zdaniem psychoanaliza nie jest wskazana dla neurotyka, co potwierdza kilka wieloletnich badań (wystarczy poszukać artykułu G. Eysencka „Czterdzieści lat później: nowe spojrzenie na problemy skuteczności w psychoterapii”). Natomiast problem skuteczności psychoterapii jest zupełnie inny. Nikt nie może zagwarantować, że na pierwszej sesji poinformuje osobę, jak długo będzie trwało leczenie. Nikt nie może zagwarantować, że to pomoże. Dokładniej, mogą i dają, ale nie są to bezwarunkowe gwarancje. Ponieważ większość sukcesu zależy od samego klienta (pacjenta) - jego chęci, motywacji, wytrwałości, wiary. Niektórym wystarczy jedna sesja, jedna sesja. Oczywiście doświadczony terapeuta kilkukrotnie skraca czas leczenia, jednak nawet on nie może zagwarantować dokładnego czasu. Tylko w przybliżeniu i z zastrzeżeniami. Ale jedyne, co możesz zrobić na pewno, to przejąć kontrolę nad sytuacją w swoje ręce. Jak? Nie bój się zadawać pytań swojemu terapeucie (PT). Masz własne doświadczenie, własne poglądy na życie, wielu będzie bardziej doświadczonych niż ich PT w codziennych sprawach. Czy zaczyna rzucać warunkami? Przerywaj i zadawaj pytania – dobry tłumacz zawsze wyjaśni, co robisz i dlaczego. I jak to często bywa, osoba przychodzi na pół roku i na pytanie: co tam robisz, co dokładnie robisz, co pomaga rozwiązać Twój problem, sam klient nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Co więcej, chodzi o to, że uzależnienie To może faktycznie wynikać z PT, a jego „przepracowanie” stanie się po prostu częścią leczenia. O tej sytuacji decyduje sama natura nerwicy, jej etiologia, ale uzależnienie nie jest wyrokiem śmierci, można go całkowicie uniknąć. Nie każdy, kto pije wódkę, staje się alkoholikiem. Dlaczego? Ponieważ znają granice i rozumieją proces. Podobnie jest z PT – może pojawić się uzależnienie, ale zawsze możesz omówić z nim swoje uzależnienie i zaakceptować je.