Dzieci kochają swoich rodziców równie mocno, bez względu na ich zachowanie. Dziecko postrzega mamę i tatę całościowo, jako ważną część siebie. Stosunek dziecka do ojca i ojca do dziecka jest zawsze kształtowany przez matkę. Kobieta pełni rolę pośrednika między ojcem a dzieckiem , to ona przekazuje dziecku: kim jest jego ojciec, jaki jest i jak powinien być traktowany. Matka ma nad dzieckiem absolutną władzę, robi z nim, świadomie lub nie, co chce. Taka siła jest dana kobiecie z natury, aby jej potomstwo mogło przetrwać bez zbędnych wątpliwości. Początkowo światem dziecka jest sama matka, później sama wprowadza dziecko w ten świat. Dziecko poznaje świat poprzez mamę, widzi świat jej oczami i skupia się na tym, co dla mamy ważne. Świadomie i nieświadomie matka aktywnie kształtuje percepcję dziecka. Matka przedstawia także dziecko ojcu, przekazuje stopień ważności ojca. Jeśli matka nie ufa mężowi, wówczas dziecko będzie unikać ojca. Stosunek ojca do dziecka kształtuje także matka. Na przykład, jeśli kobieta nie szanuje ojca dziecka, mężczyzna może odmówić uwagi dziecku. Dość często powtarza się ta sama sytuacja: gdy tylko kobieta zmieni swój wewnętrzny stosunek do ojca dziecka, ten niespodziewanie wyraża chęć zobaczenia dziecka i uczestniczenia w jego wychowaniu. I dzieje się tak nawet w przypadkach, gdy ojciec przez wiele lat ignorował dziecko. Odrzucenie ojca w rodzinie często prowadzi do pojawienia się u dziecka upośledzenia intelektualnego i umysłowego. Jeśli uwaga, pamięć są osłabione, samoocena jest niewystarczająca, a zachowanie pozostawia wiele do życzenia, wówczas duszy dziecka bardzo brakuje ojca. Jeśli sfera komunikacji jest zaburzona, pojawia się duży niepokój, lęki, a dziecko nie nauczył się przystosowywać do życia i wszędzie czuje się obcy – oznacza to, że nie może odnaleźć swojej matki w swoim sercu. Dzieciom łatwiej jest stawić czoła problemom dorastania, jeśli czują, że ich matka i ojciec całkowicie je akceptują, takie jakie są. Dziecko dorasta zdrowe emocjonalnie i fizycznie, kiedy jest poza strefą problemów swoich rodziców – każdego z osobna i/lub ich jako pary. Oznacza to, że zajmuje swoje miejsce z dzieciństwa w systemie rodzinnym. Dziecko zawsze „trzyma flagę” odrzuconego rodzica. Dlatego w jakikolwiek sposób połączy się z nim w swojej duszy. Na przykład może powtórzyć trudne cechy losu, charakteru i zachowania ojca. Co więcej, im bardziej matka nie akceptuje tych cech, tym wyraźniej manifestują się one u dziecka. Ale gdy tylko matka szczerze pozwoli dziecku być jak ojciec, kochać go otwarcie, dziecko będzie miało wybór: połączyć się z ojcem w trudnych chwilach lub kochać go bezpośrednio – całym sercem. Dziecko jest oddane z matką i ojcem z równą mocą, jest związany miłością. Ale kiedy związek w parze staje się trudny, dziecko mocą swego oddania i miłości głęboko angażuje się w trudną rzecz, która sprawia ból rodzicom. Bierze na siebie tak wiele, że robi naprawdę wiele, aby ulżyć cierpieniom psychicznym jednego lub obojga rodziców na raz. Na przykład dziecko może stać się psychologicznie równe swoim rodzicom: przyjacielowi, partnerowi. A nawet psychoterapeuta. Lub może wzrosnąć jeszcze wyżej, psychologicznie zastępując im rodziców. Takie obciążenie jest nie do udźwignięcia ani dla zdrowia fizycznego, ani psychicznego dziecka. Przecież w końcu zostaje bez swojego wsparcia - bez rodziców. Kiedy matka nie kocha, nie ufa, nie szanuje, albo po prostu czuje się obrażona przez ojca dziecka, to patrzy na dziecko i widzi wielu. przejawy ojca w nim, świadomie lub nieświadomie, dają dziecku do zrozumienia, że ​​jego „męska część” jest zła. Wydaje się, że mówi: „Nie podoba mi się to. Nie jesteś moim dzieckiem, jeśli wyglądasz jak twój ojciec. A z miłości do matki, a raczej z powodu głębokiej chęci przetrwania w tym systemie rodzinnym, dziecko wciąż odmawia ojcu, a więc męskości w sobie. Dziecko za taką odmowę płaci zbyt wysoką cenę. W głębi duszy nigdy sobie nie wybaczy tej zdrady. I na pewno siebie za to ukarzezłamany los, zły stan zdrowia, porażka życiowa. Przecież życie z tą winą jest nie do zniesienia, nawet jeśli nie zawsze jest ona uświadamiana. Ale taka jest cena jego przetrwania. Aby z grubsza poczuć, co dzieje się w duszy dziecka, spróbuj zamknąć oczy i wyobrazić sobie dwójkę najbliższych Ci osób, za które bez wahania możesz oddać życie. A teraz cała trójka, trzymając się mocno za ręce, znalazłaś się w górach. Ale góra, na której stałeś, nagle się zawaliła. I okazało się, że cudem zostałeś na skale, a dwójka twoich najdroższych ludzi wisiała nad przepaścią, trzymając cię za ręce. Twoje siły się wyczerpują i zdajesz sobie sprawę, że nie możesz wyciągnąć dwóch. Tylko jedną osobę można uratować. Kogo wybierzesz? W tej chwili matki z reguły mówią: „Nie, lepiej umrzeć wszyscy razem. To jest straszne!" Rzeczywiście byłoby łatwiej, ale warunki życia są takie, że dziecko musi dokonać niemożliwego wyboru. I on to robi. Przede wszystkim wobec matki. „Wyobraź sobie, że w końcu puścisz jedną osobę i wyciągniesz drugą. - Jak będziesz się czuł wobec tego, którego nie mogłeś uratować? - Ogromne, miażdżące poczucie winy - I wobec tego, dla którego to zrobiłeś. - Nienawiść. Ale natura jest mądra – temat złości na matkę w dzieciństwie jest ściśle tabelaryczny. Jest to uzasadnione, ponieważ matka nie tylko daje życie, ale także je wspiera. Po opuszczeniu taty jedyną osobą, która może ją wesprzeć w życiu, pozostaje mama. Dlatego wyrażając swoją złość, możesz ściąć gałąź, na której siedzisz. I wtedy ta złość zwraca się przeciwko sobie (autoagresja). „To ja źle się spisałem, zdradziłem tatę, nie zrobiłem wystarczająco dużo, żeby… i jestem jedyny. To nie wina mamy, ona jest słabą kobietą. A potem zaczynają się problemy z zachowaniem, zdrowiem psychicznym i fizycznym. Męskość to coś więcej niż podobieństwo do własnego ojca. Męskość jest prawem. Duchowość. Honor i godność. Poczucie proporcji (wewnętrzne poczucie stosowności i aktualności). Samorealizacja społeczna (praca, którą lubisz, dobre dochody materialne, kariera) jest możliwa tylko wtedy, gdy dana osoba ma w duszy pozytywny obraz ojca. Bez względu na to, jak cudowna jest matka, tylko ojciec może inicjować dorosłego część w dziecku. (Nawet jeśli samemu ojcu nie udało się zbudować relacji z własnym ojcem. Dla procesu inicjacji nie jest to aż tak istotne.) Innymi słowy, dzieci, które matka (świadomie lub nieświadomie) nie wpuściła do strumienia ojcowskiego, nie będą móc łatwo i naturalnie obudzić osobę zrównoważoną, dorosłą, odpowiedzialną, logiczną, celową - teraz będziesz musiał włożyć ogromny wysiłek. Ponieważ psychologicznie pozostali chłopcami i dziewczętami, nie stając się nigdy mężczyzną ani kobietą. Teraz decyzja matki: aby chronić dziecko przed ojcem, człowiek przez całe życie zapłaci niewiarygodnie wysoką cenę. To tak, jakby utracił błogosławieństwo życia. „Jeśli żona szanuje męża, a mąż szanuje swoją żonę, dzieci także czują się szanowane. Kto odrzuca męża (lub żonę), odrzuca go (ją) w dzieciach. Dzieci odbierają to jako osobiste odrzucenie” – Bert Hellinger. Ojciec pełni wobec syna i córki inną, ale znaczącą rolę. Dla chłopca ojciec to jego samoidentyfikacja ze względu na płeć (czyli poczucie bycia mężczyzną nie tylko fizycznie, ale także psychicznie). Ojciec jest dla syna ojczyzną, jego „stadem”. Kobieta bardzo często myli swoje relacje w parach z rodzicami. Dla dziecka jest to nie do zniesienia. Kobieta zdaje się mówić do dziecka: „Dla mnie jest złym partnerem, a więc dla ciebie złym ojcem”. To są różne rzeczy. Dziecko nie powinno być włączane w specyfikę związku pary. Mówiąc obrazowo, drzwi do sypialni rodziców powinny pozostać dla niego zamknięte na zawsze. Ale jako rodzice te dwie osoby pozostają do jego całkowitej dyspozycji. Mężczyzna jako partner i jako ojciec dziecka to dwie różne osoby. Dziecko nic nie wie o ojcu jako partnerze. A kobieta nie zna go jako ojca. Dlatego dla kobiety jest on tylko partnerem, a dla dziecka tylko ojcem. Matka, która nie może zaakceptować ojca swojego dziecka, nie może w pełni zaakceptować dziecka. Dlatego nie może